Poštovani poslanici, gospođo ministre, postavljam pitanje zašto ranije nije potvrđen ovaj Dodatni protokol uz Konvenciju o visokotehnološkom kriminalu koji se odnosi na inkriminaciju dela rasističke i ksenofobične prirode izvršenih preko računarskih sistema.
Srbima je, kao satanizovanom narodu, jedan ovakav protokol i ranije bio neophodan zbog elementarne odbrane nacionalnog dostojanstva. Razni sajtovi nevladinih organizacija i pojedinaca iz okoliša, ali nažalost i iz Srbije, prepuni su uvredljivih napisa na račun srpskog naroda.
Ipak, pitanje je kako će se primenjivati ovaj protokol uz Konvenciju. Da li će njegova primena biti objektivna i da li će država objektivno tretirati sva krimogena dela, bez obzira na versku i nacionalnu pripadnost napadane osobe i institucije? Bojim se da će tendencije ove konvencije ipak biti da sprovodi dresuru naroda, a naročito srpskog naroda, koji je prokazan i izopšten iz zajednice evropskih naroda tokom devedesetih godina.
Srbi su ostali i dalje ružni, prljavi i zli momci. Srbima se od zapadnih ideoloških internacionala nameće čak i ksenofobija, odnosno mržnja prema strancima i stranim uticajima. Istina je, međutim, upravo suprotna.
Naime, Srbi su kroz istoriju 19. i 20. veka najviše prihvatali strane ideološke i političke uticaje, naročito ideologiju liberalne demokratije, pa potom i komunizma. Naime, srpska elita je u prvoj polovini 20. veka svim svojim ideološkim i političkim bićem bila uz ideologiju građanskog liberalizma tzv. zapadnih demokratija. Skoro svi viđeniji Srbi Kraljevine Srbije i Kraljevine Jugoslavije su bili pripadnici liberalnih organizacija, kao na primer: masona, rotarijanaca, jugoslovenskih sokola, skauta; to su sve engleske ekspoziture. Zakonodavstvo srpskih država je bilo usklađeno sa zapadnim liberalnim državnopravnim tradicijama.
U Skupštini često napadana, Srpska pravoslavna crkva takođe je prihvatila verski liberalizam zapadnih protestantskih i starokatoličkih crkava. Srpska crkva je bila čak u bratskim odnosima sa anglikanskom crkvom, čak je trebalo da dođe i do sjedinjenja tih crkava zbog zajedničke borbe protiv Vatikana. Ne radi se, dakle, o konzervativnoj srednjevekovnoj crkvi, kako je ovde često napadaju pojedinci, već o crkvi proliberalnih verskih načela.
Nažalost, 1945. godine Srbi su opet postali najveći vernici komunističke internacionale u odnosu na Hrvate, Slovence i muslimane. Srbi su srcem verovali u komunizam, a ovi ostali su s nacionalnim fanatizmom ulazili u komunističke redove zbog postizanja određenog nacionalnog državotvornog interesa.
Dakle, brojni su primeri srpskog internacionalizma, a ne ksenofobije.
Srbi su u potpunosti internacionalizovali svoj jezik i odbacili stare narodne termine, koje su upravo prihvatali Hrvati kao nova nacija (na primer, imena meseci: sečanj, veljača itd), a prihvatili latinske izraze, iako su vizantijski, pravoslavni narod. Srbi su u dobroj meri odbacili svoje ćirilično pismo i bez ikakvog protesta su prihvatili latinično pismo u javnom životu.
Treba istaći činjenicu da se Srbi sete svog nacionalnog bića samo u vremenima gole borbe za nacionalni opstanak, odnosno agresije na srpske nacionalne prostore. Ali, taj srpski nacionalni osećaj opet vrlo brzo splasne i posle uspostavljanja mira Srbi se pretvaraju potpuno u anacionalna bića koja veru stavljaju u drugi plan, bar u većini slučajeva. Takvim Srbima, otvorenim do prostodušnosti, strane internacionale, odnosno nevladine organizacije nameću ksenofobiju, rasizam, šovinizam, pa čak i fašizam i nacizam, od kojih su Srbi, nažalost, najviše stradali.
U ovom dodatnom protokolu uz Konvenciju se ističe da su sva ljudska bića rođena slobodna i jednaka po svom dostojanstvu i pravima. Odlična konstatacija, ali to je samo mrtvo slovo na papiru. Ipak, zli Srbi su izdvojeni kao evropski remetilački faktor samo zbog toga što su branili svoj elementarni nacionalni opstanak, istorijsko pravo koje je jedino njima oduzeto. Čak i separatističko, Kominternino i vilsonovsko pravo naroda na samoopredeljenje do otcepljenja priznato je svim novim narodima bivše SFRJ osim Srbima.
Za Srbe je vrlo značajan član 6. koji govori o poricanju, umanjivanju, odobravanju genocida i ratnih zločina. Normalno, svima je poznato u kojoj meri su vršeni zločini nad srpskim narodom, a u kojoj meri su umanjivani ti zločini od Hrvata, ali i od samih Srba, nažalost.
U protokolu uz Konvenciju stoji da domaće međunarodno pravo treba da obezbedi pravne odgovore na propagandu rasističke i ksenofobične prirode učinjenu preko računarskih sistema. Međutim, šta je sa pravnim odgovorima na antisrpske propagandne sajtove u oblasti nauke, kulture ili vere? Nevladine organizacije intenzivno deluju u naučnoj oblasti. Kreiraju za njih podobnu nastavu, vode antisrpsku udžbeničku politiku.
