Poštovani poslanici, podneo sam amandman sledeće sadržine: "U članu 7. razdeo 3, Vlada, Kancelarija za saradnju sa civilnim društvom, ekonomska klasifikacija 511, u kolonama 9 i 11, iznos: "11.923 dinara" zamenjuje se iznosom od: "923 dinara". U razdelu 37, Srpska akademija nauka i umetnosti, funkcija 140, ekonomska klasifikacija 411, iznos: "133.000" zamenjuje se iznosom od: "144.000". U obrazloženju sam naveo da je SRS protiv finansiranja tzv. civilnog sektora iz budžeta Republike Srbije.
Ovim amandmanom se vrši preusmeravanje 11 miliona dinara ka SANU, jer je njen rad od daleko većeg značaja za Republiku Srbiju od rada kancelarije koja je povezana sa ostvarenjem tzv. evropskih integracija. Dakle, amandmanom tražim povećanje budžetskih sredstava za SANU, kako bi ona mogla obavljati svoju uzvišenu nacionalnu i kulturnu funkciju preko srpskih naučnih projekata. Predlažem dodelu dodatnih novčanih sredstava kako bi se SANU oslobodila donacija i tutorstva antisrpskih evropskih fondacija koje nameću svoju naučnu anacionalnu globalističku politiku.
Kada sam govorio o Zakonu o SANU, predložio sam amandman po kojemu SANU treba da se oslobodi ideoloških i političkih uticaja, kako bi delovala autonomno i nezavisno. Amandman tada nije ni prihvaćen.
Dakle, neophodno je akademicima dati potpunu slobodu nacionalnog, patriotskog i naučnog delovanja, kako je ono bilo krajem 80-ih godina prošlog veka kada su srpski akademici preko nedovršenog memoranduma hteli skrenuti pažnju na nesnosan položaj srpskog naroda u antisrpskoj Brozovoj Jugoslaviji. Akademici su imali materijalnih problema i krajem 19. veka, naročito za istraživanja, i to ona koja nisu bila ideološki i politički podobna u određenom trenutku. Slobodna nacionalna naučna misao u Akademiji odavno je sputana, još od kraja 19. veka. Ideološko-politička nepodobnost često je bila prepreka za sticanje znanja akademika.
Karakterističan je slučaj Srbina iz Boke Kotorske, Riste Kovačića, koji zbog svojih ozbiljnih naučnih istraživanja nikada nije postao član Srpske kraljevske akademije koja je u to vreme bila pod dominacijom austrofilskih naprednjaka.
Njegova egzaktna naučna istraživanja nisu se svidela tadašnjim pojedinim akademicima. Naime, septembra 1884. godine u italijanskoj pokrajini Molizej, u kojoj je živela kolonija pred Turcima izbeglih smederevskih Srba, vredno je istraživao Kovačić, kao član Srpskog učenog društva. I danas bi se budžetska novčana sredstva, koja bi se eventualno dodelila Srpskoj akademiji nauka i umetnosti, mogla koristiti i za istraživanje istorije molizejskih Srba. Istraživanja koja je upravo krajem 19. veka preduzeo tadašnji potencijalni akademik Risto Kovačić, a koja nikad nisu dovršena. Kovačićev primer je samo dobra ilustracija kako je određeni strani ideološki i politički kurs prisilno uticao na srpsku nauku, pa tako i na naučnu delatnost u Akademiji u to vreme.
Tadašnja Obrenovićevska srpska država stopirala je materijalna sredstva za istraživanje istorije Srba na Apeninskom poluostrvu, Srba koji su danas postali Hrvati. Ovim amandmanom dodeljena budžetska novčana sredstva mogu se iskoristiti i za izučavanje zapostavljene naučne i kulturne istorije dubrovačkih Srba. Na primer, srpsko poreklo naučnika svetskog glasa, Srbina rimokatolika, Ruđera Boškovića, čiju je 400-godišnjicu rođenja Srbija skromno obeležila. Zatim, na primer, za izučavanje istorije Matice srpske o Dubrovniku. Stogodišnjicu Matice nije, nažalost, obeležila nijedna srpska institucija, pa tako ni Srpska akademija, ni Matica srpska u Novom Sadu.
Srpska akademija nauka i umetnosti može iskoristiti naknadno dodeljena sredstva za naučnu rehabilitaciju zaboravljenog filologa i dijalektologa iz Dubrovnika, Milana Rešetara. Dovoljno je navesti primer da je on bio u nemilosti vlasti Kraljevine Jugoslavije zbog uporne odbrane srpskog jezika, srpskih dijalekata, pa je akademik postao tek u martu 1941. godine. Zato je njegov filološki rival, koji je od jezičke srbistike prešao na kapitulantsko jezičko srbo-hrvatstvo, postao akademik mnogo godina ranije.
Nedavno preminuli akademik Pantić ostavio je sjajne radove i arhivu o Dubrovniku i o Srbima rimokatolicima. Deo novčanih sredstava može se iskoristiti i za objavljivanje njegovih radova i arhive. Treba istaći ličnost stradalnika za srpstvo koji je protestvovao protiv amandmana i Ustava iz 1974. godine, pa je zbog toga zaradio zatvorsku kaznu, izgubio posao univerzitetskog profesora i umro je kao akademik bez stana. Radi se o akademiku i čuvenom naučniku Mihajlu Đuriću.
Povećana novčana sredstva mogla bi se iskoristiti za projekat vezan za afirmaciju - srpski jezik i pisma, na primer, na temu glagoljica, kao varijanta srpsko-slavenske ćirilice, ili novčana sredstva za projekat - čakavština kao srpski dijalekt sa elementima romanskog. Dakle, novac koji bi se dodelio Srpskoj akademiji nauka umesto ovoj evropskoj kancelariji mogao bi se mnogo bolje iskoristiti.
Na kraju, smatram da država treba početi negovati profil nacionalnih akademika, kakvi su nekad bili istoričar Radovan Samardžić, klasični filolog i istoričar kosmetske istorije Bogdanović, istoričar umetnosti Dejan Medaković, istoričar Slavko Gavrilović, koji je naučno revidirao pogrešne hipoteze o zapadnom srpstvu, pa je naučno sveo hrvatstvo na razvojnu meru, tj. na područje tri županije oko Zagreba. Novčana sredstva treba dodeljivati nacionalnim akademicima, kakvi su bili znameniti istoričari Milorad Etničić, vatikanolog Dragoljub Živojinović, istoričar Vasilije Krestić. Ne treba zaboraviti činjenicu da danas u Srpskoj akademiji nauka sede i anacionalni uticajni akademici koji kroje ideološki i politički smer rada akademika.
Na samom kraju, šteta je, gospodine ministre i predsedniče, što ovih 11 miliona dinara niste prebacili na konto Srpske akademije nauka i umetnosti, kako bi se poboljšao rad ove značajne srpske institucije. Hvala.

Poštovani poslanici, podneo sam amandman na sam naslov Predloga zakona. Prema ovom naslovu ne zna se čiji je ovo zakon, koje zemlje, kog naroda. Možda je ovo zakon EU koja ga je ovako, kakav je anacionalan, globalistički jednostavno i propisala.

Predložio sam da se Predlog zakona nazove: Predlog zakona o srpskoj kinematografiji, jer se postojećim nazivom ne određuje nacionalna i državna pripadnost kinematografije.

Dopunom naziva rečju: "srpski" precizira se teritorijalna, a nacionalna pripadnost kinematografije, pa se određuje da se radi o kinematografiji srpskog naroda u granicama i van granica Republike Srbije. U skladu sa nazivom zakona predložio sam da se u članovima u kojima se pominje reč: "kinematografija", doda prisvojeni pridev: "srpska", kao i da se reč: "domaći" zameni rečju: "srpski".

Vlada je obrazložila da se ovaj amandman ne prihvata iz razloga zato što nije moguće odrediti teritorijalnu i nacionalnu pripadnost pripadnosti, delatnosti koja se uređuje zakonom. Po meni, Vlada je bar mogla naslovu dodati reči Republike Srpske pa da se zove – Zakon o kinematografiji Republike Srpske, kao što je to, na primer, uradila Republika Crna Gora i njen zakon se zove – Zakon o kinematografiji Republike Crne Gore.

Izgleda reči "srbski", "Srbija" su anatemisani u ovom predlogu zakona. Dakle, ovaj zakon koji je pred nama upravo pisano u anacionalnom duhu, u duhu zaštite postojeće antisrpske produkcije koja je postala normalna pojava u državi Srbiji. Najžalosnije je što država Srbija ne štiti svoj nacionalni opstanak koji je između ostalog ugrožen i zbog antidržavne produkcije filmova. Dovoljno je samo pomenuti koje sve od reditelja i glumaca radio na ovom predlogu zakona dajući svoje sugestije i predloge. Koliko sam mogao saznati iz medija na formiranju ovog zakona učestvovao reditelj Goran Marković, Miki Manojlović i drugi.

Amandmani ne mogu pomoći popravci ovog zakona. To sam već rekao u načelnoj raspravi. Ipak sam podneo nekoliko amandmana. Moji amandmani se, kao što sam već rekao, odnose na kinematografiju koja bi trebalo, pored ostalog, da štiti istorijski, nacionalni i kulturni interes srpskog naroda. Odavno je nestao srpski nacionalni film, tek u onim povojima od pre 1918. godine, rađeni su nacionalni srpski filmovi. To je prvi film o Karađorđu, zatim, film na temu krunisanje kralja Petra, itd.

Od vremena Kraljevine Jugoslavije taj nacionalni zamak nestaje. U Kraljevini Jugoslavije kinematografija je bila u službi slavljenja ideologije liberalizma, evropskih modernizacijskih procesa, liberalnog jugoslovenstva, sve je bilo potčinjeno tom cilju. Dakle, kopirani su zapadni uzori.

U vremenu okupacije snima se samo film o akrobati Aleksiću, dakle, tu nacionalne poruke nema, a i u tom vremenu se nije nikako moglo isticati srpstvo i Srbi, pošto znamo u kakvoj je okupaciji tada bila Srbija. Dolaskom komunista na vlast 1945. godine počinje sovjetizacija srpskog i jugoslovenskog filma. O tome sam detaljnije govorio u načelnoj raspravi. Potom, Brozov komunistički režim veliku pažnju i brigu posvetio je razvoju filmske industrije zbog sprovođenja klasne propagande "crvenih pobednika", sa jakom cenzurom, pa su se mogli snimati filmovi koji su slavili borbu protiv fašizma, u kojima su glavni protivnici partizanima bili fašisti u liku četnika, kako se to govorilo u onovremenoj propagandi.

