Poštovani poslanici, gospođo ministre, postavljam pitanje zašto ranije nije potvrđen ovaj Dodatni protokol uz Konvenciju o visokotehnološkom kriminalu koji se odnosi na inkriminaciju dela rasističke i ksenofobične prirode izvršenih preko računarskih sistema.
Srbima je, kao satanizovanom narodu, jedan ovakav protokol i ranije bio neophodan zbog elementarne odbrane nacionalnog dostojanstva. Razni sajtovi nevladinih organizacija i pojedinaca iz okoliša, ali nažalost i iz Srbije, prepuni su uvredljivih napisa na račun srpskog naroda.
Ipak, pitanje je kako će se primenjivati ovaj protokol uz Konvenciju. Da li će njegova primena biti objektivna i da li će država objektivno tretirati sva krimogena dela, bez obzira na versku i nacionalnu pripadnost napadane osobe i institucije? Bojim se da će tendencije ove konvencije ipak biti da sprovodi dresuru naroda, a naročito srpskog naroda, koji je prokazan i izopšten iz zajednice evropskih naroda tokom devedesetih godina.
Srbi su ostali i dalje ružni, prljavi i zli momci. Srbima se od zapadnih ideoloških internacionala nameće čak i ksenofobija, odnosno mržnja prema strancima i stranim uticajima. Istina je, međutim, upravo suprotna.
Naime, Srbi su kroz istoriju 19. i 20. veka najviše prihvatali strane ideološke i političke uticaje, naročito ideologiju liberalne demokratije, pa potom i komunizma. Naime, srpska elita je u prvoj polovini 20. veka svim svojim ideološkim i političkim bićem bila uz ideologiju građanskog liberalizma tzv. zapadnih demokratija. Skoro svi viđeniji Srbi Kraljevine Srbije i Kraljevine Jugoslavije su bili pripadnici liberalnih organizacija, kao na primer: masona, rotarijanaca, jugoslovenskih sokola, skauta; to su sve engleske ekspoziture. Zakonodavstvo srpskih država je bilo usklađeno sa zapadnim liberalnim državnopravnim tradicijama.
U Skupštini često napadana, Srpska pravoslavna crkva takođe je prihvatila verski liberalizam zapadnih protestantskih i starokatoličkih crkava. Srpska crkva je bila čak u bratskim odnosima sa anglikanskom crkvom, čak je trebalo da dođe i do sjedinjenja tih crkava zbog zajedničke borbe protiv Vatikana. Ne radi se, dakle, o konzervativnoj srednjevekovnoj crkvi, kako je ovde često napadaju pojedinci, već o crkvi proliberalnih verskih načela.
Nažalost, 1945. godine Srbi su opet postali najveći vernici komunističke internacionale u odnosu na Hrvate, Slovence i muslimane. Srbi su srcem verovali u komunizam, a ovi ostali su s nacionalnim fanatizmom ulazili u komunističke redove zbog postizanja određenog nacionalnog državotvornog interesa.
Dakle, brojni su primeri srpskog internacionalizma, a ne ksenofobije.
Srbi su u potpunosti internacionalizovali svoj jezik i odbacili stare narodne termine, koje su upravo prihvatali Hrvati kao nova nacija (na primer, imena meseci: sečanj, veljača itd), a prihvatili latinske izraze, iako su vizantijski, pravoslavni narod. Srbi su u dobroj meri odbacili svoje ćirilično pismo i bez ikakvog protesta su prihvatili latinično pismo u javnom životu.
Treba istaći činjenicu da se Srbi sete svog nacionalnog bića samo u vremenima gole borbe za nacionalni opstanak, odnosno agresije na srpske nacionalne prostore. Ali, taj srpski nacionalni osećaj opet vrlo brzo splasne i posle uspostavljanja mira Srbi se pretvaraju potpuno u anacionalna bića koja veru stavljaju u drugi plan, bar u većini slučajeva. Takvim Srbima, otvorenim do prostodušnosti, strane internacionale, odnosno nevladine organizacije nameću ksenofobiju, rasizam, šovinizam, pa čak i fašizam i nacizam, od kojih su Srbi, nažalost, najviše stradali.
U ovom dodatnom protokolu uz Konvenciju se ističe da su sva ljudska bića rođena slobodna i jednaka po svom dostojanstvu i pravima. Odlična konstatacija, ali to je samo mrtvo slovo na papiru. Ipak, zli Srbi su izdvojeni kao evropski remetilački faktor samo zbog toga što su branili svoj elementarni nacionalni opstanak, istorijsko pravo koje je jedino njima oduzeto. Čak i separatističko, Kominternino i vilsonovsko pravo naroda na samoopredeljenje do otcepljenja priznato je svim novim narodima bivše SFRJ osim Srbima.
Za Srbe je vrlo značajan član 6. koji govori o poricanju, umanjivanju, odobravanju genocida i ratnih zločina. Normalno, svima je poznato u kojoj meri su vršeni zločini nad srpskim narodom, a u kojoj meri su umanjivani ti zločini od Hrvata, ali i od samih Srba, nažalost.
U protokolu uz Konvenciju stoji da domaće međunarodno pravo treba da obezbedi pravne odgovore na propagandu rasističke i ksenofobične prirode učinjenu preko računarskih sistema. Međutim, šta je sa pravnim odgovorima na antisrpske propagandne sajtove u oblasti nauke, kulture ili vere? Nevladine organizacije intenzivno deluju u naučnoj oblasti. Kreiraju za njih podobnu nastavu, vode antisrpsku udžbeničku politiku.
