Sedamdesetih godina stereotip o fašizmu četnika razbio je profesor doktor Jovan Marjanović, redovni profesor Filozofskog fakulteta u Beogradu. On je i inače bio iz partizanskih redova, znači levičar. Sledeći koji je razbio stereotip o fašizmu četnika bio je moj mentor profesor doktor Branko Petranović. Takođe, levičar. Dakle, srpski narod je imao dva antifašistička pokreta – četnike i partizane.
O antifašizmu četnika ne treba mnogo govoriti. Kao istoričar bih samo istakao da je njihova centrala u vreme Drugog svetskog rata bila u Londonu, izbeglička vlada i kralj, da su četnici učestvovali u 27. martovskim akcijama, da su slavili blagdan 27. marta na srpskim slobodnim planinama, kako su oni govorili. Dakle, to je istoriografski odavno utvrđeno upravo od partizana levičara. Hvala vam.

Poštovani poslanici, po Poslovniku, član 226.
Vladi Srbije, odnosno ministru Petroviću postavljam pitanje: zašto se ne ispravlja istorijska nepravda i ne podigne optužnica protiv Hrvatske i Republike Bosne i Hercegovine, bez Republike Srpske, za sve zločine genocida koje su počinili tokom 20. vijeka?
Zapanjujuće je potpuno defanzivno nastupanje srpske države u slučaju optužbe genocidne države Hrvatske i genocidne habzburške K&K tvorevine, Bosne i Hercegovine, protiv Srbije i srpskog naroda. Prema tim optužbama, Srbi su genocidan narod koji treba izbrisati sa mape Evrope.
Oni zaboravljaju da su Srbi narod koji je ipak najviše stradao od genocida tokom 20. veka, pored Jevreja. U projektovanom ratu iz devedesetih godina od zapadnih liberalnih demokracija, kao u svim ratovima tokom 20. vijeka, Srbi su samo odgovarali na agresivne antisrpske inostrane politike, koje su uglavnom u ime inostranih osvajača provodili Srbi islamske vjere i Srbi rimokatoličke vere, tzv. Hrvati.
Srbi su uglavnom nastupali kao osvetnici. U pravu je poznat stav da je odgovoran onaj ko prvi počini kriminogeni akt, naročito ko prvi počne sa masovnim ubijanjem žena, dece i nejači.
Dakle, istorijska je prilika da se konačno osude svi zločini genocida nad srpskim narodom, koji su dugo skrivani i minorizirani i od monarhističke i komunističke vlasti jugoslavenske.
Takvi procesi su se mogli pokrenuti već 1990. godine, posle propasti socijalističkog sistema Josipa Broza Tita, koji je njegovo bratstvo i jedinstvo bez srpstva i koji je, slično kao i kralj Aleksandar, zbog ostvarenja bratstva između žrtve i koljača, oprostio zločine genocida nad Srbima.
Grubo rečeno, iživljavanje nad Srbima kreće već od nastanka nacije Hrvata u drugoj polovini 19. vijeka, kada se Frankovci usmjeravaju na zagrebačke Srbe, naročito prilikom posjete cara Franca Jozefa Zagrebu 1895. godine, kada su Srbi jednostavno hteli da istaknu pravoslavne srpske zastave u čast visokog gosta.
Zatim, velike genocidne radnje nastupaju 1902. godine u Zagrebu. Pojedini pisci su taj događaj nazvali Arnautluk u Zagrebu, zvali su ga Vartolomejska srpska noć.
Tada su brojne srpske radnje uništene i brojni talentovani srpski trgovci, koji su sa Jevrejima držali zagrebačku trgovinu, upravo zbrisani sa svojim trgovinama.
Povampirena mržnja prema Srbima u potpunosti izbija 1914. godine, posle atentata Gavrila Principa na Franca Ferdinanda – samo par sekundi da završim – koji je bio glavni projektant stvaranja treće jedinice Austrougarske, Velike Hrvatske. Nastaje je genocid u Mačvi i Šapcu, nastaje genocid i u ostalim delovima Srbije.

