Zajednička konvencija o sigurnosti upravljanja istrošenim gorivom i o sigurnosti upravljanja radioaktivnim otpadom se bavi širokim spektrom pitanja vezanim za upravljanje istrošenim nuklearnim gorivom i za upravljanje radioaktivnim otpadom civilnog karaktera.

Cilj donošenja ovog zakona je uvođenje viših standarda u sprovođenju
mera nuklearne i radijacione sigurnosti, efikasnija primena zakona,
uspostavljanje sveobuhvatnije i savremenije regulative i kontrole nad
izvorima jonizujućih zračenja, nuklearnim objektima, radijacionim delatnostima i nuklearnim aktivnostima, a pre svega nad upravljanjem
radioaktivnim otpadom i istrošenim nuklearnim gorivom.

Ovaj zakon daje temelj za dalju i potpuniju primenu preporuka i
standarda Međunarodne agencije za atomsku energiju kao globalne specijalizovane agencije UN, čija je Republika Srbija članica i u čijoj je nadležnosti Konvencija. Najvažniji delovi Konvencije su: stručna pitanja vezana za sigurnost, zakonska i regulatorna oblast i proceduralna i administrativno-upravna pitanja.

Konvencija je usvojena je 5. septembra 1997. godine u Beču, Austrija, a na snagu je stupila 18. juna 2001. godine. Nakon stupanja na snagu,Konvencija je otvorena za pristupanje svim državama, pa i Republici Srbiji koja, do sada, nije uzimala učešće ni u jednoj od navedenih faza.

Radioaktivni otpad u Republici Srbiji se sakuplja od osnivanja Instituta za nuklearne nauke „Vinča“ 1948. godine. Do 1968. godine otpad je skladišten na više lokacija u Institutu nakon čega je izgrađen prvi namenski hangar za ove potrebe. Na lokaciji „Vinča“ se sada nalaze tri hangara za skladištenje radioaktivnog otpada. Ovaj otpad je nastao kao posledica primene radioaktivnih materijala u medicini i industriji, akcidenta u Černobilu, aktivnosti na čišćenju terena od municije sa osiromašenim uranijumom koja je korišćena tokom NATO bombardovanja, rada istraživačkih nuklearnih reaktora RA i RB kao i brojnih laboratorija u zemlji. Istrošeno nuklearno gorivo od nisko-obogaćenog i visoko-obogaćenog uranijuma sa reaktora RA je nakon prepakivanja transportovano u Rusku Federaciju 2010. godine tako da Republika Srbija na svojoj teritoriji trenutno nema ovu vrstu materijala. Istraživački nuklearni reaktor RA više nije u pogonu dok se reaktor RB može koristiti za edukaciju i istraživanja. Na reaktoru RB se nalazi određena količina nuklearnog goriva neophodna za njegov rad.

Konvencija ne sadrži sankcije i kaznene odredbe, već se ugovorne strane motivišu na ispunjavanje zateva putim razmatranja nacionalnih izveštaja na redovnim sastancima, donošenjem zaključaka, kao i primenom drugih podsticajnih mehanizama.

Opšti ciljevi Konvencije su:

- da se postigne i nastavi sa održavanjem visokog nivoa nuklearne sigurnosti širom sveta kroz unapređenje nacionalnih mera i međunarodne saradnje;

- da se uspostave efikasni mehanizmi protiv potencijalnih opasnosti i rizika kako bi pojedinci, društvo i životna sredina bili zaštićeni od posledica jonizujućih zračenja, a potrebe i aspiracije sadašnje generacije ostvarene bez kompromitovanja mogućnosti da buduće generacije zadovolje svoje potrebe i aspiracije;

- da se spreče akcidenti sa radijacionim posledicama i ublaže takve
posledice ako bi do njih došlo.