Zahvaljujem. Pre svega, žao mi je što ministar Dulić nije tu, ali bi na moje pitanje mogao da odgovori, pošto nije tu ni premijer, potpredsednik Vlade, a i ministar poljoprivrede.
Pitanje koje ću danas postaviti se, pre svega, odnosi na izgradnju fabrike za preradu opasnog industrijskog otpada u Kovačici. Moje pitanje glasi – kojim kriterijumima su se nadležni državni organi rukovodili kada su dali odobrenje da se u blizini stambenih objekata, na parceli okruženoj obradivim površinama, blizu kanala, blizu sportsko-rekreativnog centra sa otvorenim bazenima i sportskim terenima, čija je namera da se, pre svega, privuku turisti, izgradi centar za reciklažu industrijskog otpada koji ima svojstva opasnih materija, sa sakupljačkom stanicom za sekundarne sirovine?
U Kovačici, u južnom Banatu, 50 km od Beograda, 20-ak km od Pančeva, u malom mestu sa 7.000 stanovnika (cela opština ima oko 27.000 stanovnika), gde ne postoje zagađivači životne sredine, gde ne postoji industrijski otpad koji bi se prerađivao, usred obradivih površina, izgradiće se ovaj centar, i to na površini od 18.187 metara kvadratnih.
Znači, u Kovačici, u kojoj nema industrijskog otpada za preradu, prerađivaće se otpad iz „Ju-Es stila“ Smederevo, iz FAM Kruševca, iz Termoelektrane Kostolac i niza drugih sličnih postrojenja – industrijski otpad iz cele Srbije. Gradi se fabrika u blizini naseljenog mesta, pored toliko nenaseljenih delova Srbije. Da li tu postoji logika? Ima li tu uopšte logike?
Iako se građani ubeđuju da će fabrika biti izgrađena po visokim standardima, da će se otpad skladištiti po strogim kriterijumima, ipak je u pitanju visokorizičan otpad i niko sa sigurnošću, pa mislim ni vi, ministri, ne može da tvrdi unapred da incidenata neće biti. Prerađivaće se i skladištiti azbestni otpad, svi znamo koliko je azbestno jedinjenje kancerogeno. Prerađivaće se tečni otpad, koji, kako se navodi u samoj studiji o uticaju na životnu sredinu koju je naložio da se izradi sam investitor „Junirisk“, ima svojstvo opasnih materija...