Poštovani poslanici, gospodine ministre, nastavljam sa mojim poslaničkim pitanjem vezano za genocid nad Srbima tokom dvadesetog veka i pitanjem optužnice protiv Hrvatske i Bosne i Hercegovine. Stao sam kod Prvog svetskog rata.
Povampirena mržnja prema Srbima u potpunosti izbija 1914. godine posle atentata Gavrila Principa na Franca Ferdinanda, koji je bio glavni projektant stvaranja treće jedinice Austrougarske monarhije – velike Hrvatske. Pri tom nastaje genocid u Mačvi, Šapcu, Sremu, brojni su zločini šuckora u Bosni i Hercegovini, o tome je pisao veliki srpski istoričar Vladimir Ćorović u svojoj crnoj knjizi.
Kralj Aleksandar, nažalost, abolira austrijske oficire sa prostora bivše Austrougarske monarhije. Nije bilo nikakvih sudskih procesa protiv frankovaca i muslimanskih šuckora. Veliki broj ustaških zločinaca nekažnjeni su posle 1945. godine, domobrani u potpunosti su abolirani i prevedeni u partizanske redove zahvaljujući odluci Josipa Broza.
Brozovi zločini nad Srbima nekažnjeni posle Drugog svetskog rata, pitanje Sremskog fronta, Goli otok, mas-pokret 1971. godine, kada su brojni Srbi morali da se iseljavaju iz Hrvatske. Već je tada stvarana čista hrvatska država.
Srpska država nije provela sudske procese 1990-1991. godine, koje je komunistička država SFRJ prikrivala i abolirala u ime srpskog naroda.
Konačno, građanski rat 1991-1995. godine; prije Srebrenice i 1995. godine samo na području Srebrenice i Sarajeva u Bosni i Hercegovini ubijeno je preko 8.500 Srba, zapravo, u ovom dijelu oko Sarajeva i Srebrenice.
Iz socijalističke Hrvatske od 1990. do 1995. godine izbeglo je preko 700.000 Srba, ali i dobar broj Hrvata, uglavnom iz miješanih brakova, i Hrvata koji nisu bili lojalni jednom ustaškom Tuđmanovom režimu.
Sa gledišta međunarodnog prava nasilno uspostavljeno državnopravno stanje u Hrvatskoj je potpuno nelegitimno. Rat je završen zločinačkom okupacijom Republike Srpske Krajine, države pod zaštitom UN, ne treba zaboraviti, bez održavanja mirovne konferencije koja bi bar obezbedila minimum narodnih prava zapadnih Srba.
Hrvatska za svoje zločine, ubijanja i proterivanja nagrađena je međunarodnom legalizacijom silom uspostavljene velike Hrvatke na srpskoj zemlji.
Da podsetimo na nedavno iznet stav SAD prema genocidu nad Jermenima 1915. godine: neoliberalna Amerika danas proziva Tursku zbog zločina genocida nad Jermenima; znači, zločin genocida ne zastareva. Taj zločin je počinila Ataturkova laička i sekularna Turska. Zaokret Turske
od liberalizma ka fundamentalizmu prouzrokovao je američku intervenciju. Jednog dana će valjda i SAD ...
(Predsednik: Gospodine Žutiću ...)
...evo, par sekundi samo... prozvati valjda i pseudoliberalnu Hrvatsku za zločine genocida tokom dvadesetog veka.
Molio bih gospodina ministra da odgovori na ovo pitanje. U dosadašnjim odgovorima drugih ministara, ne vas, imao sam čisto birokratske odgovore koji se nisu oslanjali na suštinu mog pitanja. Zahvaljujem.