Pre izvesnog vremena postavio sam poslaničko pitanje o anacionalnom radu Pravnog fakulteta Univerziteta Union; to je privatni fakultet. Ako se pogleda njihov sajt, videće se da Pravni fakultet Uniona ideološki i politički truje omladinu svojim nakaradnim antisrpskim i antidržavnim tumačenjem pravne i državne istorije. To je srozavanje srpskog prava na nivo primitivnog prava jedne siromašne zemlje. Posle pregleda njihovog sajta jasno je kakva će se anacionalna pravna nauka učiti na tom fakultetu, budući da će se više isticati domet i uzor hrvatske pravne nauke, koja nema tradicionalno pravno utemeljenje pošto samostalne hrvatske države nije bilo do 1941. godine, 1991. godine, pa tako ni nekog osobenog hrvatskog prava.
Kompjuterski sajtovi su prepuni napada na srpske autore koji na osnovu dokumentarnih, egzaktnih istraživanja vrše reviziju komunističke i socrealističke istoriografije, neoliberalne istoriografije koja je prepuna napada na izmišljeno velikosrpstvo.
Napadi na ideologiju SRS su bezbrojni, ali zbog ograničenog vremena o njima neću mnogo govoriti. Pomenuću samo žestoke napade na knjige prof. dr Vojislava Šešelja, naročito na njegovu knjigu "Rimokatolički zločinački projekat veštačke hrvatske nacije", koja je za nevladine strane plaćenike ksenofobična, rasistička i fašistoidna knjiga.
U sličnom tonu na nekim sajtovima piše se i o mojoj knjizi "Srbi rimokatolici - takozvani Hrvati".
Tako publicista Srđan Tešin iz Kikinde na svom sajtu o promociji moje knjige u Kikindi piše sledeće, citiram: "Najsramniji kulturni događaj, koji je zasenio i ono malo dobrog što se na kikindskoj kulturnoj sceni odigravalo tokom 2007. godine, svakako je promocija pseudoistorijske, anticivilizacijske i šovinističke knjige 'Srbi rimokatolici - takozvani Hrvati'".
Međutim, istorijska istina potkrepljena brojnim vatikanskim i austrijskim dokumentima za tog Tešina je širenje šovinističkih i fašistoidnih ideja i pozivanje na obnovu neprijateljstva između dva bratska naroda, po njemu, koja nikada u istoriji nisu ratovala. Valjda on to smatra.
Dovoljno je podsetiti se optužnice Srbinu Karanu iz Gospića koju je juče za ovom govornicom pročitao poslanik Aleksić, pa videti kakve pseudoistorijske argumente hrvatski okružni sud u Gospiću ističe u svojoj presudi; na primer, istoriografska izmišljena činjenica da su Srbi sa Turcima okupirali tzv. Hrvatsku, koje, međutim, u 15 - 16. veku nema.
U državi Srbiji takav branitelj velikohrvatskih ideja nekažnjeno i dalje piše, pa čak poziva državne organe da me uhapse. Tešin traži da srpski istoričar bude uhapšen i osuđen za izrečene laži. To je otvorena pretnja preko računarskog sistema, kako se ističe u članu 4. ovog protokola. Tešin vrši javno vređanje preko računarskog sistema, to je član 6.
U stvari, nisam ja Tešinu mnogo bitan kao istoričar, napad na mene izvršava zbog svoje strane nevladine organizacije da bi jednostavno napao ideologiju SRS i prof. dr Vojislava Šešelja. Posle napada na moju knjigu on se istim rečnikom obara i na pomenutu knjigu Vojislava Šešelja.
Strane ideološke internacionale imaju svoje omladinske sekcije, skojevce po boljševičkom uzoru, koji ne prezaju od toga da diskredituju pojedine organizacije i državne institucije. Gde su njihove parole o opštoj kulturi mira, dijaloga i saradnje, kao i tolerancije svih političkih, verskih i nacionalnih razlika, dodao bih i poštovanja naučnih rezultata koje oni kao laici, nedoučeni pojedinci, besomučno kritikuju?
Takva nevladina organizacija je i verbalno militantno udruženje Inicijativa mladih za ljudska prava, koja ima za cilj, možete misliti, stvaranje i promociju mehanizama za suočavanje sa skorijom prošlošću u bivšoj Jugoslaviji. Koji su oni faktori da mogu procenjivati validnost istorijskih dokumenata, istorijskih knjiga? Na njihovom sajtu svojevremeno je objavljen takođe gebelsovski napad na moju pomenutu knjigu, to ne bih pominjao.
Znači, preko sajtova se vrši naučna diskreditacija ugleda određenih istoričara, intelektualca, visokih naučnika. Takvi napadi zaslužuju pokretanje sudskog postupka za odbranu časti i dostojanstva svih napadnutih itd.
Pošto moram da završim, na kraju bih da dodam, zbog uvredljivih napada na autore knjiga lično podržavam donošenje protokola uz Konvenciju, ali pri tome izražavam skepsu da će se ona objektivno primenjivati, odnosno da će se primenjivati bez mržnje i pristrasnosti. Sumnjam da će mere koje su predložene braniti nacionalno dostojanstvo u praksi. Hvala.

Gospodo poslanici, javljam se po Poslovniku, čl. 225. i 226.