Dakle, filmovi su bili tematski strogo usmereni u pravcu glorifikacije partizana NOB, sa isticanjem samo jedne strane antifašističke borbe – partizanske, dok su pripadnici Jugoslovenske vojske u otadžbini, iako atni-fašisti, predstavljeni kao saradnici okupatora i fašisti.

Pitam se da li će i jedna srpska vlast finansirati film o Jugoslovenskoj vojsci u otadžbini. Sigurno neće nikada, iako su ravnogorska borba i Draža Mihajlović rehabilitovani od Skupštine Republike Srbije…

Upravo govorim kako je kroz istoriju filmska industrija bila u tom pravcu, daleko od tog nacionalnog. Sad dolazim do vremena 90-ih godina kada se čini ta prekretnica. Tu prekretnicu predstavlja film Kosovska bitka koji je snimala…

Upravo vi mi ne dopuštate da govorim o istorijatu zbog toga što mi je odbijen ovaj amandman i gospodin ministar je svojim obrazloženjem upravo negirao ovu slobodu da se konačno jedan zakon nazove svojim pravim izmenom zakonom koji treba da nosi naziv Zakon o kinematografije. Srpska kinematografije ili bar Zakon o kinematografiji Republike Srbije.

Dakle, da se precizno odredi sami naslov toga zakona kao što su to učinile neke države u okruženju, na primer, Republika Crna Gora u Crnoj Gori se zakon naziva Zakon o kinematografiji Republike Crne Gore, ali pošto vi ne dozvoljavate da dovršim, na ovaj način ću prekinuti. Hvala.

Poštovani poslanici, gospodine predsedavajući, opet se ponavlja stara priča. Vlada jednostavno ne poštuje Skupštinu, ne poštuje narodne poslanike.
Treba da istaknem da je Predlog zakona u Skupštinu stigao tek pre dan, dva i sada mi, poslanici, zbog kratkoće vremena za pripremu, moramo improvizovati na ovu temu.
Inače, slab je odziv poslanika iz drugih parlamentarnih grupa. Samo nas četvoro iz SRS smo se prijavili da govorimo na ovu temu. Jednostavno rečeno, treba da danas zbrzimo jedan vrlo važan zakon koji reguliše oblast koja bi trebala da bude od izuzetnog značaja za državu, ako ona uopšte hoće da se brine o očuvanju državnih i narodnih interesa, narodnog morala i očuvanja duhovno zrele populacije.
Kroz istoriju 20. veka kinematografija je bila limitirana ideološkom i političkom cenzurom. Razvoj kinematografije usmeravale su ideološke i političke promene na prostoru srpskih zemalja i Jugoslavije.
Ključni događaj koji je usmerio srpsku kinematografiju ka zemljama zapadne liberalne demokratije bio je majski prevrat 1903. godine, kada je sklonjena austrofilska dinastija Obrenovića i dovedena na presto frankofilska dinastija Karađorđević, što je označavalo politički oslonac Srbije prvenstveno na Francusku, ali i na Britaniju.
Već od 1903. godine ključan je francuski uticaj. Francuske filmadžije dolaze u Srbiju i kroje ideološki smer srpske kinematografije. Tako već od 1903. godine na području Srbije i srpskih zemalja filmske reportaže snima Stanislav Novirita za Francusku firmu "Pate", koji je takođe u periodu 1927-1930. godina radio filmove po Zagrebu i širom Jugoslavije.
Slavljenje nove liberalne dinastije Karađorđević ovekovečio je engleski snimatelj kratkim filmom "Krunisanje kralja Petra" koji se čuva u beogradskoj kinoteci.
Milton Manaki snimao je već od 1905. godine razne događaje u južnoj Srbiji na području Bitolja i okoline.
U vreme balkanskih ratova snimane su ratne reportaže za Francusku, tj. za francuske filmske firme. Jedan od snimatelja bio je Josip Hala.
Epopeja Prvog svetskog rata ovekovečena je i od strane francuskih snimatelja, ali i od srpskog snimatelja Mihajla Mihajlovića, koji je bio snimatelj kinematografske sekcije vrhovnog štaba srpske vojske.
U Kraljevini Srba, Hrvata i Slovenaca, odnosno Jugoslaviji, kinematografija je bila u službi slavljenja ideologije liberalizma evropskih modernizacijskih procesa, liberalnog jugoslovenstva i sve je bilo potčinjeno tom cilju. Dakle, kopirani su zapadni uzori.
U takozvanim ludim tridesetim godinama slavljen je holivudski uzor, nasuprot soc realističkom sovjetskom slavljenju dostignuća komunističke revolucije i socijalističke izgradnje pod tobožnom vlašću radničke klase komunista.
Do 1932. godine u Beogradu je snimljeno sedam dugometražnih filmova. U tim filmovima slavljena je srpska nacionalna tradicija. Prvi dugometražni film snimljen 1910. godine bio je "Karađorđe" u režiji pozorišnog glumca Čiča Ilije Stanojevića.
Prvi igrani film u Kraljevini SHS snimljen je tek krajem 1924. godine i to burleska "Kačaci u Topčideru". U Zagrebu se snimaju filmovi koji veličaju hrvatsku nacionalnu posebnost, nacionalnu mitologiju. Zato se i osniva filmsko društvo "Kroacija film" koje je 1919. godine snima prvi dugometražni film "Matija Gubec". Zapravo, Zagreb prisvaja slovenačkog kmeta Matiju Gubca za veliko hrvatske nacionalne interese.
Zbog širenja separatističkih ideja likvidiran je "Kroacija film" i zbog potreba širenja jugoslovenstva osniva se filmsko društvo "Jugoslavija film".
Dolaskom komunista na vlast 1945. godine počinje sovjetizacija srpskog jugoslovenskog filma. Za te potrebe osniva se 1945. godine državno filmsko preduzeće demokratske federalne Jugoslavije koje je strogom cenzurom odobravalo proizvodnju filmova.
Filmska industrija prati i dalje ideološke i političke smerove jugoslovenske države. Sa federalizacijom i decentralizacijom države dolazi i do decentralizacije filmske proizvodnje.
Uvođenjem takozvanog samoupravljanja 1950. godine filmska preduzeća su 1951. godine postale samostalne proizvodne jedinice sa radničkim samoupravljanjem i umetničkim savetima.
Osnovnim zakonom o filmu iz 1956. godine definirana je filmska proizvodnja kao privredna delatnost od osobite važnosti za kulturu i prosvetu. Podeljena su preduzeća za proizvodnju od preduzeća za tehničku obradu filma. Zakonski su utvrđeni filmski saveti kao organi društvene kontrole. Regulisan je problem finansiranja proizvodnje, što je u današnjim vremenima veliki problem za filmadžije, zatim zaštite domaćeg filma i uslova pod kojima je dopušteno stupiti u kooprodukciji sa strani filmskim producentima.
Filmskim stvaraocima i saradnicima potvrđen je status slobodnog umetnika. To su odredbe iz 1956. godine.
Brozov komunistički režim veliku pažnju i brigu posvetio je razvoju filmske industrije zbog provođenja klasne propagande crvenih pobednika sa jakom cenzurom pa su se mogli snimati filmovi koji su slavili komunističke pobede radničke klase bez imalo kritičkog pogleda na realnost.
Prve decenije posle Drugog svetskog rata osnivane su brojne filmske institucije. Godine 1946. na Košutnjaku počinje izgradnja Filmskog grada. Godine 1947. osnovana je u Beogradu Visoka škola za filmsku glumu i režiju i filmski tehnikum za filmske snimatelje i tehničare. Visoka filmska škola pripojena je 1950. godine Akademiji za pozorišnu umetnost u Beogradu. Godine 1958. osnovano je Udruženje reproduktivne kinematografije u koje su učlanjena preduzeća za promet filmova, odnosno distributeri, i preduzeća za prikazivanje filmova - bioskopi.
Proizvodna preduzeća učlanjena su bila u Udruženju filmskih proizvođača u koje je bilo učlanjeno čak 10 preduzeća za snimanje filmova, a to su već pomenuti "Avala film", "UFUS" i "Slavija film" iz Beograda, "Jadran film" i "Zagreb film" iz Zagreba, "Triglav film" i "Viba film" iz Ljubljane, "Bosna film" iz Sarajeva, "Vardar film" iz Skoplja i "Lovćen film" iz Budve. To su, moglo bi se danas reći, nekakva srećna vremena za filmadžije.
Dakle, preduzeća su osnivana prema kriterijumu nacionalnog ključa, jednake zastupljenosti svih novoosnovanih republika i novih socijalističkih nacija. Filmovi su tematski bili strogo usmereni u pravcu glorifikacije partije NOB-a, sa isticanjem samo jedne strane antifašističke borbe partizanske, dok su pripadnici jugoslovenske vojske u otadžbini, iako antifašisti, predstavljani kao saradnici okupatora i fašisti.
Najporaznije je što se i dan danas od javnog servisa Srbije, TV Vojvodine, pa preko Pinka i B92 vrše brojne reprize takvih antisrpskih subjektivnih filmova kojima se truju i današnje mlade generacije. Pitam se da li će ijedna srpska vlast ikada finansirati film o jugoslovenskog vojsci o otadžbini? Sigurno neće, iako su ravnogorska borba i Draža Mihajlović rehabilitovani od Skupštine Republike Srbije. Takva rehabilitacija je izgleda samo obično mrtvo slovo na papiru.
Brozovu antisrpsku komunističku ideologiju zamenili su pokušaji srpske obnove od 1990-ih godina, pa se kinematografija počela usklađivati sa tematikom rehabilitacije srpstva i srpskih nacionalnih vrednosti. Prekretnicu u tom pravcu predstavlja film "Kosovska bitka", koji je specijalno sniman povodom proslave 600. godišnjice od Kosovske bitke 1989. godine.
Sjajan lik Kneza Lazara odigrao je moj rođak, pokojni Miloš Žutić, sa božanski glasom koji će tokom devedesetih godina nastaviti s podrškom u borbi prekodrinskih Srba protiv neoustaškog i bošnjačkog Izetbegovićevog režima. Kao glumac, Miloš Žutić je obilazio gradove u Republici Srpskoj Krajini, naročito u Kninskoj Krajini i Lici, iz koje starinom i potiče, zajedno sa pokojnim Petrom Kraljem, Ljubivojem Tadićem, zagrebačkim izbeglim srpskim glumcima i drugima.
Meni lično je svojevremeno ispričao svoje stravične impresije, vezano za ubijanje Srba u Bratuncu. Sa glumačkom ekipom koja je vršila turneju po srpskim zemljama, zadesio se u Bratuncu, u najtežem trenutku posle izvršenog masakra, odnosno ubijanja Srba, u trenutku kada su srpski leševi izloženi pre sahrane. Dok mi je sve to pričao bio je vidno potresen. Dakle, brat, Miloš Žutić vršio je patriotsku dužnost srpskog glumca po srpskim zemljama. To je bila glumačka turneja, kao što je to bila tematika već pomenutog, ovde pomenutog antisrpskog filma, "Turneja", koji je za razliku od objektivne stvarnosti preneo impresije o tadašnjoj Srbiji i bosanskim Srbima kao zlikovcima, ratnohučkačima, kao zagovornicima ideje velike Srbije.
Srbi su kao i u velikoj većini filmova moderne neoliberalne produkcije prikazani kao loši agresivni momci koji terorišu okolne mirotvorne narode. Sve ovo vam pričam kako bi se videlo u kojoj je meri u određenoj istorijskoj epohi film zavisan od ideologije i politike. Pravi reditelji domaćih filmova iz poslednjih 15-ak godina su fondacije iz neoliberalnih zemalja koje sponzorišu takve anacionalne filmove. Dovoljno je samo navesti primer filma koji nosi naslov "Srpski film", koji je čak i ovakva mondijalna vlast morala skinuti sa bioskopskog platna i zabraniti njegovo prikazivanje.
Ovaj zakon koji je pred nama je upravo pisan u anacionalnom duhu, u duhu zaštite postojeće antisrpske produkcije koja je postala normalna pojava u državi Srbiji. Najžalosnije je što država Srbija ne štiti svoj nacionalni opstanak, koji je između ostalog ugrožen i zbog antidržavne produkcije filmova. Dovoljno je samo pomenuti ko je sve od reditelja i glumaca radio na ovom predlogu zakona, dajući svoje sugestije i predloge.
Amandmani po meni ne mogu pomoći popravci jednog ovakvog zakona. Po meni se mora pisati novi zakon. Inače sam podneo nekoliko amandmana, čisto da mi savest bude mirna. Moji amandmani se upravo odnose na kinematografiju koja bi trebala pored ostalog da štiti istorijski nacionalni i kulturni interes srpskog naroda.
Naime, podneo sam amandman i na sam naslov Predloga zakona. Prema ovom naslovu ne zna se čiji je ovo zakon, koje zemlje i kog naroda. Možda je ovo zakon EU, koja ga je ovakvog kakav je anacionalan, antitradicionalan jednostavno i propisala.
Predložio sam da se Predlog zakona nazove jednostavno – predlog zakona o srpskoj kinematografiji, jer se postojećim nazivom ne određuje nacionalna i državna pripadnost ove kinematografije. Dopunom naziva rečju – srpski, precizira se teritorijalna i nacionalna pripadnost kinematografije, pa se određuje da se radi o kinematografiji srpskog naroda u granicama izvan granica Republike Srbije.
U skladu sa nazivom zakona, predložio sam da se u članovima u kojima se pominje reč "kinematografija" doda prisvojni pridev "srpska", kao i da se reč "domaći, domaća" zameni rečju srpska.
Podneo sam više amandmana na član 4. zakona. Isto se preformulacije tiču ovih srpskih odrednica. O tome neću duže da govorim. Podneo sam amandman i na član 10, tako da ću detaljnije o tim amandmanima govoriti prilikom rasprave u pojedinostima. Zahvaljujem.