Dame i gospodo narodni poslanici, po Poslovniku, član 226.
Nisam zadovoljan odgovorom na moje poslaničko pitanje predsedniku Vojislavu Koštunici. Moje poslaničko pitanje glasilo je - šta Vlada Republike Srbije misli preduzeti protiv antisrpskih akata, otvorenog separatizma vojvođanskih ligaša.
Dobio sam vrlo kratak, upravo, lakonski odgovor od predsednika Koštunice – MUP, na osnovu dosadašnjih saznanja, ne raspolaže podacima u vezi sa navedenim poslaničkim pitanjem. Ispada kao da brojni akti, brojne izjave vojvođanskih ligaša, ne samo njih, nego i Kostreša, koji je blaža varijanta njihova, koji traži samo sudsku, izvršnu i zakonodavnu vlast, nisu akti separatizma.
Naveo sam, verovatno ste bili prisutni kada sam govorio koji su to akti vojvođanskog separatizma. Danas je mlada gospođica Aleksandra Jerkov, upravo, proširila krug separatističkih zahteva - da Vojvodina ima svoje diplomatske predstavnike. To je nečuvena izjava u jednoj suverenoj državu, da pojedine pokrajine traže još i diplomatsku vlast.
Koja je to četvrta vlast, pored ove tri, da se neko ne bi prozvao separatistom? To je, po meni, samo božija vlast, jer, pored sudske, zakonodavne i izvršne vlasti, ni u jednoj državi ne postoji četvrta vlast.
Dakle, ovde se radi o otvorenim aktima separatizma. Zato me čudi ovakav nesuvisao odgovor predsednika Vlade Vojislava Koštunice.

Po članu 226. stav 1. Pre mesec dana pitao sam Vladu šta misli preduzeti protiv antisrpskih akata otvorenog separatizma vojvođanskih ligaša. Otvoreno razbijanje Srbije preko isticanja državnosti Vojvodine Vladu mnogo ne interesuje. Svaka ozbiljna država svakako bi preduzela mere državne zaštite, preko hapšenja, procesuiranja i zabrane rada antidržavnim separatističkim elementima.
U tom upitu sam istakao koji su to uspesi vojvođanskih separatista: pre svega, razbijen je jedinstveni informativni prostor Republike Srbije; nesmetano deluje vojvođanska akademija nauka i umetnosti; ističu se nekakvi pasoši; viore se vojvođanske zastave. Predsednik Skupštine Vojvodine Kostreš otvoreno se zalaže za državu Vojvodinu, zahtevajući ništa manje nego da država Vojvodina dobije izvršnu, sudsku i zakonodavnu vlast, kako bi se stvorila nova panonska država.
Međutim, on naivno tvrdi da se tu samo radi o nekakvoj benignoj autonomiji, koja nema nikakve državnosti. Ako se traže tri ključne vlasti za jednu autonomnu regiju, kako se to drugačije može nazvati, nego stvaranje nove države?
Najnoviji novosadski događaji potvrđuju moju bojazan da je država ili blagonaklona ili pasivna prema nosiocima separatizma u Novom Sadu i Beogradu.
Ako je zabranjeno okupljanje pripadnika "Stroja", trebalo je da bude zabranjeno okupljanje mnogo opasnijih vojvođanskih separatista. Ministarstvo policije je tu mnogo pogrešilo, jer su mogle nastati kobne posledice. Setimo se samo mitinga i kontramitinga iz devedesetih godina kada je, nažalost, bilo i žrtava na takvim mitinzima.
Treba istaći da je "Stroj" samo poligon, sredstvo vojvođanskih separatista, preko kojeg nastoje kompromitovati ideju srpskog jedinstva, ideju unitarne srpske države.
Ubuduće će svako zalaganje za uspostavljanje potpunog teritorijalnog jedinstva Srbije biti proglašavano za nacizam i fašizam. Projekt "Stroja" i projekt ligaša potiče iz iste antisrpske radionice, kako bi naš narod rekao - udarilo zlo na gore. Hvala.

Dame i gospodo narodni poslanici javljam se po Poslovniku, član 226.
Da se vratimo na ime Šiptar, Albanac, koje je ovde pokrenuo gospodin Halimi.
Gospodo poslanici, Šiptari sami sebe vređaju, jer sebe nazivaju Šiptarima. Sebe su nazivali Šiptarima skoro do sedamdesetih godina 20. veka. Treba istaći da se službeno, izvorno, Albanija zove Šiptarija.