Već sam jednom tražio obaveštenje od predsednika Skupštine i nadležnih. Postavio sam pitanje zašto je iz skupštinske procedure povučen Predlog zakona o udruženjima? Tada sam istakao i da je primarni interes države Srbije da se stvori pravni osnov za osnivanje i delovanje stranih nevladinih organizacija donošenjem posebnog zakona koji bi kanalisao njihov antidržavni rad. Tada sam istakao i da je destruktivni cilj pojedinih stranih nevladinih udruženja skriven iza lažnih formulacija o osnovnoj svrsi njihovog rada, pa se često navodi da je njihova aktivnost usmerena na pružanje direktne karitativne i humanitarne pomoći itd.
Strane nevladine organizacije su transmisija između ideološke centrale u inostranstvu i Vlade u Beogradu, pa su one, u stvari, prikrivene nevladine organizacije koje bitno utiču na kreiranje vladine, odnosno državne politike. Može se zaključiti da su strane nevladine organizacije u Srbiji vrlo brojne. One agresivno deluju po Srbiji, vrše dresuru i države i naroda, propisuju kanone ponašanja i države i naroda kao evropski neokolonijalisti.
Nevladina organizacija Fond za humanitarno pravo ozloglašene Nataše Kandić, možete misliti, citiram, "pomaže društvima i državama nastalim na teritorijama bivše Jugoslavije da uspostave vladavinu prava i prihvate nasleđe masovnog kršenja ljudskih prava u vreme oružanih sukoba, kako bi se onemogućilo ponavljanje, utvrdila krivična odgovornost za počinioce i zadovoljila pravda." Završen citat.
Uz sve navedeno, Fond, bolje rečeno Nataša Kandić, kritikuje vlast što je nevoljna da se suoči s prošlošću, pa zato daje tzv. podršku domaćim suđenjima za ratne zločine, zatim zastupa ideju i potrebu za stvaranjem procedure za primenu procesa provera. Dalje, Fond podržava nacionalna suđenja za ratne zločine i daje ohrabrenje za podizanje novih optužnica.
Antisrpski Helsinški komitet za ljudska prava, pod predsedništvom Sonje Biserko, takođe je tzv. nevladina organizacija s ciljem definitivne satanizacije Srba.
Fond za otvoreno društvo osnovala je Sonja Liht i postala je njegov izvršni direktor. Taj fond se predstavlja kao nevladina, nepolitička i neprofitna organizacija koja razvija i podržava sistemske razvojne političke programe i aktivnosti usmerene na razvoj demokratske kulture i demokratske otvorenosti. Ovaj fond se, međutim, zalaže za poštovanje ljudskih prava za sve osim za Srbe.
Fond Sonje Liht je deo međunarodne mreže Instituta za otvoreno društvo, čiji je osnivač Amerikanac mađarskog porekla Džordž Soroš, a koji je osnovan 1993. godine sa zadatkom da promoviše demokratsku vlast, ljudska prava, pravne, socijalne i ekonomske reforme. Fond utiče na stvaranje i donošenje predloga zakona. Ovo je vrlo važno za poslanike. Neumorna Sonja Liht nedavno je osnovala i Fond za političku izuzetnost...
(Predsedavajući: Vreme.)
Javiću se opet.

Gospodo poslanici, javljam se po Poslovniku, čl. 225. i 226. Pitanje upućujem ministru prosvete.
Srpskoj nacionalnoj većini svoju volju često nameću pripadnici manjinskih grupa i antisrpskih nevladinih organizacija, naročito u oblasti nauke i kulture. Kadrovici stranih internacionala često su na istaknutim funkcijama pojedinih fakulteta, na privatnim fakultetima sumnjivih naučnih, ideoloških i političkih ciljeva.
Drastičan je slučaj pojave privatnog univerziteta "Union", a naročito Pravnog fakulteta istog univerziteta, koji je osnovan 2001, pod imenom Fakultet za poslovno pravo. Registrovan je rešenjem Ministarstva prosvete i sporta, 1. novembra 2001. godine.
Pravni fakultet "Uniona" ideološki i politički truje omladinu svojim nakaradnim antisrpskim i antidržavnim tumačenjem pravne i državne istorije srpskog naroda. Ovaj fakultet ostvaruje nekakvu eksperimentalnu koncepciju pravnih studija, koju je, kako ističu njihovi glasnogovornici, ''1998. godine, uobličilo nekoliko profesora u političkoj čistki sa državnog pravnog fakulteta u Beogradu''.
Jedini dekan fakulteta bio je prof. dr Vladimir Vodinelić, rodom iz Hrvatske. On je jedan od profesora koji je odstranjen u tzv. čistki. Fakultet je 2005. godine pristupio Univerzitetu "Union" u Beogradu i promenio naziv u Pravni fakultet Univerziteta "Union". Osnovni zadatak fakulteta je da pripremi studente da postanu lideri i liderke u obavljanju pravnih poslova u državnim organima, da izgrađuju pravo i pravne institucije u državi, kako oni kažu.
Završeni studenti će, dakle, biti supervizori i tumači novog eksperimentalnog prava EU. Oni će da evropeizuju tradicionalno srpsko pravo, koje svoje korene vuče iz vizantijskih vremena cara Justinijana.
Lider eksperimentalnog Pravnog fakulteta "Union" je dekan Fakulteta, prof. dr Vesna Rakić-Vodinelić, supruga prvog dekana Vladimira Vodinelića. U svom govoru studentima brucošima, u oktobru 2007. godine, ona na jedan bestidan način omalovažava ne samo tradicionalni srpski Pravni fakultet, već i tradicionalizam i istorizam srpskog prava.