Dame i gospodo narodni poslanici, gospodine ministre, u amandmanima SRS navedeni su primeri anacionalnosti kod predloženih zakonskih rešenja o praznicima. Zato sam predložio amandman i na sam naslov zakona koji glasi – Predlog zakona o državnim i drugim praznicima koji u naslovu ne ističe neophodan nacionalni moment države Srbije. Pominje se državnost bez nacionalnosti.
Amandmanom predlažem brisanje reči: "drugim" i ubacivanje reči: "nacionalni", pa bi sam glasio zakon o državnim i nacionalnim praznicima u Republici Srbiji.
U obrazloženju sam naveo da reč: "drugim" da je to neodređena zamenica koja umanjuje značaj narodnih, nacionalnih praznika Svetog Save i Vidovdana, koji su u terminološkoj kategoriji drugih praznika. Po meni, treće pojmovne kategorije, pored državnih i nacionalnih praznika, u zakonu nema, pa nema prepreke da se ne usvoji predloženi naslov zakona.
Vladino obrazloženje je, po meni, prosto neuverljivo i nelogično. U obrazloženju Vlade istaknuto je da se amandman ne prihvata iz razloga što se rečju: "drugim" kao pojam sa širim značajem od pojma "nacionalnim" već podrazumeva nacionalni, verski, kao i međunarodni aspekt dana koji se praznuje.
Ovo nije prvi put da se Vlada boji pojma "nacionalni", ali poznato je da se amandmani SRS ne usvajaju kada su najlogičniji.
Državnost je uži pojam od nacionalnosti koja prelazi granice ove smanjene države Srbije, pa se praznicima i spomen sećanjima ili svečanim pomenima na izginule u zakonskim rešenjima mora prelaziti državna granica, naročito prema zapadu.
Sa druge strane, terminološki se u zakonu moraju razlikovati praznici od tužnih obljetnica, pa je po meni u naslov zakona trebalo ubaciti termin "svečani pomeni" jer to nikako nisu praznovanja koja se vežu uz veselije i opuštenije proslave. Po meni bi najbolje bilo da se zakon nazove zakon o državnim i nacionalnim praznicima i svečanim pomenima, međutim svečani pomeni se prema ovom predlogu zakona opet zaustavljaju na granicama Drine, odbacivanjem stradalih prekodrinskih Srba. O tome ću šire govoriti kada budem obrazlagao moj amandman na član 5. zakona.