Javljam se po članu 226.
Dakle, sama Albanija sebe naziva ''Šiptarija'', službeno, a naziv Albanci potiče od italijanske reči, koja je takođe novog datuma, tako da ove priče gospodina Halimija o enciklopedijama, ne stoji, pogotovo o enciklopediji Jugoslavije, čiju je odrednicu pisao albanski istoričar Ali Hadri. To su sami falsifikati.
Dalje, do Drugog svetskog rata, Šiptari su nazivani Arnautima, Arbanasima. Brojni Arbanasi su bili Srbi islamske vere, koji su zbog te verske komponente, preko albanizacije, postali Šiptari, odnosno današnji Albanci. Jasno je da se naziv - Albanci koristi tek od 70-tih godina, u političke, velikoalbanske svrhe, u svrhu stvaranja velike Albanije. Naročito 1968. godine, kada je Fadilj Hodža ukinuo čak i naziv Metohija.
Samo da se kratko i jasno vidi koje su prave naučno-istorijske činjenice.

Dame i gospodo, po Poslovniku, član 226.
Ministar pravde je 25. septembra odgovorio na moje poslaničko pitanje o sudskoj reformi. Nisam u potpunosti zadovoljan odgovorom. Pozitivno je da se radi novi zakon o sudovima, koji će se uskladiti s novim ustavom, i da će se konačno osnovati Apelacioni sud i time ponovo uspostaviti trostepenost suđenja.
U ovom odgovoru sam pogrešno citiran, jer nisam pitao da li će Vrhovni kasacioni sud obavljati drugostepenu funkciju. Valjda je svima jasno da u Srbiji trenutno postoji drugostepenost suđenja, nedemokratska drugostepenost suđenja.
Dalje, po meni je rogobatan naziv - Vrhovni kasacioni sud, koji se nalazi i u Ustavu iz 2006. godine. Ako se obnavlja trostepena tradicija sudskog sistema Kraljevine Srbije i Kraljevine Jugoslavije, onda se najviši sud ne može tako zvati. Od 1846. godine on se zvao Vrhovni sud, a 1855. godine zvao se Vrhovni i Kasacioni sud, kasnije, Kasacioni sud - od 1945. godine.
Dakle, to može biti samo kasacioni sud, pošto će apelacioni sud obavljati drugostepenu funkciju i on će, po tome, biti samo kasirajuća ili poništavajuća sudska instanca, dok će apelacioni sud preuzeti i sudske poslove koje je do sada obavljao u drugom stepenu, nažalost, Vrhovni sud Republike Srbije.
Zamolio bih administraciju da ubuduće poslanicima SRS-a obavezno stavi akademske titule. Recimo, titula magistra Đelića se redovno ističe u ovim odgovorima, dok se poslanicima SRS-a ne ističe njihova titula.

Dame i gospodo, Poslovnik, član 226. Kada je u pitanju mržnja prema Srbima, nije bitan ni trgovački profit kod nekih hrvatskih firmi.
Iz pobuda stalnog jačanja mržnje prema Srbima kod hrvatskog naroda i šire, nastao je i prigodni tekst na omotu sadašnjeg hrvatskog tradicionalnog kolača paprenjaka. Iskoristio bih priliku da pročitam šta piše na tom "mirotvornom kolaču".
''Po sastojcima - med, orasi i papar, paprenjak, kao tradicionalno hrvatsko jelo, uistinu je proturječan, slično kao i celokupna hrvatska povijest, slatko-papreni zalogaj za mnoge strane apetite; koliki su tuđinski osvajači kroz stoleća, kao i ovi najnoviji, ovovremenski agresori, posezali za tim slasnim zalogajem, umiješenim u najboljem mogućem omjeru srednje Europe i Mediterana, otkidajući za se slatku ocaklinu, a nama samim, pri obroku, naš tradicijski hrvatski paprenjak.''
Čak i August Šenoa je pomenut u ovom tradicionalnom hrvatskom kolaču. Znači, jedna cijela istorijska priča. Ovaj hrvatski kolač promoviše čak i hrvatska aviokompanija "Croatia Airlines"; strani putnici mogu da pročitaju o istorijskim patnjama Hrvata u borbi za slobodu protiv zločestih Srba, okupatora, osvajača, koji su kao remetilački faktor ometali mirotvorni, pitomi hrvatski narod. Međutim, hrvatska država, koja je nastala na zločinu genocida nad srpskim narodom, i dalje provocira krajiški srpski narod, ali i ovu našu pasivnu i inertnu državu. Izgleda da genocidnoj državi Hrvatskoj, koja je počinila brojne zločine tokom 20. vijeka, nije bilo dovoljno fizičko uništavanje Srba, već i dalje sprovodi etnocid i kulturocid, preko gebelsovskih laži o hrvatskom geopolitičkom prostoru, iz kojih su se tobož naselili militantni Srbi.
Istorijska istina je upravo obrnuta, jer je naučno dokazano da se južne i zapadne srpske zemlje protežu od albanskih gora do sjeverne Istre, i od jadranskih otoka do Drave. Do sredine 19. vijeka, tzv. Hrvata nije bilo u današnjim hrvatskim zemljama: Istri, Dalmaciji, Slavoniji, Krajini, Bosni i Hercegovini. Zašto srpska država ne štiti istinu o srpskim istorijskim prostorima, srpsku tradiciju koju je prisvojila internacionalna nacija hrvatstva. Zašto se ova država ne bori protiv laži o tzv. hrvatskom povijesnom prostoru, o tzv. hrvatskom jeziku, o hrvatstvu srpskih naučnika, hrvatstvu istorijskih ličnosti, književnika, muzike i tako dalje. Na kraju, vidimo da se i stari srpski kolač paprenjak prevodi u staro hrvatsko jelo.
Molim Ministarstvo kulture, Ministarstvo dijaspore, MIP da se pozabave ovim pitanjima otimanja srpske tradicije i kulture od agresivne nacije hrvatstva. Pitam ih na koji način će zaštiti srpski istorijski i kulturni prostor od hrvatske besprizorne vandalske otimačine preko pseudoistorijskih propagandnih napisa.