Već u početku svog govora, ona se obara na termin "brucoš", koji je po njoj neakademski i primitivni naziv, koji potiče iz Vukovih narodnih pesama. Gospođa dekan je za aktuelniji naziv "Justinijani novi", odnosno "Novaci". Justinijanove pravne institucije, u svom govoru, gospođa Rakić brzo zaboravlja i ističe epohalni bolonjski proces učenja prava, koji nastupa u 11. veku i dominira do 16. veka. Današnji regresivni antinučni i antiprosvetni bolonjski model povezuje sa, za ono vreme, uzoritom bolonjskom pravnom školom.
Gospodo poslanici, sada ističem ono porazno u govoru dekanice Rakić, a to je srozavanje srpskog prava na nivo primitivnog prava jedne siromašne zemlje. Prvo, ona ograničava pravnu tradiciju srpske države. Po njoj, "benevolentno je da se pravo izučava od 1841. godine, tj. osnivanja Liceja".
(Predsedavajuća: 3.30 minuta.)
Završavam. Na kraju, zaključuje da ozbiljno izučavanje prava kreće tek 1905. godine.
Pošto nemam vremena, na kraju, pitam ministra prosvete: kako je moguće da ovakva antinacionalna pravna institucija legalno deluje u državi Srbiji, institucija koja uništava tradicionalnu srpsku pravnu nauku?

Gospodo poslanici, javljam se po Poslovniku, čl. 225. i 226.
Vlada vređa dostojanstvo Narodne skupštine i poslanika, pošto često ne odgovara na poslanička pitanja, upite i interpelacije. Treba se setiti razdoblja Kraljevine Jugoslavije, kada su ugledni poslanici u parlamentu, jednostavno, postrojavali ministre, koji su strpljivo odgovarali na poslanička pitanja i interpelacije.
Postavio sam više vrlo važnih poslaničkih pitanja, na koja nisam dobio odgovor. To su pitanja revizije nasilno nametnute državne granice prema Hrvatskoj, u srpskom Podunavlju, odnosno u sremsko - slavonskom delu. U pitanju granica, nama treba da bude uzor Slovenija, koja je prema Hrvatskoj podigla gvozdenu zavesu, onemogućavajući njen prijem u Evropsku uniju sve do vremena revizije granica i proširenja slovenačkog morskog pojasa.
Postavio sam pitanje podizanja i realizacije tužbe protiv Hrvatske za zločine genocida nad Srbima tokom 20. veka. Istina, ministar Jeremić je pompezno najavio podizanje optužnice protiv Hrvatske za zločine 1941, 1951. i 1995. godine, ali je to više bio samo jedan politički manevar, pucanje u prazno. Tu optužnicu je, izgleda, država, jednostavno, zaboravila.
Postavio sam i pitanje sukcesije Jadranskog mora, ili bar ostvarenja nekog srpskog izlaza na Jadran. Isto pitanje sam postavio i na Parlamentarnoj skupštini Mediterana, tokom 2007. i 2008. godine. Isticao sam sledeće srpske argumente. Da bi Mediteran ostao zona mira, bezbednosti, zona nesputane saradnje, moraju se ispraviti istorijske nepravde koje su, mimo međunarodnog prava, pravom sile, učinjene pojedinim mediteranskim narodima, naročito palestinskom i srpskom narodu.
Dalje sam isticao da je osnovni geopolitički problem zemalja jadranskog pojasa nasilno prisvajanje jugoslovenskog dela Jadranskog mora od samo jedne administrativne jedinice SFRJ, a to je Hrvatska. Tražio sam da se poraz i rezultati politike sile nad Srbima preispitaju u skladu sa međunarodnim pravom.
Kao što je poznato, nerešeno jadransko pitanje danas stalno ističu Slovenija, Italija, u poslednje vreme BiH, ali Hrvatskoj, skromnost je nečuvena, hrvatskim političarima nije dovoljno što im je država, voljom međunarodnih faktora, prisvojila celu obalu, već traže da Hrvatska proglasi svoj zaštićeni pojas, kako više italijanski, slovenački i drugi ribari ne bi pljačkali hrvatsku ribu, odnosno ribolovnu zonu.
Na Skupštini Mediterana, srpska delegacija je uspela nametnuti kosovsko pitanje, pored najakutnijeg palestinskog pitanja, kao ključni problem Mediterana.
O kosmetskom pitanju će se raspravljati u dva od tri postojeća odbora, u Odboru za politiku i bezbednost i u Odboru za dijalog među civilizacijama i religijama i za ljudska prava. U Radnoj grupi za migracije skrenuta je pažnja na kategoriju unutrašnjih prinudnih migracija. Izneseni su podaci o proteravanju Srba iz Hrvatske i Republike Srpske Krajine i sa Kosmeta.
Da podsetim, SRS je na Skupštini Mediterana imala dva predstavnika, drugi predstavnik je bio funkcioner SRS-a Nemanja Šarović. Nas dvojica smo i forsirali srpske nacionalne teme, akutna nacionalna i državna pitanja prethodno navedena, međutim, u današnjem trenutku, SRS-u se sramno oduzima delegatsko mesto...
(Predsedavajuća: Vreme.)
Imam još pola minuta, da se ne bih ponovo javio, dozvolite mi da završim.
Moram istaći da sam imao dobru saradnju i sa Majom Laušević iz DS-a, iako smo mi iz dve politički ideološki suprotstavljene parlamentarne formacije.
Nas dvoje smo tokom 2008. godine bili jedini članovi delegacije iz prošlog skupštinskog saziva. Strahovalo se tada da Srbija neće moći učestvovati na jesenjim zasedanjima, zbog odugovlačenja s formiranjem nove delegacije Skupštine Mediterana.
Na sreću, sednice Skupštine Mediterana uklopile su se u polugodišnju legitimnost naše delegacije iz bivšeg skupštinskog saziva.