Dame i gospodo narodni poslanici, amandmanima na član 3. SRS je nastojala da terminološki prilagodi taj član sa problematikom obeležavanja sveukupnog nacionalnog srpskog stradanja.
U novoj verziji, član 3. bi glasio, citiram – u Republici Srbiji, radno se evociraju uspomene na Dan sećanja na srpske žrtve u Drugom svetskom ratu i krvavu jesen 1941. godine, kada su nemačke okupacione snage izvršile masovni ratni zločin nad civilima u Kragujevcu i širom Srbije, Dani sećanja na sva srpska genocidna stradanja u Nezavisnoj državi Hrvatskoj u Drugom svetskom ratu. To je dan osnivanja logora Jadovno, 26. juni 1941. godine i dan osnivanja logora Jasenovac 21. avgust 1941. godine.
U obrazloženju amandmana sam naveo sledeće. Citiram – pored strašnih nemačkih zločina nad Srbima u Kragujevcu, Kraljevu i drugim gradovima u Srbiji, neophodno je da se odrede dani sećanja na još strašnije zločine genocida nad prekodrinskim Srbima, koje Republika Hrvatska sigurno neće uvrstiti u svoj domoljubni kalendar sećanja.
Epilog masakriranja, ubijanja Srba i bacanje u Velebitskoj jami i u more oko ostrva Pag, dostiglo je neverovatne razmere. Ubijeno je 42 hiljade Srba, Jevreja i u manjem broju, Hrvata i Jugoslovena. Jadovno je samo simboličan naziv za najveće stratište u jugoistočnoj Evropi u leto 1941. godine. Radilo se o sistemu hrvatskih logora smrti sa centrom u Gospiću, koji je bio sabirni logor i koji je obuhvatao logore u selu Jadovno i druge jame na Velebitu, Karlobagu i logore na ostrvu Pag, u Slano i Metajna.
Jasenovac je samo nastavak masovnog ubijanja Srba i Jevreja. Pošto je on osnovan u avgustu 1941. godine, tj. posle ukidanja sistema logora smrti sa centrom u Gospiću. Broj Jasenovačkih žrtava se, prema istraživanjima procenjuje od 300 hiljada do 700 hiljada ubijenih Srba, Jevreja, Roma i Hrvata.
Ovim izmenama člana 3. se izjednačuju žrtve iz Srbije sa žrtvama iz drugih srpskih zemalja. U načelnoj raspravi sam istakao da su se prošle i ove godine, konačno počeli obeležavati dani sećanja na Jadovno, koje je u potpunosti bilo izbrisano iz svesti srpskog naroda. Rekao sam da je, zahvaljujući doktoru Bastrevšiću iz Banja Luke, ove godine organizovan naučni skup na temu Jadovno. To je bio prvi naučni skup o Jadovnom, koje je inače bilo u potpunosti zaboravljeno. Ja kao učesnik nekih naučnih skupova u Jasenovcu, iznenadio sam se kada sam video da mnogi naučnici iz inostranstva nikada nisu čuli za Jadovno.
Kao što sam već istakao u načelnoj raspravi, praznovanje Jugoslavije i Srbije je bilo uvek obeležavano ideološkom i političkom pozadinom, od slavljenja monarhističkog jugoslovenstva, dinastije i monarha, do anacionalnih komunističkih i socijalističkih praznika koji su slavili kult borca, ali samo jednog, partizanskog, bez drugog, antifašističkog četničkog. Slavljen je i kult radnika radničke klase u zemlji tzv. socijalističkog nerada. Bila je poznata sentenca – ne može me niko tako malo platiti, koliko ja mogu malo raditi. Slavljen je i kult revolucionarnih nelegitimnih odluka AVNOJ, kojima su Srbi u novim nasilno povučenim granicama, stavljeni u republičke torove.
Zbog ideoloških nesuglasica koje su i dan danas izražene u narodu, a naročito u srpskoj politici, možda je trebalo razmišljati i o neutralnim datumima, koji se ne mogu pripisati ni jednoj ideologiji. Naprimer, kao opšti srpski praznik, ali kao opšti građanski dan sećanja, dan narodnog stradalništva, od kojih su krenula sva potonja stradanja srpskog naroda, ali i drugih naroda u Drugom svetskom ratu. To je 6. april 1941. godine, i taj dan se mogao pomenuti kao zajednički za sva stradanja u Drugom svetskom ratu.
I danas postoji ozakonjen Dan sećanja, a to je Dan sećanja na žrtve u Jasenovcu, koji se obeležava 22. aprila 1945. godine, kao datum proboja logoraša iz Jasenovca. Taj datum je ozakonjen Zakonom o formiranju muzeja žrtava genocida. Inače, zakon je svojevremeno podržao i Sveti sinod SPC. Na kraju krajeva bi i taj datum mogao biti uvršten među ove datuma vezane za Dan sećanja.
Srpski patrijarh Irinej se nedavno oglasio povodom političkih i državnih nedoumica oko obeležavanja Dana sećanja. Zalagao se za poštovanje i izjednačavanje svih žrtava, izjednačavanje svih žrtava unutar, odnosno iz redova srpskog naroda.
Sada ću vam pročitati delove iz pismenog obraćanja patrijarha Pavla od 20. oktobra 2011. godine, koje najbolje opominje zakonopisce da su se ogrešili o stradalništvo prekodrinskih Srba. naslov patrijarhovog obraćanja glasi – Sabirajmo se oko mesta stradanja, kao što su naši mučenici ujedinjeni u stradanju u carstvu nebeskom. Citiraću patrijarha – mučenički grobovi i mesta stradanja su za našu svetu crkvu, naročito u njenom iskonu, predstavljali mesto okupljanja i jedinstva. Mesta na kojima se pojavljivao identitet crkve. Dovoljno je setiti se da su prvi hramovi nastali baš na mučeničkim grobovima.
Za naš narod mesta stradanja su mesta posebnog poštovanja, sveštena mesta koja su umnogome odredila srpski identitet, od Kosova preko Vračara do albanske golgote i Plave grobnice. To se odnosi na Kragujevac, mesto užasnog zločina nemačke vojske, a još više na Jasenovac, mesto jednog od najstrašnijih zločina uopšte, koji je već u celom svetu našao mesto u memorijalima, izložbama i udžbenicima, zajedno sa Treblinkom, Dahauom i Aušvicom, čiji dan oslobođenja 27. januar se obeležava u mnogim zemljama, iako se ne nalazi na njihovoj teritoriji.
Naprotiv, veliki broj Sremaca je nastradao u Jasenovcu, a potomci stradalnika jasenovačkih danas čine veliki deo građana Republike Srbije, koja je u ratu učinila što je mogla da ih skloni, zaštiti i nahrani. Kragujevačkim kao i kraljevačkim žrtvama, žrtvama novosadske racije kao i mnogim drugim tragdedijama na tlu Srbije u Drugom svetskom ratu treba odavati dostojnu počast. Jasenovac već jeste naš svenarodni simbol, kojeg je kao takvog zakonodavac prepoznao još 1992. godine i tim zakonom možemo da se ponosimo.
Između Kragujevca i Jasenovca ne postoji nikakva kontradiktornost i nepotrebno je od njih praviti predmet polemike i rasprave. Prevashodno je potrebno da se oko mesta stradanja okupljamo i ujedinjujemo, kao što su to naši novomučenici ujedinjeni u stradanju u carstvu nebeskom iz kabineta patrijarha srpskog.
Iz ovog obraćanja gospodina patrijarha vidljivo je da čak ni on nije pomenuo najveće srpsko stratište posle Jasenovca, a to je pomenuti gospićki sistem logora smrti, sa centrom likvidacija u selu Jadovno, koja je, kao što sam već i rekao, prethodila Jasenovcu. Dakle, Jasenovac je samo nastavak rada Jadovnog, pošto su Italijani zatvorili Jadovno 21. avgusta 1941. godine. Preostali preživeli logoraši su kamionima prebačeni u novi sabirni logor Jasenovac. O njemu već mnogo znamo.
Dakle, poenta mog amandmana je da se…
(Predsedavajuća: Izvinite, narodni poslaniče, niste vi krivi, ali moram da vas prekinem. Molim koleginicu Vjericu Radetu, smeta njen telefonski razgovor, mada nije propisano da li sme ili ne sme, ali mislim da se podrazumeva da ne sme. Izvinite, poslaniče.)
Dakle, poenta mog amandmana je da se Jadovno uvrsti kao prvo veliko stradalničko mesto srpskog naroda, Roma, Jevreja, ali i Hrvata i Jugoslovena. Hvala.

Dame i gospodo, da se i ja kao istoričar uključim u ovu polemiku. Pre svega, Englezi, Čerčil, su direktno proizveli satanizaciju Draže Mihajlovića i jugoslovenske vojske u otadžbini od leta 1943. godine. Poznato je da su d početka rata zajedno sa Amerikancima svojski podržavali antifašistički liberalni pokret Draže Mihajlovića. Englezi su, čak, od 1943. godine počeli satanizovati četnike i na kraju podržali montirani proces protiv Draže Mihajlovića i njegovih najbližih saradnika. Oni, nažalost, do dana današnjeg u većini nisu rehabilitovani.
Mnogi od ideologa i boraca Ravnogorskog pokreta bili su učesnici Prvog svetskog rata i kao takvi dali su veliki doprinos pobedi saveznika, na čelu sa Englezima i Francuzima. Učesnici su bili Kosta Pećanac, Draža Mihajlović i drugi. Da je ravnogorska ideja pobedila 1945. godine, danas bi se slavio 27. mart 1941. godine kao veliki antifašistički praznik. Toliko o nacifašizmu ravnogoraca, kako tvrdi kolega Omerović. A vođe ideolozi ravnogoraca bili su inače ključni akteri antifašističkih demonstracija od 27. marta, npr. braća Knežević, pravnik Slobodan Jovanović, Dragiša Vasić, Niko Bartulović, sa sokolima, itd.
Inače, u istorijskoj nauci je poznato da su Englezi projektovali 27. mart i preko Srba ga izveli, a Srbe uvukli u strašno krvoproliće Drugog svetskog rata. Međutim, Englezi su vrlo brzo zaboravili srpske ratne usluge i žrtve naroda i odbacili Srbe, ali Jugoslavene u četničkim redovima.
Vlada i Skupština bi zbog nevino osuđenih stradalnika, zbog njihovih patnji i patnji njihovih porodica, trebalo da donesu pošten, pravno utemeljen zakon o rehabilitaciji svih nevino optuženih državljana Kraljevine Jugoslavije i Republikanske Socijalističke Jugoslavije. Pošto istorijska pravda otkriva da su mnogi od optuženih, satanizovanih, a potom pobijenih, nevino optuženih, sledom logike treba posthumno osuditi i sudijama koji su do svoje smrti uživali sve blagodeti diktatorskog pobedničkog režima Josipa Broza.
Zato, treba pokrenuti, po meni, sudski postupak protiv kompletne sudske ekipe koja je sudila u postupku protiv Draže Mihajlovića i njegovih najbližih saradnika, na čelu sa pukovnikom Milošem Minićem, kapetanom Milošem Jovanovićem, pukovnikom Mihajlom Đorđevićem, predsednikom Vojnog veća Vrhovnog suda i drugima. Naravno, posthumno treba osuditi stvoritelja svih optužnica i progona protiv Srba i nekadašnjeg najvećeg sina svih naših naroda Josipa Broza Tita.
Posthumno treba pokrenuti nove procese zbog saradnje, kolaboracije Broza i njegovih komunista sa Nemcima, pa čak i sa ustašama. Kada je već stvorena izmišljena propaganda o Dražinoj kolaboraciji, koju nam ovde iznosi i kolega Omerović, treba istoriografski u potpunosti rekonstruisati komunističku saradnju sa okupatorima. O toj saradnji svedoče arhivski dokumenti, emigrantska i domaća literatura, navešću neke primere.
U srpskom kulturnom klubu na čelu sa predsednikom Jugoslovenske vlade Slobodanom Jovanovićem i ravnogorcem, književnikom Dragišom Vasićem, tokom rata su bili ubeđeni da sporazum sklopljen između četnika i komunista u sremsko-mitrovačkoj kaznionici, potpisnik Moša Pijade u ime komunista i Stipe Javor u ime ustaša, nije raskinut. Cilj tog sporazuma bio je rušenje Jugoslavije. Prvenstveno njene vojske kao i razbijanje nacionalnih srpskih snaga. Dragiša Vasić, ideolog Ravnogorskog pokreta, književnik, ne navodi godinu tog sporazuma sa ustašama, ali prema dokumentima iz Arhiva Jugoslavije, koji ja lično u posedu, pominje se godina 1937. i Stipe Javor, kao potpisnik, što potvrđuje emigrantski istoričar Karapančić iz Klivlenda. Pravnik dr prof. Milan Petrović, pominje 1935. godinu i Mošu Pijade i Milu Budaka, dok Veselin Đuretić pominje Mladena Lorkovića, kao supotpisnika. Dakle, dugo skrivani događaj, što je najvažnije polako se faktografski utemeljuje i izbija na svetlost dana.
Srpski kulturni klub je znao i za zajednički zbog ustaša i komunista održan u Plaškom početkom 1943. godine. Za njih nije bila nikakva tajna sporazum ustaških bojnica i komunističkih brigada. Upravo zbog iznošenja istine o komunističkom, antisrpskom delovanju tokom rata, optužene su vođe Srpskog kulturnog kluba, Slobodan Jovanović i Dragiša Vasić, koji je inače ubijen od strane komunista 1945. godine. Srpski kulturni klub je optuživao nacionalno nesvesne i naivne prostodušne srpske partizane.
Ja sam u porodici, da se ne bi pomislilo da sam iz neke ekstremno četničke porodice, inače moj brat i sestra od strica su poginuli u partizanima, rođeni ujak je takođe poginuo na Sremskom frontu, tako da nemam nikakav razlog da iz nekog ideološkog razloga govorim nekakve izmišljene stvari, upravo se radi o istorijskoj fotografiji koju su dokumenti potvrđivali.
Nikada pre 1941. godine nije se desilo da je neko izložio svoj narod stradanju kao što su to učinili boljševici sa srpskim narodom u zapadnim oblastima. Srbi su jednostavno rečeno služili kao topovsko meso u partizanskim redovima za stvaranje pogubne po srpski narod Federativne Jugoslavije, samostalne Republike Hrvatske Jugoslaviji ili bolje rečeno u velikoj hrvatskoj Jugoslaviji. Josip Broz i komunisti planski su radili da srpski narod u Bosni i Kordunu, kao nacionalno najsvesniji bude razbijen, po mogućnosti potpuno uništen.
Da se vratim na Srpski kulturni klub, već 1943. oni su predvideli da će hrvatski i srpski komunisti falsifikovavši nacionalnu borbu srpskih i jugoslovenskih četnika, preko srpskih partizana, pošto je hrvatskih do jeseni 1943. bilo svega 1% u partizanskim redovima, da će ostvariti pobedu Tita Broza i Vlaške ulice u Zagrebu, kako je to govorio Vasić. Za ovaj sramni blef, kako navodi književnik Vasić, trebalo je porušiti pola Beograda, popaliti Mačvu, pobiti svu omladinu Kraljeva i Kragujevca i stotine Srba u NDH. Sve ove žrtve koje se ističu u Srpskom kulturnom klubu, na kraju bi trebalo da budu krunisane trockističkom ustavotvornom skupštinom, instalacijom Broza i Moše Pijade.
Definitivna i potpuna izdaja dešava se 1943. godine, pa do Vlade Slobodana Jovanovića u julu 1943. srpski jugoslovenski četnici u Jugoslaviji dolaze u nezavidnu situaciju, zbog sve većeg favorizovanja komunističkog i Brozovog pokreta od strane Engleza i Čerčila. Engleska propaganda preko Josipa Broza u sledećoj meri stvara od balkanskog antifašističkog Robina Huda, kako su popularno zvali Dražu Mihajlovića i četničkih antifašista, sluge okupatora, kao što ovde ističe kolega Omerović, pa će ideolozi i srpski ministri iz Vlade Kraljevine Jugoslavije biti suđeni kao ratni zločinci zajedno sa Dražom Mihajlovićem u sudskom procesu 1946. godine.
Čelnik Srpskog kulturnog kluba, Dragiša Vasić, koji je bio inače masovni jugoslovenski nacionalista i liberal, zahteve i politiku Engleza 1943. nazvao je ciničnim i besprimernim zahtevima našeg bezdušnog saveznika koji su jednostavno po njemu bili obična ucena. Engleski nezakoniti zahtevi i ucene koje su morali prihvatiti Srbi u jugoslovenskoj Vladi, po oceni Dragiše Vasića, više su ponižavali od ispunjenja uslova austrijskog ultimatuma 1914. godine, pa čak i više od onoga što je sama Nemačka tražila od Jugoslavije u martu 1941. godine.
Slobodan Jovanović je pao sa vlasti 1943. jer je ostao dosledan uz legitimnu vojsku Draže Mihajlovića, tj. uz jugoslovensku vojsku otadžbine. Zato su engleski zahtevi bili ne legitimni, protivustavni. Naime, Englezi crveni optuživali su pokret Draže Mihajlovića da je izraz reakcionarne struje u Kraljevini Jugoslavije, a sam pokret Draže Mihajlovića ciničnim tvrđenjem je sveden na borbenu snagu koja je delovala na jednoj vrlo ograničenoj teritoriji Jugoslavije. Od Broza i komunista stvarana je fama o fašističkom i nedemokratskom diktatorskom režimu protivnim tendencijama njegovim.
Kralj dete na prestolu, kako su ga zvali, inače Petar II Karađorđević, inače je bio vrlo ljut na Slobodana Jovanovića jer se protivio njegovoj ženidbi i to je doprinelo da se kralj još više okrenuo protiv njega, pored ovih ključnih razloga – što je podržavao četnički pokret Draže Mihajlovića.
Mislim da je ovo dovoljno argumenata da bi se doznala prava istina. Na kraju, još bih napomenuo da zbog ovog upravo terorističkog i jednoumnog karaktera suda iz 1946. godine treba da budu rehabilitovani svi jugoslovenski ministri, pre svega Slobodan Jovanović, koji je već rehabilitovan, Momčilo Ninčić je rehabilitovan, ali nisu rehabilitovani državnici i ministri: Petar Živković, dr Lazar Marković, dr Milan Gavrilović, dr Božidar Purić, predsednik Vlade u egzilu, zatim ideolozi, intelektualci i književnici kao što su bili: Dragiša Vasić, on je rehabilitovan, zatim dr Živko Topalović, koji nije rehabilitovan, braća Knežević, Živan i Radoje, Dalmatinci književnici Vilović i Bartulović, Bosanci dr Stevan Voljević, pravnik istoričar, Mustafa Mulalić i drugi. Od 24 osuđenih na procesu, rehabilitovani su samo dvojica – Slobodan Jovanović i Momčilo Ninčić.
Na kraju da istaknem da su nepravedno osuđeni svi Srbi po istom zakonu i shodno tome treba rehabilitovati sve nevino optužene, bez obzira u kom delu bivše Jugoslavije su živeli. Svi su bili državljani jedne države i imali su jedinstveno jugoslovensko državljanstvo, pošto do Ustava iz 1974. godine republička državljanstva nisu ni postojala.
Nečuveno je da je imovina oduzimana na neustavan način, mimo propisa Kraljevine Jugoslavije, koji su važili do početka 1946. godine, i to na osnovu odluka AVNOJ-a, revolucionarnih zakona iz 1945. godine. Pošto znamo da je Ustav nove vlasti donesen početkom 1946. godine, svi ovi prethodni zakoni su, dakle, bili neustavni. Tako na primer – Zakon o konfiskaciji imovine, 1945. godine, Odluka o ustanovi suda za suđenje zločina i prestupa protiv srpske nacionalne časti.
Kolega Omeroviću, toliko o fašizmu pokreta Draže Mihajlovića. Hvala.

