Dvanaesti saziv Narodne Skupštine Republike Srbije, koji je konstituisan 3. avgusta 2020. godine, obeležen je skoro pa potpunom dominacijom stranaka koje su formirale izvršnu vlast, odnosno odsustvom narodnih poslanika koji predstavljaju opozicione partije. Takvom političkom kontekstu su prethodile izrazite međustranačke tenzije i sukobi tokom prethodnog, 11. saziva, te i odluka određenog broja opozicionih stranaka da ne učestvuju na izborima na osnovu kojih je aktelni saziv i formiran. Navedena dinamika ima presudan uticaj na rad srpskog parlamenta – najpre tako što je njegovu nadzornu i zakonodavnu funkciju svela na formalnost, a potom i tako što poslanici vladajuće većine svoja obraćanja zloupotrebljavaju za klevete, kampanje diskreditacije, linča i obračuna sa svim akterima javnog života koji preispituju odluke i aktivnosti izvršne vlasti. Ovakvo višegodišnje urušavanje uloge i ugleda Narodne skupštine je uticalo i na stavove građana Srbije. Tako je istraživanje javnog mnjenja Crte, sprovedeno novembra 2020. godine, pokazalo da skoro trećina građana uopšte nije zadovoljna prethodnim sazivom (31%), trećina građana se uopšte ne slaže s tvrdnjom da Skupština Srbije efikasno nadzire rad Vlade (34%), a otprilike je toliko i onih koji se uopšte ne slažu s tvrdnjom da su poslanici dostupni građanima (37%). Čak polovina građana (53%) smatra da se poslanici u Skupštini više brinu o interesima svojih političkih stranaka nego o interesima građana. Pored toga, 58% građana se uglavnom ili potpuno slaže s tvrdnjom da poslanici svojim ponašanjem urušavaju ugled Skupštine. U takvom kontekstu srpski parlament je, nakon višegodišnjih odlaganja, u svega nekoliko dana i bez javne rasprave usvojio Kodeks ponašanja narodnih poslanika.

---