Dame i gospodo, član 226.
Pitam ministra pravde da li ima nameru da Zakon o sudovima iz 2001. godine prilagodi odredbama novog ustava? Naime, brojne su nejasnoće i neusklađenosti.
Po zakonu iz 2001. godine, predviđeno je obrazovanje opštinskih sudova, okružnih sudova, apelacionog suda, upravnog suda, kao i Vrhovnog suda Srbije. U ovom zakonu je, dalje, predviđena trostepenost suđenja. Međutim, apelacioni sud nije osnovan, pa je u praksi ostala dvostepenost sudskog postupka.
S druge strane, današnji ustav ne pominje nijedan od ovih sudova, osim Vrhovnog kasacionog suda. To nije baš najsretniji naziv za jedan trećestepeni sud. Nedostaje jedan bitan, rastavni, veznik "i". On bi trebalo da se zove vrhovni i kasacioni sud. Pravnicima je poznato da Vrhovni sud ima sudeću funkciju, dok Kasacioni sud ima funkciju kasiranja, odnosno ništenja ili odobravanja sudskih odluka.
Postavljam pitanje ministru pravde, da li će biti obrazovan apelacioni sud, sa odeljenjima u Novom Sadu, Nišu, Kragujevcu, ili će novi, bolje rečeno, stari Vrhovni kasacioni sud obavljati drugostepenu funkciju kao i do sada.
Današnja demokratska Srbija ima dvostepeno sudstvo. To je, po meni, nespojivo sa liberalnom demokratijom. Tzv. evropejske demokratske vlade nikako da se od 2000. približe trostepenosti i liberalnom modelu sudstva.
Gospodo poslanici, već je kneževina Srbija uvela trostepeni sudski sistem. Od 1846. godine postoji Vrhovni sud Srbije. Od 1840. godine postoji apelacioni sud. Znači trostepenost je zagarantovana, okružni sud, apelacioni i Vrhovni sud Srbije. Možda nekome danas odgovara sadašnja sužena, dvostepena kontrola suđenja. Upravo zbog takvog stanja, smanjeno je pravo na žalbu za jedan stepen.
Dakle, pitanje za ministra pravde - da li će se sprovesti trostepeno suđenje i da li će se Zakon iz 2001. godine prilagoditi sadašnjem ustavu?