Dame i gospodo narodni poslanici, gospodine ministre, nastavljamo našu zakonodavnu priču o vladinim predlozima zakona koji jačaju granični limes na Drini, pošto preko Vladinih anacionalnih usko srpski zakona jača legislativni Kineski zid prema zapadnim srpskim zemljama i preostalim zapadnim Srbima. Drina je, dakle, večiti granični limes za istočne i zapadne Srbe. Drina je polovila srpsko narodno biće još od 395. godine, to jest od vremena deobe Rimskog carstva na istočno Vizantijsko-romejsko i zapadno koje će postati bastion rimokatolicizma. Simbolična drinska ideološko-politička granica Srbima je nametnuta od rimskog i vizantijskog vremena, pa potom od vatikanskih misionarskih prozelita, od habzburških kolonijalista, preko nemačkog nacizma, američkog globalizma, ali i od ove postojeće anacionalne srpske vlade karnofila i evro fanatika, vlade koja je već mnoge zakone iz oblasti kulture, prosvete, nauke, prava ograničila sa drinskom granicom, stalno smanjujuće Srbije.
Vlada, dakle, normativnim putem intenzivno sprovodi ojačanje drinskog antisrpskog bedema. Stara i retka srpska knjiga van teritorije ove umanjene Srbije nedavno usvojenim zakonom ostala je na vetrometini okolnih antisrpskih režima. Restitucija srpske imovine van granice Republike Srbije prepuštena je na milost i nemilost okolnih novih državica. Rehabilitacija Srba koji su, za svoju nesreću, rođeni van granica Republike Srbije, onemogućena je najnovijim Predlogom zakona o kojem smo juče raspravljali.
Nažalost, pravne odredbe i ovog Predloga zakona o praznicima, takođe ne prelaze nasilno uspostavljenu granicu na Drini. Praznovanje državnih i nacionalnih praznika kroz istoriju 20. veka u Srbiji i Jugoslaviji bilo je obeleženo ideološkim i političkim motivima. U Kraljevini Jugoslaviji, prema ideologiji jugoslovenskog nacionalizma, išlo se linijom monarhističkog ključa zadovoljenja proplemenog srpsko-hrvatsko-slovenačkog jugoslovenstva, pa su se slavili Sveti Sava i Štrosmajer i slovenački knez Kocelj. Naročito je u Kraljevini SHS, odnosno Jugoslaviji, negovan kult dinasije Karađorđević, pa su kao državni praznici, pored Vidovdana, koji je obeležavan kao svečani pomen izginulim borcima za otadžbinu i 1. decembra, kao dana jugoslovenskog ujedinjenja, slavljeni su 9. januar, kao rođendan Njegovog Veličanstva Kraljice Marije, 6. septembar kao rođendan Nj.K.V. Petra, 12. decembra, krsna slava Kralja, 17. decembra rođendan Veličanstva Kralja, sami procenite u kojoj meri je bio zastupljen kult dinastije u to vreme.
Vidovdan, kao uzvišeni nacionalni simbol srpske predhrišćanske i hrišćanske tradicije, negovanje u kulturi prosvet srpskog naroda kroz 19. i 20. vek. Brojna društva, udruženja, novine, časopisi, nosili su ime Vidovdana. Ravnogorska propaganda jugoslovenske vojske otadžbine naročito je isticala uzvišenost Vidovdana. Brojni ravnogorski časopisi nosili su Vidovdansko ime. Tako je u slobodnim srpskim planinama izlazio list "Vidovdan" za sve srpske zemlje, kao centralno glasilo. Po srpskim pokrajinama i regionima izdavano je mnogo četničkih listova pod nazivom "Vidovdan", npr. "Vidovdan timočki", "Vidovdan romanijski", "Vidovdan dalmatinski", "Vidovdan žički", "Vidovdan hercegovački", "Vidovdan oplenački i orašački", "Vidovdan vojvođanski". Pokrivao je skoro sve srpske zemlje.
Srbi su narod koji je fanatično ratovao za spas zapadnih liberalnih demokratija u Prvom i Drugom svetskom ratu. Potom su žrtvovali svoju prastaru naciju za nekakvo virtuelno jugoslovenstvo, kao što su to radili i jugoslovenski četnici u Kraljevini Jugoslaviji, da bi bili odbačeni 1943. godine od najvećih srpskih krvoloka Engleza na čelu sa Čerčilom, koji je nasuprot generala Draže Mihailovića i jugoslovenske vojske i otadžbine instalirao kominterninog i engleskog agenta Josipa Broza, koji je srpske partizane naivno iskoristio za stvaranje veliko hrvatske Jugoslavije, a potom i samostalne republike Hrvatske od 1974. godine. Tako instalirani Brozovi, engleski, anacionalni kroatosrbi krojili su Srbima zakone o praznicima i stvarali prazničku neradničku svest, da je dobar bilo koji zakon, samo da se ne radi. Tako se govorilo i u vremenu tobožnjeg srpskog nacionaliste Miloševića koji je uporno štitio najveći antisrpski praznik kojim su Srbi bili zatvoreni u republičke torove i kojim su izbrisane sve vekovne granice starih srpskih zemalja. Pogodićete da se radi o prazniku koji je stvaran kao državni u šumi iznad bosanskog grada Jajca 29. novembra 1943. godine.
Svi zakoni o praznicima FNRJ, SFRJ, SRJ, SCG i ove nesrećne stalno smanjujuće Srbije, bili su po nekad anti srpski, uglavnom anacionalni, tj. internacionalni, pa su samim tim iz prazničkog raspoloženja iskuljučivali prebogatu srpsku tradiciju i istoriju. Kako danas srpski praznički narod da se navikne na slavljenje veličanstvenog Vidovdana kojeg su vekovima obeležavali i običajno prenosili i proslavljali Srbi sve tri vere. Ovaj srpski praznik je nastavak slavljenja paganskog božanstva Svetovida, koji je slavljen kao srpski vrhovni Bog ispred hrišćanskih vremena.
Jedan od najvećih Srba svih vremena, Sveti Sava, sveden je na praznički radni dan u vidu proslave školske slave, ali je davno morao biti pretvoren i u nešto više, tj. u praznik hrišćanske duhovnosti, kao praznik Svetog Save, osnivača srpskog hrišćanstva, reformatora i prvog srpskog zakonodavca.
U amandmanima SRS navedeni su primeri anacionalnosti kod predloženih zakonskih rešenja o praznicima. Zato sam predložio amandman i na sam naslov zakona, koji glasi – Zakon o državnim i drugim praznicima. Dakle, u naslovu se ne ističe neophodan nacionalni momenat i predložio sam da se taj zakon zove - zakon o državnim i nacionalnim praznicima, pošto treće kategorije u zakonu nema.
S druge strane, terminološki se u zakonu moraju razlikovati praznici od tužnih obljetnica, pa je po meni u naslov zakona trebalo ubaciti termin – svečani pomeni, jer to nikako nisu praznovanja koja se vežu uz veselije i opuštenije proslave. Međutim, svečani pomeni se, prema ovom Predlogu zakona, opet zaustavljaju na granicama Drine odbacivanjem stradališta preko drinskih Srba.
Amandmanima na član 5. SRS je nastojala da terminološki prilagodi taj član sa problematikom obeležavanja sveukupnog nacionalnog stradanja srpskog naroda. U novoj verziji član 5. bi glasio – u Republici Srbiji radno se evociraju uspomene na Dan sećanja na srpske žrtve u Drugom svetskom ratu, spomen na 21. oktobar i krvavu jesen 1941. godine kada su nemačke okupacione snage izvršile masovni ratni zločin nad civilima u Kragujevcu i širom Srbije i Dani sećanja na svesrpsko genocidno stradanje NDH u Drugom svetskom ratu, to je dan osnivanja logora Jadovno 26. juni 1941. godine i dan osnivanja logora Jasenovac 21. avgust 1941. godine. Radno se evociraju uspomena na dan sećanja na srpske žrtve u Drugom svetskom ratu 21. oktobar, na dan osnivanja logora Jadovno itd.
Šire obrazloženje amandmana ću podneti prilikom rasprave u pojedinostima. Dakle, pored strašnih nemačkih zločina nad Srbima u Kragujevcu, Kraljevu i drugim gradovima u Srbiji, neophodno je da se odrede dani sećanja na još strašnije zločine genocida nad prekodrinskim Srbima, koje Republika Hrvatska sigurno neće uvrstiti u svoj domoljubni kalendar sjećanja. Epilog masakriranja, ubijanja Srba i bacanje u velebitske jame i more oko ostrva Paga dostiglo je neverovatne razmere, ubijeno je preko 42 hiljade uglavnom Srba. Bilo je tu i oko 1.000 Jevreja i u manjem broju Hrvata Jugoslovena. Jadovno je samo simboličan naziv za najveće stratište u jugoistočnoj Evropi u leto 1941. godine. Radilo se o sistemu hrvatskih logora smrti sa centrom u Gospiću, a to je bio sabirni logor koji je obuhvatao logore u selu Jadovno i druge jame na Velebitu, Karlobagu i logore na otoku Pagu, to su bili logori Slana i Metajna.
Jasenovac je samo nastavak masovnog ubijanja Srba i Jevreja, pošto je on osnovan u avgustu 1941. godine, tj. posle ukidanja sistema logora smrti sa centrom u Gospiću. Broj jasenovačkih žrtava nije tačno procenjen, ali se prema istraživanjima smatra da je pobijeno između 300 i 700 hiljada ljudi. Dakle, ovim izmenama člana 5. mi smo nastojali da izjednačimo žrtve iz Srbije sa žrtvama iz drugih srpskih zemalja. Da istaknem da je prošle godine konačno počelo obeležavanje Dana sećanja na Jadovno, koje je u potpunosti bilo izbrisano iz svesti srpskog naroda. Zahvaljujući privatnoj inicijativi doktora Bastašice iz Banja Luke, sve je počelo prošle godine masovnim odlaskom po prvi put na Velebit u selo Jadovno. Ove godine je ta akcija nastavljena i proširena organizovanjem naučnog skupa u Jadovnu, u Banja Luci u junu mesecu ove godine. Potom je mnoštvo srpskog naroda sa polaskom iz Banja Luke posetilo strašno mesto na Velebitu. Na Jadovnu je, hvala bogu, ove godine bio i predsednik Srbije, Boris Tadić, sa majkom kojoj su posle mučenja poluživi bačeni u jamu otac i stric, a to su Tadićevi deda i deda stric, koji su bili, inače, žitelji stradaničkog srpskog sela Raduč, koje je u poslednjem ratu za odbranu Krajine prosto sravnjeno sa zemljom.
Pošto mi ističe vreme, kolegama da ostavim minutažu, sa ovim ću završiti. Uglavnom, da istaknem na kraju, ako Vlada usvoji amandmane SRS, poslanici SRS će glasati za ovaj predlog zakona. Hvala.