Očekujem da se Vlada, ipak, uozbilji i da počne odgovarati na poslanička pitanja. Očekujem odgovore na moja tri poslanička pitanja koja sam postavio pre više od tri meseca.

Gospodo poslanici, javljam se po Poslovniku čl. 225. i 226. Tražim obaveštenje od predsednika Skupštine i nadležnih organa zašto je iz skupštinske procedure povučen Predlog zakona o udruženjima. Ja mislim da je ipak primarni interes države Srbije da se stvori pravni osnov za osnivanje i delovanje stranih nevladinih organizacija, donošenjem posebnog zakona, kako bi se kanalisao samovoljno rad stranih nevladinih organizacija, koje često rade protiv interesa Republike Srbije.
U obrazloženjem povučenog Predloga zakona ističu se razlozi posebnog pravnog tretmana rada stranih udruženja tj. što u Republici Srbiji ne postoji propis kojim je uređeno delovanje stranih udruženja i nevladinih organizacija. Zakonodavac priznaje da su takva udruženja već niz godina prisutna na prostoru Srbije. Zakonodavac dalje ističe da je Srbija u obavezi da na ovakav detaljan način propisuje rad stranih udruženja, kada je njihovo delovanje uređeno međunarodnim dokumentima, kao npr. Evropskom Konvencijom o priznanju statusa pravnog lica međunarodnim nevladinim organizacijama, kojima je sloboda delovanja garantovana i to ne samo u okvirima države u kojoj je udruženje osnovano, već i van njenih granica, što znači obavezu države da stranim udruženjima omogući delovanje na svojoj teritoriji.
Gospodo poslanici, evo još jednog razloga da se odupremo potpunoj evropeizaciji srpskog zakonodavstva, što se Srbiji nameće slobodno antidržavno delovanje evropskih nevladinih organizacija.
Pravi destruktivni cilj pojedinih nevladinih udruženja skriven je lažnim formulacijama o osnovnoj svrsi njihovog rada, pa se često navodi da je njihova aktivnost usmerena na pružanje direktne karikativne i humanitarne pomoći, uspostavljanje saradnje u oblasti usavršavanja stručnih i naučnih saznanja i istraživanja.
Jednom rečju, mnoga se predstavljaju kao filantropska udruženja, udruženja čovekoljubaca, dok se njihova prava suština vešto skriva. Zato državne vlasti, pre svih državna bezbednost i MUP moraju budno pratiti rad stranih udruženja i vršiti nadzor nad njihovim radom.
S druge strane, srpska država mora pod hitno doneti i zakon o zaštiti države, kao što je to uradila kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca 1921. godine, donošenjem zakona protiv komunističke nemani, odnosno protiv njihovog antidržavnog rada. Rad mnogih nevladinih organizacija je nezakonit sa stanovišta državnog suvereniteta. Takav zakon bi se primenjivao protiv svih razbijača Srbije, a naročito protiv vojvođanskih ligaša.
Iako je u članu 3. Predloga zakona o udruženjima istaknuto da ciljevi i delovanje udruženja ne mogu biti usmereni na nasilno rušenje ustavnog poretka i narušavanje teritorijalne celokupnosti Republike Srbije, na podsticanje neravnopravnosti, mržnje i netrpeljivosti zasnovanih na rasnoj nacionalnoj, verskoj ili drugoj pripadnosti, inostrane nevladine neprofitne organizacije, koje potpadaju pod odredbe ovog zakona, svojim radom upravo potkopavaju temelje ustavnog poretka i teritorijalne celovitosti.
Dakle, smatram da je povlačenje ovog zakona, vrlo bitnog zakona, antidržavno delovanje i zato još jednom ponavljam i postavljam pitanje – zašto je povučen ovaj vrlo važan zakon.

Poštovani poslanici, javljam se po članovima 225. i 226. Danas sam dobio svečani broj ''Bunjevačkih novina'', to je božićni broj. Inače, novine izlaze četiri godine. Bunjevci kažu: "Sritan Božić i mlado lito".
Jutros su svi predstavnici uglavnom nacionalnih zajednica uputili čestitke građanima koji slave Božić po Gregorijanskom kalendaru, međutim, niko nije uputio čestitke ispred nekadašnje velike zajednice Bunjevaca i Šokaca. Nažalost, ta zajednica nema nijednog svog poslanika u parlamentu.
Da podsetim, u vreme ujedinjenja 1918. godine bilo je preko 80 hiljada Bunjevaca u Banatu, Bačkoj i Baranji. Oni su 25. novembra 1918. godine plebiscitarno podržali sjedinjenje Banata, Bačke i Baranje sa Srbijom na Velikoj skupštini Srba, Bunjevaca i ostalih Slavena. Dakle, pored Srba, jedino su se Bunjevci pominjali kao značajna nacionalna skupina.
U prvoj skupštini Kraljevstva Srba, Hrvata i Slovenaca, u Privremenom narodnom predstavništvu, oni su imali četiri poslanika, rimokatoličkog svećenika Blaška Rajića, Marina Matića, svećenika Ivana Ivetovića i Stipana Vojnića-Tunića.
Bunjevačko-šokačka stranka, kada je osnovana 1919. godine, na izborima za Konstituantu osvojila je 13 poslaničkih mandata sa Hrvatskom pučkom strankom. Međutim, komunističkim nasiljem 1945. godine zabranjeno je pominjanje bunjevačkog imena jer su se Bunjevci morali zvati jednostavno Hrvatima.