Dame i gospodo, javljam se po Poslovniku, član 226. Pitam Vladu šta misli preduzeti protiv antisrpskih akata otvorenog separatizma vojvođanskih ligaša? Otvoreno razbijanje Srbije, preko isticanja državnosti Vojvodine, Vladu Srbije izgleda mnogo ne uzbuđuje.
Istoričarima je poznato da je današnja Vojvodina Brozova, antisrpska tvorevina, stvorena kao antisrpski autonomaški projekt, koji je trebao obezbediti ideološku i kulturnu cjelovitost habzburških zemalja i biti odskočna daska za širenje velike Hrvatske. To nije nikakva srpska Vojvodina, koja je nastala 1848. godine, na svijetlim tradicijama borbe srpskog naroda za teritorijalnu autonomiju u Austriji.
Apsurdno je da danas u maloj srpskoj državi postoji jedna takva nakazna državna teritorijalno-politička tvorevina, kojoj je osnovna funkcija da dijeli Srbe do atoma. Svaka srpska vlast treba da radi na smanjivanju sadašnjih velikih nadležnosti koje ima Vojvodina. Treba se zalagati za regionalizaciju Srbije, da se popularišu stare srpske istorijske regije: Banat, Bačka, Baranja, Srem, Mačva, Šumadija itd.
Svaka ozbiljna država preduzela bi mjere državne zaštite, preko hapšenja, procesuiranja i zabrane rada antidržavnim separatističkim elementima. Zavidni su uspjesi vojvođanskih separatista. Oni su potiho razbili jedinstveni informativni prostor Srbije svođenjem Radio-televizije Srbije na užu Srbiju, stvarajući vojvođansku televiziju. To je izvršeno na poluilegalan način, nekažnjeno Čankovo gaženje table sa natpisom RTS-a u potpunosti je uspjelo.
Dalje, kulturno-naučni i institucionalni separatizam ostvaren je preko nesmetanog delovanja Vojvođanske akademije nauka i umetnosti. Dalje, vojvođanske zastave se neometano vješaju, veselo lepršaju i iščekuju proglašenje republike Vojvodine. Sledeće, vojvođanska himna se svirucka na lokalnim sportskim takmičenjima, a bogami i šire.
Nazadna omladina, ligaška i Inicijativa mladih, igra se pasošima. To je samo šala, kako ističe njihov lider. Međutim, sadašnje, tobože naivno, zveckanje pasošima može se pretvoriti u zveckanje oružjem. Mlađarija ligaša, kao i svaka neobuzdana mladost, voli nestašne igre, ali po liberalno-demokratskom nalogu. Za lidera ligaša to su samo nevini simboli, na koje Pokrajina ima pravo po Ustavu. Prosto je neverovatno.
Kao poslednju fazu razdruženja Srbije, po uzoru na stvaranje Kominterninih nacija, Makedonaca i Crnogoraca, očekujem osnivanje sektaške vojvođanske crkve, sa ideološko-vjerskim elementima satanizma.
Zlokobna je činjenica da se vojvođanski separatizam sprovodi prema hrvatskom uzoru. Čuju se parole o ekonomskoj eksploataciji Vojvodine - vojvođanska lisnica u vojvođanskom džepu, kao što je nekad bilo - hrvatska lisnica u hrvatskom džepu. Na povike da se radi o stvaranju nezavisne države Vojvodine, Čanak, kao nekada Stjepan Radić, nevino, kao danska sobarica, kazuje da se samo radi o benignoj, bezopasnoj autonomiji i regionalizaciji države. Hvala.

Dame i gospodo narodni poslanici, po Poslovniku, član 226. Javljam se povodom izlaganja gospođice Aleksandre Jerkov.
Izgleda da bard vojvođanskog separatizma Nenad Čanak ima dostojne mlade naslednike. To smo slušali ovih dana od mnogih pripadnika tzv. jednopostotnih vojvođanskih partija.
Kao istoričar, ukazao bih samo na neke primere razvoja vojvođanskog separatizma. Istorijski gledajući, vojvođanski separatizam u pozadini ima stvaranje velike Hrvatske. Navešću samo neke primere.
Vojvođanski separatizam tridesetih godina 20. veka uvodi Duda Bošković, u formi «velikog hrvatstva». Nekada su iz Zagreba stizale kritike na račun srpskog primitivizma, vizantizma i isticala se hrvatska rimokatolička uzoritost.
Govorilo se - hrvatska lisnica u hrvatskom džepu, kao što se danas govori - vojvođanska lisnica u vojvođanskom džepu.
Na primer, subotička Matica počela je svoj rad na nacionalnom širenju hrvatstva među Bunjevcima posle stvaranja Banovine Hrvatske, 1939. godine.
Sveštenik Rajić je bio predsednik Matice subotičke i na jednom od sastanaka je istakao da je Matica osnovana da ujedini sve Bunjevce i Hrvate na kulturnom polju, da stvori front koji je vredniji od onog koji se napada ili brani hladnim vatrenim oružjem.
Rajić je zaključio da Bunjevci i Hrvati ništa nisu dobili na kulturnom planu, osim «odvojene temelje istočne kulture, koju naš narod neće da primi».
Nakon Rajićevog govora, subotička Matica je donela odluku koja je favorizovala zapadnu, rimokatoličku kulturu. Bunjevci i Hrvati iz Bačke, Baranje mole...