Dame i gospodo narodni poslanici, nedavno sam u Skupštini govorio o Zakonu o staroj i retkoj srpskoj knjizi i na kraju konstatovao da taj zakon ne štiti staru i retku srpsku knjigu izvan teritorije Republike Srbije. Po istom kriterijumu pisanja ni ovaj zakon o rehabilitaciji ne obezbeđuje zaštitu i rehabilitaciju srpskih istorijskih ličnosti, istaknutih građana koji su živeli, kao i onih koji danas žive na teritorijama antisrpskih država bivše SFRJ.
Već posle čitanja člana 1. ovog zakona uverio sam se da je segment srpske istorije vezan za rehabilitaciju nepravedno optuženih i osuđenih, pa potom i likvidiranih Srba različitih vera, ostavljen na milost i nemilost današnjih antisrpskih režima. Zato sam i podneo amandman na član 1. Predloga zakona, u kojem predlažem da se omogući rehabilitacija prekodrinskih, crnogorskih i makedonskih Srba. U obrazloženju amandmana sam naveo da se navedenim amandmanskim izmenama člana 1. Predloga zakona obezbeđuje mogućnost rehabilitacije Srba državljana monarhističke republikanske Jugoslavije, koji su živeli ili i danas žive u sadašnjim državama bivše Jugoslavije, a koji nisu imali ili i danas nemaju važeće državljanstvo Republike Srbije.
Prema postojećim odredbama Predloga zakona navedene kategorije Srba su zaboravljene i pravno nezaštićene, pa su samim time prepuštene milosti ili nemilosti država bivše Jugoslavije, koje osim Republike Srpske sigurno neće pokrenuti rehabilitaciju jednog Srbina.
Činjenica je da se istorijski i geopolitički prostor moguće rehabilitacije Srba kroz istoriju druge polovine 20. veka drastično smanjio. Odredbe ovog zakona upravo u potpunosti poštuju smanjeni nacionalni prostor srpskog naroda i time ostavljaju brojne Srbe bez mogućnosti pravne rehabilitacije.
Sa druge strane, ovaj zakon dodatno pravno doprinosi utemeljenju granica nasilno uspostavljenih, posle spolja nametnutih ratova. Zakonom se, dakle i u ovoj pravnoj oblasti jednostavno brišu zapadne srpske zemlje.
Mi iz SRS inače se zalažemo da pravo na rehabilitaciju moraju imati svi Srbi, a naročito učesnici dva antifašistička pokreta: četnika i partizana. Ako se usvoji ovakav zakon u ovoj formi, pitam se kako ćemo rehabilitovati krajiške, crnogorske i bosansko-hercegovačke Srbe koji su stradali u komunističkim čistkama tokom i posle Drugog svetskog rata. Pitam se, dalje, ko će izvršiti rehabilitaciju srpskih partizana koje je hrvatsko komunističko rukovodstvo, uz pomoć komunista Srba, antisrba, likvidirao bez suđenja tokom i posle Drugog svetskog rata? To sigurno neće uraditi današnja frankovačka antisrpska hrvatska vlast, kao ni crnogorska vlast koja je zasnovana na komunističkoj tradiciji likvidacije crnogorskih Srba. Dovoljno je samo navesti primere likvidacije srpskih četnika iz plemena Vasojevića od istaknutih Brozovih drugova, kao npr. Vukanovića, Tempa ili Jovana Kapidžića, koji je sprovodio torturu nad golootočkim logorašima i koji se i dan danas hvali svojim nedelima.
Pomenuću slučaj književnika Mile Dakića. On je nedavno uhapšen na graničnom međusrpskom prelazu Rača i prosleđen u zatvor u Sarajevu. Istoričar i književnik koji se upravo veći deo života borio za istinu o genocidu nad srpskim narodom u NDH, ironijom sudbine osuđen je 1999. godine od naslednika hrvatskih krvnika iz 1941. godine nad 20 godina robije zbog navodnog nagovaranja grupe kordunaša iz Vojnića da lokvidiraju hrvatske policajce u avgustu 1991. godine. Mile Dakić je, inače, od svojih dečačkih dana, kada je bio očevidac ubistva koje su hrvatske ustaše počinile tokom stvaranja obruča oko oslobođene Petrove gore i 1942. godine, preko MASK pokreta hrvatskih separatista 1971. godine, do rata za odbranu Republike Srpske Krajine i progona Krajišnika 1995. godine, Dakić je suočen sa veliko hrvatskim monstruoznim projektom potpune fizičke eliminacije pravoslavnih Srba sa svojih prostora, koji vremenom postadoše prostori velike Hrvatske.
Skandalozno je što se Republika Srbija uopšte ne zalaže da odbrani elementarna ljudska prava srpskog intelektualca, svog državljanina, čija se jedina krivica svodi na pisanje o hrvatskim masovnim zločinima u NDH i zločinima koji su nastali u ratu za opstanak Krajine 1991. godine i 1995. godine, dok, sa druge strane, sa optuženog hrvatskog zločinca Purde Srbija u potpunosti skida svaku odgovornost za zločine, oslobađanje od optužnice.
Ako, ne daj bože, Dakić bude optužen, neka buduća srpska vlast moraće pokrenuti postupak rehabilitacije nevino uhapšenog Mile Dakića. Inače, Dakić je pisao o stradanju partizana intelektualaca sa Korduna 1943. i 1944. godine, koji su otkrili komunističke pregovore sa Nemcima na Kordunu, na kome su se u to vreme nalazili centralni organi NOP-a Hrvatske. Komunisti Hrvatske su se drastično obračunali sa srpskim intelektualcima Korduna u poznatom "Budačkom procesu". Poznato je da su komunisti na Kordunu usmrtili više stotina ljudi koji su ubijeni gotovo nevini, bez suda, a manji deo posle presude političkog suda i zbog bezazlenih grešaka i pojedinačnih sumnji. Eto razloga za rehabilitaciju ovih ljudi koji bi trebala i Republika Srbija da pokrene.
Istoričar dr Veselin Đuretić, u tekstu "Titoistički komunizam i srpska egzistencijalna dijalektika", "dao je odličnu analizu srpskog antifašizma i predlog za moguće pomirenje dva nepomirljiva tabora". Citiraću Đuretića: "Sve srpske ratne pozicije su bile objektivno antifašističke, svi predvodnici srpskog otpora zaslužuju spomenike zahvalnosti. Ovakav moj sud počiva na dve opšte činjenice, na faktu da je Srbima rat objavljen kao narodu, da su se branili kao narod. Druga činjenica je da je ta njihova odbrana bila sputana i bratoubilački kanalisana pod uticajem komunističko titoističkog činioca". Đuretić dalje kaže: "Spomenik zahvalnosti zaslužuje i partizanska strana zbog herojskih borbi u završnici rata, zajedno sa snagama Crvene armije, koja je predstavljala udarnu pesnicu." Spomenik zahvalnosti, po Đuretiću, zaslužuju mnogi junaci partizanskog pokreta, bez obzira da li su bili izmanipulisani ili ne, jer je njihovo osnovno opredeljenje bilo patriotsko.
Rukovodioci NOP-a Hrvatske, kako ističe Đuretić, poput Andrije Hebranga, Vladimira Bakarića, Josipa Đerđe, Steve Krajočića, Vjećeslava Holjevca, Ive Rukavine i drugih, nisu se, po suštini, po krajnjem cilju, u odnosu prema srpskom narodu razlikovali, npr. od Ante Pavelića, Mile Vudaka, Eugena Kvaternika i drugih u vrhovima NDH. Svima su misli, po Đuretiću, bile usmerene prema uništenju, slabljenju i nestajanju Srba u Hrvatskoj, prema slabljenju srpske komponente na nivou Jugoslavije, s tim što su hrvatski komunisti bili daleko opasniji, jer su se infiltrirali među Srbe i svoju politiku vodili iz potaje.
Pored nevino stradalih krajiških srpskih partizana koji su samo izrazili sumnju u pravednost strategije Brozovih komunista, jer se ona sve više kretala u antisrpskom pravcu, još u većoj meri stradali su pripadnici Jugoslovenske vojske u otadžbini generala Dragoljuba Draže Mihajlovića.
Pošto je ova Narodna skupština svojevremeno izglasala Rezoluciju o antifašizmu pokreta Dragoljuba Mihajlovića, neophodno je, u skladu sa njom, pokrenuti postupak rehabilitacije Ravnogoraca sve tri vere. Navešću neke od primera. Na primer, brojni Srbi islamske vere koji su učestvovali u jedinicama Jugoslovenske vojske u otadžbini. Pomenuću samo istaknute muslimanske intelektualce, npr. književnika Mustafu Mulalića, koji je rođen u Livnu, koji je bio narodni poslanik 1931. godine i u ovoj sali sedeo 1937. godine, pa je jedno vreme bio i prvi sekretar Narodne skupštine Kraljevine Jugoslavije. Tu su pojedinci: Konholjdžić, Mujo Pašić. Oni su i pripadali muslimanskim ravnogorskim jedinicama. To su bile muslimanske vojne organizacije u muslimanskoj nacionalnoj vojnoj organizaciji Jugoslovenske vojske u otadžbini. Te jedinice su bile na nivou brigada.
Srbima mora pokrenuti rehabilitaciju i Dalmatinaca rimokatolika, četnika, kojih je naročito bilo u Splitu i okolini. Samo u jednom navratu njih oko 40 1942. godine otišlo je u tabor vojvode Momčila Đujića na Dinaru. Među dalmatinskim splitskim Ravnogorcima bili su istaknuti književnici, intelektualci, rimokatolici, Hrvati, koji su poticali iz starih srpsko-katoličkih dalmatinskih porodica. Književnik Niko Bartulović sa Hvara bio je blizak vojvodi Birčaninu, a potom vojvodi Žujoviću, koji su bili komandati četničkih jedinica Dalmacije i Like. Bartulović je, inače, bio blizak prijatelj sa Ivom Andrićem, Viktorom Novakom, Vladimirom Ćorovićem. Inače je bio liberal, mason, antiklerikalac, antinacista i antifašista, dakle, veliki Jugosloven.
Ipak je i kao takav bez suđenja likvidiran od Brozovih komunista negde kod Topuskog u Hrvatskoj, u proleće 1945. godine. Predlažem ministru pravde, kojeg ovde nažalost nema, da predloži pokretanje postupka rehabilitacije koji može legitimno da se pokrene i prema odredbama ovog predloga zakona, jer je Bartulović imao jugoslovensko državljanstvo, boravište u Beogradu od 1926. do bekstva iz Beograda 6. aprila 1941. godine.
Drugi istaknuti književnik, Đuro Vilović, iz Brela kod Makarske, bio je takođe u štabu Draže Mihajlovića i učesnik ravnogorskog Svetosavskog kongresa u selu Ba 1944. godine. On je delovao samo kao propagandista, pisac članaka u ravnogorskim novinama, ali je kao takav osuđen u zajedničkom procesu Draže Mihajloviću sa još dvadeset trojicom, on lično na sedam godina robije. Dakle, osuđen je za delikt pisanja i delikt govora, slično kao što stoji u optužnici prof. dr Šešelja u Hagu. Bartulović i Vilović nikada nisu imali hrvatsko državljanstvo, koje u njihovo vreme nije ni postojalo, već samo jugoslavensko.
Zbog navedenih slučajeva u Predlog zakona bi se trebala pored srpskog uvesti i odredba o jugoslavenskom državljanstvu kandidata za rehabilitaciju. Srpska radikalna stranka već kulturno, naučno rehabilituje ovu dvojicu Dalmatinaca objavljivanjem njihovih knjiga i članaka. Dakle, oni su kulturno, naučno rehabilitovani. Samo nedostaje prava sudska rehabilitacija da bi njihova veličina došla do punog izražaja.
Među 24 optuženih, zajedno sa Mihajlovićem, nalazili su se, to je ovaj proces iz 1946. godine, nalazili su se, pored ostalih, istaknuti intelektualci, državnici, političari Kraljevine Srbije i Kraljevine Jugoslavije. Na primer: dr Stevan Moljević, dr Živko Topalović, koji je inače bio socijalista Socijaldemokrata, čuveni pravnik Slobodan Jovanović, dr Božidar Purić, dr Momčilo Ninčić, Radoje Knežević, dr Milan Gavrilović, Živan Knežević, diplomata Konstantin Fotić, dr Laza Marković i dr Kosta Kumanudi. Neki od njih su, hvala Bogu, i rehabilitovani, ali većina još uvek nije.
Na optužnici sa Dražom Mihajlovićem bili su i pripadnici komesarske uprave tzv. Nedićeve vlade. Oni su pripadali drugom ideološkom taboru, pošto je četnički pokret liberalno-demokratski, pošto su većina vođa inače bili liberali. Tu su bili, dakle, korporativci Dragi Jovanović, Tanasije Tasa Dinić, Velibor Jonić, koji nikako ne treba da budu predmet ove rehabilitacije. Tu smo svi saglasni sa njihovom ideološko političkom strategijom i nažalost zločinačkim delovanjem u vreme Drugog svetskog rata u Srbiji.
Na procesu Draže Mihajlovića sigurno bi bio i senator istaknuti jugoslovenski soko iz Gospića, dr Petar Zec, ali je on ubijen u komunističkim čistkama po Srbiji 1945. godine. I dr Zec, kao istaknuti intelektualac i veliki Jugoslaven, sigurno bi mogao biti predmet rehabilitacije.
Zbog ograničenog vremena ne mogu napominjati druge Ravnogorce srpskog, katoličkog i hrvatskog porekla, koje današnja hrvatska vlast sigurno nikada neće rehabilitovati.
Zbog svega navedenog rehabilitacija Srba sa svih prostora eks Jugoslavije može izvršiti samo Srbija, ali samo sa izmenjenim i dopunjenim članom 1. ovog zakona koji sam ja predložio ispred SRS. Veliki posao oko rehabilitacije bi trebalo da obavi srpska država, dakle, ali samo nacionalna srpska država koja štiti opšte srpske nacionalne interese. Ova postojeća vlast koja je limitirana granicama ove naše nesretne stalno smanjujuće države imaće mnogo olakšan posao pošto se predmet rehabilitacije, kao što sam već rekao, stalno smanjuje proporcionalno sa umanjivanjem srpskih granica i samim time nestajanjem srpskog državljanstva, koje ovom zakonu je osnovana prepreka sveopšte srpske rehabilitacije, da opet napomenem samo onih Srba nevino optuženih i likvidiranih.
Na kraju da pomenem da su neki sudovi u Srbiji uspešno izvršili rehabilitaciju nevino optuženih ili nevino likvidiranih. Tako je npr. Okružni sud u Valjevu, povodom dvesta godišnjice Okružnog suda u Valjevu, a to je najstariji sud u Srbiji, 2007. godine rehabilitovao 47 nevino okrivljenih Ravnogoraca, intelektualaca, uglednih srpskih domaćina. Tim povodom 2009. godine objavljena je knjiga "Ponovo rođeni, ponovo dostojni". Valjevski primer, na kraju da zaključim, je najbolji primer uspele rehabilitacije nevino optuženih i likvidiranih Srba. Zahvaljujem.

