Hvala gospodine predsedavajući.

Odnos države prema njenim građanima i to koliko država zaista istinski vrednuje njene građane vidi se između ostalog i po tome kakvu im podršku pruža onda kada im je najteže, kada su bolesni i kada odbrojavaju svoje poslednje dane života i koliko im dostojanstva država omogućava tada.

Stoga ćemo postaviti pitanje ministru zdravlja u vezi sa stanjem palijativne nege u Srbiji. Prema statističkim podacima u Srbiji dnevno 57 ljudi umire samo od malignih bolesti. Srbija je u okruženju jedna od 125 zemalja, jedina koja nema institucionalno rešenje palijativne nege. Tako da terminalno oboleli pacijenti u času kada su iscrpljena sva medicinska sredstva za njihovo lečenje po otpuštaju iz bolnica često u prepušteni i sami sebi i članovima svojih porodica.

Ovi pacijenti i njihove porodice zapravo su jedna od najugroženijih društvenih grupa i njihov broj se nažalost uvećava. Palijativna nega predstavlja osnovno ljudsko pravo i Srbija je novim Zakonom o zdravstvenom osiguranju napravila neki mali iskorak, ali je to još jedan od zakona čije sprovođenje ide sporo i jako teško jer očigledno je da nema sredstva ili političke volje da se palijativna nega institucionalizuje.

Srbija naime nema nijednu specijalizovanu ustanovu za palijativno zbrinjavanje i ovakvim stavom praktično država diskriminiše ovakve pacijente, te njene građane i članove njihovih porodica koji su neretko prisiljeni i da ostavljaju poslove, da napuštaju svoje karijere, rasprodaju imovinu kako bi plaćali privatno usluge negovatelja i stručnog osoblja.

Prema zvaničnim podacima svega jedna trećina terminalnih bolesnika godišnje u Srbiji umire u bolničkim uslovima. Preostale dve trećine su prepuštene članovima njihovih porodica koji moraju sami da se sa njima snalaze bez ikakvog stručnog znanja i sa slabom stručnom pomoći.

U Novom Sadu koji se smatra za jednu od razvijenijih opština u Srbiji pacijenti koji su pod brigom kućne nege moraju da čekaju na dolazak lekara da bi dobili injekciju za ublažavanje bolova neretko i po 10 sati i onda je osnovano zapitati se – kakva je situacija sa nerazvijenim opštinama i selima u kojima čak dve trećine nema ni najobičniju ambulantu?

Zato ministru zdravlja, ispred poslaničke grupe SMS upućujemo pitanje – da li Vlada ima u planu da institucionalno reši nedostatak palijativnih ustanova, sa koliko postelja za palijativno zbrinjavanje raspolažu zdravstvene ustanove na teritoriji Srbije trenutno. Dokle se stiglo sa povećanjem kapaciteta za palijativnu negu u zdravstvenim ustanovama u Srbiji, pogotovo u opštinama koje su slabije razvijene. Dakle, ovde ne mislim primarno na veće kliničke centre Beograda, Niša, jer manje bolnice su neretko, prinuđene da improvizuju ovakva odeljenja. Da li su sve zdravstvene ustanove u Srbiji oformile timove koji su edukovani za palijativno zbrinjavanje? Da li Ministarstvo planira povećanje broja zaposlenih stručnih kadrova iz ove oblasti, kako bi se omogućila konačno, i praktična primena u aprilu mesecu usvojenog novog zakona, i da li država planira da po modelu EU učestvuje sa 20% sredstava u otvaranju centara za palijativnu negu, dakle „hosticija“, obzirom da smo mi jedina zemlja u okruženju koja to ne radi? Hvala.