Međutim, Miloševićev režim 1991. godine ipak je dozvolio pominjanje bunjevačkog imena, pa su se oni počeli nacionalno opredeljivati kao Bunjevci, umjesto hrvatskog opredeljenja. Poslednjih godina Bunjevci su dobili status nacionalne zajednice i slobodnije nacionalno djeluju. Danas ih ima oko 20 hiljada, ostali još uvijek nose hrvatsko nacionalno ime.
Pitam, na kraju, ministra za zaštitu nacionalnih manjina - da li se u dovoljnoj mjeri štiti nacionalni opstanak Bunjevaca u Srbiji? Da li država finansijski pomaže nacionalni i kulturni razvoj bunjevačke manjine? Hvala.

Poštovani poslanici, gospodo ministri, grehovi današnje Vlade su brojni, ali ću ih teško moći sve prebrojati zbog nedostatka vremena. prvo ističem neodgovornost Vlade prema Skupštini i narodnim poslanicima.
Naime, poslanička pitanja u dobrom broju slučajeva ostaju bez Vladinog odgovora. U više navrata sam postavio pitanje tužbe protiv Hrvatske za zločine genocida nad srpskim narodom tokom 20. veka.
MIP je obećao pokretanje tužbe protiv Hrvatske, ali samo za zločine nastale tokom Oluje 1995. godine. MIP je, dakle, ograničio zločine samo na ovaj poslednji rat, pravdajući se da ne može pokrenuti tužbu protiv Hrvatke za zločine genocida od 1941. godine, jer je Konvencija o genocidu donesena tek 1948. godine. Po toj logici, onda je Nirnberški proces iz 1945. godine u potpunosti nelegitiman jer se vodio pre donošenja navedene rezolucije.
Postavio sam Vladi i poslaničko pitanje pokretanja mirovne konferencije s Hrvatskom kako bi se razrešilo pitanje granica bar u sremsko-bačkom-slavonskom dijelu, koje su kao administrativne nasilno povučene 1945. godine.
Zatim, pitanje sukcesije jugoslovenskog Jadrana ili pitanje bilo kakvog srpskog izlaza na more.
Vezano za pitanje granica bivših administrativnih socijalističkih republika uzorna mora biti Slovenija, koja traži proširenje svog morskog pojasa, ali i ispravku granica u kopnenom dijelu.
Javnosti je poznato da je čak Đilasova komisija 1945. godine Vukovar i Ilok dodijelila Srbiji, ali su Brozovom intervencijom ipak dodijeljeni na kraju Hrvatskoj. Predlažem Skupštini da bar donese rezoluciju o osudi zločina genocida koju je Hrvatska počinila tokom 20. veka nad srpskim narodom, prvenstveno zbog odbrane istine o stradanjima srpskog naroda.
Sledeći Vladin greh na koji bih skrenuo pažnju je nametanje neracionalnog dnevnog reda Skupštini, nametanje donošenja sporednih zakonskih predloga, ali i nametanje važnih zakonskih predloga u nevreme, kao što je to bio loš set zakona o pravosuđu, koji je snagu trebalo da stupi tek januara 2010. godine, ako se uopšte izglasa.
Danima smo govorili o lošim zakonima o uređenju sudova i o naročito katastrofalnom zakonu o mreži sudova Republike Srbije. Iznenada iz skupštinske procedure je povučen i Predlog zakona o udruženjima, koji je vrlo važan zakon jer bi regulisao agresivan rad nevladinih stranih organizacija. Vladin grijeh je ilegalno uvođenje Euleksa na Kosmet bez znanja i odobrenja Skupštine. Pri tome je Vlada pogazila i odredbe brojnih skupštinskih rezolucija o Kosmetu.
U prethodnom skupštinskom sazivu sam govorio o istorijskim činjenicama vezanim za problem otimanja Kosmeta kroz istoriju. Govorio sam da je bitno zadržati tapiju odnosno državnopravno vlasništvo na Kosmet, sa unutrašnjom preraspodjelom teritorija.
Pošto je srpsko stanovništvo kroz istoriju nasiljem uklanjano sa Kometa, verskim prevjeravanjem, antisrpskim političkim odlukama, genocidom, etnocidom, useljavanjem državljana Albanije, kulturocidom, ono se mora nenasilnim metodama vratiti, kako bi se bar uspostavilo etničko stanje prije 1941. godine.
Kao minimum zahteva Srbi moraju dobiti najmanje dva svoja nacionalna regionalna centra, Kosovsku Mitrovicu, kao centar okupljanja sjevernih kosovskih Srba, i Peć, kao narodni centar Srpske Metohije, uz garantovanu međunarodnu zaštitu srpskog stanovništva i srpskih spomenika kulture na ostalom području Kosmeta.
Pitam Vladu, na kraju, da li razmišlja o ovakvim mogućnostima? Moj predlog ostaje u okvirima međunarodnog prava, naročito istorijskog prava, jer se njime štiti integritet i nacionalna cjelovitost Srbije. A dva naroda koje su kroz istoriju imperijalisti, globalisti i vjerski nacionalni eksperimenti toliko zakrvili, ostaće razdvojeni u svojim nacionalnim regionima, ali što je najvažnije svi u državnim granicama Srbije.
Ova Vlada, ali i prethodne Vlade od 1990. godine, više računa morala je voditi o istorijskom kontekstu događanja i istorijskim argumentima i stalnim ponavljanjima ukazivati na suštinu problema, jednostavno boriti se za istinu.