Dame i gospodo narodni poslanici, gospodine ministre, načelna rasprava po meni nije ipak dovedena do kraja. Ja sam vas na početku pohvalio, ističući vašu kompetentnost za temu biblioteka starih i retkih knjiga.
Načelna rasprava je tekla u vrlo smirenoj i demokratskoj atmosferi, sve do trenutka dok niste istakli da se spominje Univerzitetska biblioteka u Beogradu i Univerzitetska biblioteka u Prištini.
Ja sam podvukao taj član gde se pominju. Pominju se na jednom mestu.
Pitam vas gospodine ministre, zar je to dovoljno u jednom ovakvom zakonu, da se samo na jednom mestu spomenu ove vrlo važne biblioteke i da nisu razrađene zakonskim putem.
Ako se sećate, posle te vaše konstatacije, predsednik Skupštine nije dozvolila dalju raspravu.
Vi ste nam ipak prilepili primedbu da smo iz SRS vrlo površno pregledali taj zakon i na taj način prevideli da se pomenute univerzitetske biblioteke pominju u zakonu. Po pitanju izostavljanja tih dveju važnih bibliotečkih ustanova Republike Srbije mi iz SRS podneli smo više amandmana i zato je bilo potrebno da se na kraju načelne sednice ipak razjasnimo.
Dakle, gospodine ministre, vaša tvrdnja, da su u Predlogu zakona navedene biblioteke dovoljno zastupljene, po meni nije nikako dobra za dalji opstanak jedinstvene bibliotečke mreže Republike Srbije. Ako je po vama dovoljno samo formalno pominjanje te biblioteke, jedan put u jednom zakonu, bez zakonske razrade njene nadležnosti, delatnosti i organizacije kroz nove članove, kao što je to bio slučaj Narodne biblioteke i biblioteke Matice srpske, onda nas sve zajedno treba zabrinuti tendencija pisaca ovog zakonskog predloga o bibliotekama, a naročito tendencija ova druga dva zakonska predloga u kojima se narodna i univerzitetska biblioteka u Prištini uopšte ne pominju.
Što se tiče vašeg odgovora na ovaj moj naslov iznad zakona, vi ste rekli da se amandman ne prihvata jer je reč "građa" domaćeg porekla, koja ima šire značenje od naziva koji se predlaže u amandmanu, a što je u duhu materije koja se obrađuje predlogom zakona. Ja sam u svom amandmanu, u obrazloženju amandmana tražio da se stari srpski jezički naziv knjižica ističe u svrhu afirmacije starog srpskog govora, odnosno staro srpskog rečnika od navele stranih reči. Na žalost, neslavna je praksa za srpske reči zbog internacionalizacije srpskog jezika, naročito izražene poslednjih stotinak godina. Široko preuzima nacija hrvatstva i potpuno ih prisvaja.
Sa druge strane, u obrazloženju sam istakao da su reči "inovativna delatnost" u potpunosti suviše, jer po samoj svojoj suštini institucija biblioteke daje inače obilje naučnih i kulturnih informacija, i to po meni ne treba isticati. Ipak sam ubeđen da se sam naslov prilagođava nekakvom evropskom diktatu. Zahvaljujem.