Pre izvesnog vremena postavio sam poslaničko pitanje o anacionalnom radu Pravnog fakulteta Univerziteta Union; to je privatni fakultet. Ako se pogleda njihov sajt, videće se da Pravni fakultet Uniona ideološki i politički truje omladinu svojim nakaradnim antisrpskim i antidržavnim tumačenjem pravne i državne istorije. To je srozavanje srpskog prava na nivo primitivnog prava jedne siromašne zemlje. Posle pregleda njihovog sajta jasno je kakva će se anacionalna pravna nauka učiti na tom fakultetu, budući da će se više isticati domet i uzor hrvatske pravne nauke, koja nema tradicionalno pravno utemeljenje pošto samostalne hrvatske države nije bilo do 1941. godine, 1991. godine, pa tako ni nekog osobenog hrvatskog prava.
Kompjuterski sajtovi su prepuni napada na srpske autore koji na osnovu dokumentarnih, egzaktnih istraživanja vrše reviziju komunističke i socrealističke istoriografije, neoliberalne istoriografije koja je prepuna napada na izmišljeno velikosrpstvo.
Napadi na ideologiju SRS su bezbrojni, ali zbog ograničenog vremena o njima neću mnogo govoriti. Pomenuću samo žestoke napade na knjige prof. dr Vojislava Šešelja, naročito na njegovu knjigu "Rimokatolički zločinački projekat veštačke hrvatske nacije", koja je za nevladine strane plaćenike ksenofobična, rasistička i fašistoidna knjiga.
U sličnom tonu na nekim sajtovima piše se i o mojoj knjizi "Srbi rimokatolici - takozvani Hrvati".
Tako publicista Srđan Tešin iz Kikinde na svom sajtu o promociji moje knjige u Kikindi piše sledeće, citiram: "Najsramniji kulturni događaj, koji je zasenio i ono malo dobrog što se na kikindskoj kulturnoj sceni odigravalo tokom 2007. godine, svakako je promocija pseudoistorijske, anticivilizacijske i šovinističke knjige 'Srbi rimokatolici - takozvani Hrvati'".
Međutim, istorijska istina potkrepljena brojnim vatikanskim i austrijskim dokumentima za tog Tešina je širenje šovinističkih i fašistoidnih ideja i pozivanje na obnovu neprijateljstva između dva bratska naroda, po njemu, koja nikada u istoriji nisu ratovala. Valjda on to smatra.
Dovoljno je podsetiti se optužnice Srbinu Karanu iz Gospića koju je juče za ovom govornicom pročitao poslanik Aleksić, pa videti kakve pseudoistorijske argumente hrvatski okružni sud u Gospiću ističe u svojoj presudi; na primer, istoriografska izmišljena činjenica da su Srbi sa Turcima okupirali tzv. Hrvatsku, koje, međutim, u 15 - 16. veku nema.
U državi Srbiji takav branitelj velikohrvatskih ideja nekažnjeno i dalje piše, pa čak poziva državne organe da me uhapse. Tešin traži da srpski istoričar bude uhapšen i osuđen za izrečene laži. To je otvorena pretnja preko računarskog sistema, kako se ističe u članu 4. ovog protokola. Tešin vrši javno vređanje preko računarskog sistema, to je član 6.
U stvari, nisam ja Tešinu mnogo bitan kao istoričar, napad na mene izvršava zbog svoje strane nevladine organizacije da bi jednostavno napao ideologiju SRS i prof. dr Vojislava Šešelja. Posle napada na moju knjigu on se istim rečnikom obara i na pomenutu knjigu Vojislava Šešelja.
Strane ideološke internacionale imaju svoje omladinske sekcije, skojevce po boljševičkom uzoru, koji ne prezaju od toga da diskredituju pojedine organizacije i državne institucije. Gde su njihove parole o opštoj kulturi mira, dijaloga i saradnje, kao i tolerancije svih političkih, verskih i nacionalnih razlika, dodao bih i poštovanja naučnih rezultata koje oni kao laici, nedoučeni pojedinci, besomučno kritikuju?
Takva nevladina organizacija je i verbalno militantno udruženje Inicijativa mladih za ljudska prava, koja ima za cilj, možete misliti, stvaranje i promociju mehanizama za suočavanje sa skorijom prošlošću u bivšoj Jugoslaviji. Koji su oni faktori da mogu procenjivati validnost istorijskih dokumenata, istorijskih knjiga? Na njihovom sajtu svojevremeno je objavljen takođe gebelsovski napad na moju pomenutu knjigu, to ne bih pominjao.
Znači, preko sajtova se vrši naučna diskreditacija ugleda određenih istoričara, intelektualca, visokih naučnika. Takvi napadi zaslužuju pokretanje sudskog postupka za odbranu časti i dostojanstva svih napadnutih itd.
Pošto moram da završim, na kraju bih da dodam, zbog uvredljivih napada na autore knjiga lično podržavam donošenje protokola uz Konvenciju, ali pri tome izražavam skepsu da će se ona objektivno primenjivati, odnosno da će se primenjivati bez mržnje i pristrasnosti. Sumnjam da će mere koje su predložene braniti nacionalno dostojanstvo u praksi. Hvala.