Ima sa temom, gledajući...

Slušam izlaganje jednog poslanika iz vojvođanske stranke ...

Poštovano predsedništvo, dame i gospodo, po Poslovniku član 226. Naime, tražim obaveštenje o tome šta će Vlada Republike Srbije preduzeti povodom skandalozne presude Milanu Martiću i da li će preduzeti kontramere.
Osim SRS, nijedna druga politička formacija ne pominje vraćanje stanja u sadašnjim državama zločina Hrvatskoj, Bosni i Hercegovini u vreme izglasavanja legitimnog narodnog plebiscita u uspostavljanju Republike Srpske Krajine, o vraćanju statusa političkog naroda, krajiškim Srbima i brisanja ponižavajuće nasilno uspostavljene pozicije nacionalne manjine.
Poražavajuća je činjenica da nema ni naznaka da će srpska država pokrenuti uobičajene pravne zahteve prema Republici Hrvatskoj, u skladu sa međunarodnim pravom. Naime, sa gledišta međunarodnog prava nasilno uspostavljeno državno-pravno stanje u Republici Hrvatskoj u potpunosti je nelegitimno. Rat je završen zločinačkom okupacijom Republike Srpske Krajine, kao što znate države pod zaštitom UN, bez održavanja mirovne konferencije koja bi bar obezbedila minimum narodnih prava zapadnih Srba. Umesto mirovne konferencije ljubimica-zapadna Hrvatska za svoje zločine ubijanja i proterivanja zapadnih Srba nagrađena je međunarodnom legalizacijom silom uspostavljanje velike Hrvatske na istorijskoj srpskoj zemlji.
Naime, politika sile uz blagoslov liberalnih demokratija, prvenstveno SAD, omogućila je da Hrvatska okupira srpske zemlje, ali Jugoslovensko more i otoke koji u istoriji nikada nisu bili Hrvatski. Zapadni engleski kartografi sokolili su čas jednu čas drugu suprotstavljenu stranu.
Liberali Zapada su srpskom rukovodstvu dali mig da može stvarati ujedinjene srpske zemlje 1990. godine. To se vidi po karti buduće razbijene Jugoslavije koju je objavio "News week" u leto 1990. godine po kojoj je trebalo da se od administrativnih jedinica SFRJ stvore nove države Slovenija, Hrvatska i Crna Gora, odvojeno Kosovo i Metohija. Zapravo, Kosovo i Metohija su predočene kao sastavni deo Albanije.
Po tom britanskom zvaničnom organu ipak je trebalo da se stvori, kako je nazivao, velika Srbija u koju bi ulazila Makedonija, Bosna i Hercegovina sa širim pojasom izlaska na more. Englezi su čak u to vreme predviđali formiranje slobodne Krajine, sa centrom u Kninu.
Poštovani poslanici, kako tumačite tu javnu kartografiju, da li kao igre sa srpskim plemenima? Zašto je 1990. godine samo Jugoslavija projektovana u razbijenom stanju, zašto se ne traži odgovornost liberalnog Zapada za razbijanje Jugoslavije, a ne Milana Martića i krajiških Srba?
S druge strane, svi elementi genocida prisutni su u "Oluji", dakle, prisutan je plan, izvršenje, priprema. Postoji poznati Tuđmanom transkript, plan kako treba ubijati Srbe, planirana akcija, planirano uništenje, ubijanje, iseljenje Srba. Nadam se da će do Vlade Republike Srbije stići ovo moje poslaničko pitanje. Hvala.