Danas je svima jasno da nasilno jednostrano proglašenje nezavisnosti Kosmeta od antisrpskih liberalno-demokratskih zemalja predstavlja realizaciju ratnih ciljeva NATO alijanse, na čelu sa SAD, iz 1999. godine. Plan je već poodavno postavljen od strane engleskih geopolitičkih analitičara i njihovih kartografa, od publiciste Sitona Votsona, Lorda Rotemira, pa do kartografa iz sredine 80-tih godina ,koji su već u svom snoviđenju vidjeli demontiranu i razbijenu Jugoslaviju.
Na primer, poluzvanični engleski list "Njusvik" 1990. objavio je kartu razbijene Jugoslavije, na kojoj je Kosmet predstavljen kao samostalna država, odnosno Republika.
Polemika među istoričarima i publicistima oko pitanja predaje Kosova i Metohije Albaniji 1944-1945. razbuktala se krajem osamdesetih i početkom devedesetih godina 20. veka. Mnogo godina tabu tema u Brozovoj Jugoslaviji, kosovsko-metohijsko pitanje sve više je postajalo kamen spoticanja između istoričara naklonjenih oficijalnom proalbanskom državnopartijskom stavu i onih koji su smatrali da se konačno mora progovoriti i o nedodirljivim dogmatiziranim istoriografskim temama.
Broz je, npr, zajedno sa Britancima 1944. godine radio na tome da se Kosmet preda Albaniji. Predsednik Srbije Milošević je pokušao eliminisati samo dio Brozovih državno-pravnih nepravdi učinjenih protiv srpskog naroda, ali u tome nije bio dosledan zbog svoje nedosledne nacionalne politike, zbog svog duhovnog komunističko-socijalističkog nasleđa.
Bilo je više pokušaja da se negativno Brozovo državno pravno naslijeđe, pogubno po srpski narod, eliminiše iz svijesti srpskog naroda, ali su takvi pokušaji energično suzbijani od globalnih kontrolora ljudske savjesti i duhovnosti.
Kosmet je samo jedna u nizu od srpskih zemalja koje je oduzeto od Srba voljom zapadnih krojača novih antisrpskih granica. Osma je godina kako vladaju prozapadne političke stranke, odnosno socijaldemokratski i liberalno-demokratski eksponenti, i to prema globalističkom modelu razbijanja svega tradicionalnog, nacionalnog srpskog. Međutim, i pored takve vlasti, Srbi su i dalje ostali loši momci, remetilački faktor ujedinjene Evrope.
Kako danas srpska Vlada postavlja opravdano pitanje očuvanja međunarodnog poretka zalaganjem za nepovredivost međunarodno priznatih granica, pozivanje na pravne odredbe Ujedinjenih nacija na rezoluciju 1244, ona s druge strane ne optužuje nasilnički poredak Ujedinjenih nacija, koji je razbio jednu međunarodno priznatu državu SFRJ.
Srpska Vlada ne podsjeća na zločin prema međunarodno zaštićenoj državi Republici Srpskoj Krajini, koja je nastala legitimnim samoopredeljenjem naroda u administrativnoj Republici Hrvatskoj.
Srbima se moraju ispraviti učinjene istorijske, državno-pravne i nacionalne nepravde. Za istorijsku istinu treba da se bori svaka srpska vlada.
Naime, treba izvršiti totalnu reviziju mitološke istorije koja je nametnuta generacijama školaraca komunističke, odnosno socijalističke Jugoslavije i revidiranu istoriju prezentirati međunarodnim faktorima, npr. vezano za Ilirsko ime, srpske prostore, posledice antisrpske Brozove politike kroz britansko djelovanje.
Nacionalni pojam Ilira na kraju morao se hitno, posle istorijske analize, isticati kao jedan od naziva za Srbe, isključivo za Srbe.
Posle izvršene revizije istorije dobiće se sasvim druga retrospektiva geopolitičkog prostora stare Srbije, izmjeniće se slika etnografske karte prostora stare Srbije, južne Srbije, odnosno Makedonije.
Treba bar tražiti uspostavljanje geopolitičkog i etnografskog stanja od pre 6. aprila 1941. godine. Treba zahtjevati da se izvrši iseljenje albanskih porodica koje su preko okupatorske vlasti upale u staru Srbiju, tu ostale. Radi se o oko 60 hiljada albanskih državljana koje antisrpske Brozove vlasti nisu vratile natrag u Albaniju. Pošto su se progresivno množili u prosperitetnoj Brozovoj Jugoslaviji, danas na Kosmetu vjerovatno ima bar oko 250 hiljada potomaka tih stranih doseljenih albanskih državljana.
Nijedna srpska vlada od 1990. godine nije se zalagala bar za javnu istorijsku osudu antisrpskog Ustava iz 1974, kojim je stvorena konfederalna Jugoslavija, bez demokratske procedure, uz podršku srpskih Brozovih komunističkih poslušnika.
Dakle, neophodno je proglasiti ništavnost ustavnih odredbi iz 1974. o uspostavljanju republika država i pokrajina država kao konstitutivnih elemenata federacije. Taj Ustav je donesen od antisrpske vlasti bez ikakve demokratske procedure, odnosno bez mišljenja srpskog naroda, preko pravno legitimnih srpskih narodnih predstavnika. Ustav iz 1974. godine je donesen pravom sile komunističkog totalitarnog režima, pa pogubne državnopravne posledice koje su nastupile njegovim dejstvom za srpski narod moraju biti izbrisane.
Iako odavno ne važi, takvom Ustavu mora suditi srpski narod zbog rehabilitacije srpske državnosti, koja je u potpunosti uništena jednim takvim monstrumskim aktom. Srpska država mora pred istorijom sprovesti rehabilitaciju srpskog naroda i države. Taj ustav je proizveo gore posledice po srpski narod nego genocidna politika okupatora Jugoslavije 1941 - 1945, koja je ipak bila privremenog karaktera, a Ustav je proizveo trajne pogubne posledice.