Dame i gospodo, kratko bih se ipak osvrnuo na amandman kolege Kragovića na član 4. u kome kaže reči: "Autonomna pokrajina, odnosno jedinaca lokalne samouprave" treba prevesti u množinu: "autonomne pokrajine, odnosno jedinice lokalne samouprave". U obrazloženju kolega Kragovića je rekao da postojećem jezičkom formulacijom u Predlogu zakona briše se Autonomna pokrajina KiM iz kulturnog prostora Republike Srbije, pošto kolega Kragović nije tu, kratko sam obrazložio njegov stav.
Amandmanom na član 5. u prvom stavu tražio sam da se ispred reči: "razvoja" ubace reči: "nacionalnog i državnog razvoja" pa izmenjeni deo rečenice glasi: "Pokretaocu sveukupnog nacionalnog i državno razvoja, razvoja slobodnog demokratskog građanskog društva".
U obrazloženju predloga zakona istakao sam da je neophodno istaći nacionalnu, državnu i rodoljubivu komponentu koja u bibliotečkom radu, odnosno korišćenju bibliotečkog materijala svakako treba da u ovom zakonskom predlogu bude istaknuta. Zapazio sam da naše kolege iz grupacije Napred Srbijo u jednom članu upravo brišu ovu odrednicu "nacionalnog i državnog razvoja", to je član, zaboravio sam, iz retke i stare knjige, da li član 2, tako da izgleda oni od bivših srpskih nacionalista se ovom odredbom i preformulacijom pretvaraju u internacionaliste. Hvala lepo.

Dame i gospodo, gospodine ministre, amandmanom sam predložio da se posle člana 35. dodaju novi članovi 35a i 35b, i naslovi iznad njih koji glase – zadaci Narodne i Univerzitetske biblioteke AP KiM, član 35a: "Ostvarivanje opšteg interesa i osnovni zadaci Biblioteke i Univerzitetske biblioteke AP KiM su sledeći.
Prikupljanje, obrada, istraživanje, čuvanje i davanje na korišćenje bibliotečko informacione građe izvora. Pod 2. – pružanje bibliotečko informacionih usluga korisnicima biblioteke. Pod 3 – prijem, obrada, zaštita, čuvanje, predstavljanje i davanje na korišćenje svake publikacije koja se dostavlja na osnovu zakona kojim se uređuje obaveza i primerak publikacije. Pod 4. – primena standarda u obradi bibliotečko informacione građe, izvora i jedinstvenog sistema klasifikacije. Pod 5. – obavljanje naučnoistraživačkog i stručnog rada i objavljivanje publikacije knjiga, kataloga, časopisa, biltena iz oblasti bibliotekarstva i informacionih nauka. Pod 6. – prikupljanje, obrada i čuvanje i korišćenje stare i retke bibliotečke građe. Pod 7. – obavljanje delatnosti zaštite stare i retke bibliotečke građe. Popularizovanje bibliotečko-informacione građe izvora i podsticanje interesa za knjigom. Obavljanje referalnih poslova, primanje i čuvanje doktorskih disertacija, magistarskih radova, naučnoistraživačkih projekata, standarda, patenata, dokumenata i izdanja UNESKO-a. Pružanje informacija iz sopstvene baze podataka i baze podataka iz drugih informacionih centara u zemlji i inostranstvu, i obavljanje međubibliotečke pozajmice.
Pod 11 - izrada CIP-a, CIP zapisa, katalogizacija i publikacija pre štampanja.
Pod 12 - primanje, obrada i čuvanje poklonjenih ličnih biblioteka.
Pod - 13 razmena bibliotečko informacione građe i izvora sa organizacijama u zemlji i inostranstvu.
Pod tačkom 14 - obnavljanje drugih poslova utvrđenih ovim zakonom i Statuom Narodne i Univerzitetske biblioteke AP Kosovo u Prištini.
Dalje predlažem sledeći podnaslov iznad člana 35b koji glasi – Organizacija rada i upravljanje Narodnom i Univerzitetskom bibliotekom AP Kosova i Metohije. Taj član 35b glasi: "Organizacija, način rada i upravljanje u Narodnoj i Univerzitetskoj biblioteci AP Kosova i Metohije bliže su uređeni Zakonom o Narodnoj i Univerzitetskoj biblioteci AP Kosova i Metohije, Statuom Narodne i Univerzitetske biblioteke AP Kosova i Metohije i aktom o organizaciji i sistematizaciji poslova u Narodnoj i Univerzitetskoj biblioteci AP Kosova i Metohije." Organi upravljanja Narodne i Univerzitetske biblioteke Kosmeta su upravnik, Upravni odbor i Nadzorni odbor.
U obrazloženju sam istakao da ovakvom dopunom zakonski se štiti jedinstveni institucionalni kulturni prostor srpskog naroda.
Ministarstvo mi je odgovorilo da se amandman ne prihvata jer Narodna biblioteka Srbije ima status nacionalne biblioteke, a Biblioteka matice srpske ima status matične biblioteke na teritoriji AP Vojvodine.
Sad pitam Ministarstvo i gospodina ministra koji status ima prištinska, zapravo Biblioteka AP Kosova u Prištini kada je ona u potpunosti izbačena. Ona se samo nominalno pominje u određenom članu, ali uopšte te odredbe nisu razrađene normativno u ovom zakonskom predlogu. Hvala.

Dame i gospodo narodni poslanici, podneo sam amandman na naslov Predloga zakona i predložio sam da se zakon izmeni, da se reč – bibliotečka građa, briše i zameni rečju – knjizi.
Već sam i u načelnoj raspravi istakao – bibliotečka građa, podseća na nekakav graditeljski drveni materijal i da je to potpuno neprimeren termin u bibliotekarstvu, a do sada je bio u upotrebi samo u arhivskoj struci i nažalost, istorijskoj nauci, često istoričari i naučnici pominju upravo taj termin – arhivska građa, umesto arhivskog dokumenta.
Kao varijantu naziva ovog predloga zakona, predložio sam rešenje da se zakon nazove – zakon o staroj i retkoj knjizi i bibliotečkom materijalu.
Po meni je termin – materijal, ipak prihvatljiviji od termina – građa.
Predložio sam jezičku formulaciju bibliotečka građa, da je trebalo zameniti u svim članovima sa formulacijom – knjiga, ili knjiga i bibliotečki materijal. Hvala.

Dame i gospodo narodni poslanici, samo bih se zahvalio gospodinu ministru što je usvojio ovaj vrlo važan amandman SRS. Kolega Nikola je upravo u svom obrazloženju naveo sve ključne argumente iz našeg stranačkog obrazloženja ovog amandmana. Hvala.