Postavljam pitanje nekadašnjem pregovaračkom timu za Kosovo i Metohiju i ministru Vuku Jeremiću - u kojoj mjeri su prilikom pregovora korišteni istorijski srpski argumenti vezani za slučaj Kosmeta?
Čini mi se da se malo pominjalo srpsko istorijsko pravo na svoje srpske teritorije. Istorijsko pravo jednog naroda ne sme nikada da zastari, isto kao i pravo vezano za genocid. Treba naglašavati da je srpsko istorijsko rasprostiranje, korištenjem ideološke i vjerske političke sile, svedeno na područje uže Srbije, do drinskih i dunavskih granica i na jugu do makedonske, odnosno granica bivše južne Srbije.
Srbi naprosto treba da ističu primer borbe jevrejskog naroda, koji je svoju tradicionalnu epsku storiju o staroj Judeji, Izraelu, staru više hiljada godina, realizovao 1948. godine stvaranjem države Izrael na palestinskoj teritoriji. Jevreji su, dakle, pozivanjem na svoje staro istorijsko pravo, staro bar 3.000 godina, uspeli da uz pomoć Britanije, ali i SAD, stvore državu usred arapskog svijeta.
Dakle, kao tradicionalista i nacionalista, pozivam se na uzor i vjersko-nacionalni tradicionalizam jevrejskog naroda. Srbi kod isticanja svojih istorijskih prava ne moraju ići tako daleko u prošlost. Kosovo i Metohija se nalaze u centru stare države Nemanjića, u kojoj su u to vreme kao narod živeli jedino Srbi i nešto doseljenih germanskih rudara, Sasa. Srpsku etničku strukturu trajno su poremetila turska osvajanja srpskih zemalja od Makedonije, Kosmeta, Raške, kasnije Bosne i Hercegovine, Srema i Slavonije.
Samo ću građane Srbije opet podsjetiti dokle su dosezale srpske etičke granice sredinom 19. vijeka. Podaci su prema austrijskim statističkim dokumentima - ističem da su zapadne srpske granice simbolično išle do područja sjeverna Istra, Srpske Moravice, Žumberak, pa na hrvatsko Zagorje. Na jugu je ta zapadna granica prolazila ispod Šar planine, gdje se srpski narod miješao sa Bugarima, Cincarima, Turcima i Grcima. Znam da će me pojedini sabornici, koji sjede u srpskom parlamentu, odmah nazvati velikosrpskim nacionalistom, što u njihovom prevodu znači fašistom.
Na kraju postavljam pitanje - zašto se bar u nekakvoj skupštinskoj rezoluciji liberalno-demokratski izazivači ratova na prostorima međunarodno priznate države SFRJ ne prozovu i ne podsjete na sve nepravde i zločine koje su počinili srpskom narodu? Kosmet je samo jedna u nizu srpskih zemalja koja je oduzeta od Srba, voljom zapadnih krojača novih antisrpskih granica, preko kojih su stvorene današnje nasilničke državne tvorevine. Hvala.

Gospodo narodni poslanici, poštovana gospođo ministarko, ovaj zakonski predlog o sedištima sudova može slobodno u Ginisovu knjigu rekorda, što se tiče brojnosti amandmana. Ni manjeg zakonskog predloga, ni više amandmana.
Prethodnih dana smo se naslušali priča opozicije i pozicije da ovaj zakonski predlog ne valja i da ga treba, jednostavno, povući iz dalje skupštinske procedure. Situacijom su nezadovoljni poslanici Srema, Bačke, Banata, Mačve i svih regiona Srbije. Najviše zabrinjava narušena tradicija ravnomernog teritorijalnog rasporeda opštinskih i okružnih sudova. Sada su to nekakvi osnovni i viši sudovi. U načelnoj raspravi, kritikovao sam ovu nedovršenost mreže osnovnih i viših sudova. Pohvalio sam uspostavljanje apelacionih sudova, a time i neophodne trostepenosti sudova.
Nova terminologija u nazivu sudova pojavljuje se prvi put u istoriji srpskog sudstva. Kao što sam rekao, pominju se osnovni sudovi i viši sudovi. Sudovi, dakle, nemaju konkretno ime prema teritoriji za koju su nadležni, već im se daje naziv prema hijerarhiji na lestvici sudova po značaju. Imam utisak da je ovo nekakvo eksperimentisanje sa sudovima, da je ovo eksperimentalna mreža sudova, kao da su ovo relikti samoupravnog socijalizma, kada su uvođeni nazivi za institucije kakvi nikada u prošlosti nisu postojali.
Dakle, u Predlogu zakona brišu se tradicionalni nazivi za niže i više sudove, opštinske i okružne, koji su uvreženi u narodu i koji predstavljaju pravnu administrativnu tradiciju srpske države. Ta tradicija je uspostavljena već u ustaničkim vremenima, kada se, 1807. godine, krenulo s magistratima, kao prvostepenim sudovima, i Velikim sudom, 1811. godine, koji je bio drugostepena sudska instanca.
Od 1817. godine, pominje se Beogradski sud, ili Beogradski magistrat, kao prvostepeni.
Prvi nahijski sud bio je Sovjet požarevački, osnovan 1821. godine, i to je preteča okružnih sudova. Godine 1823, knjaz Miloš je Kragujevački narodni sud podigao na stepen višeg suda, pod nazivom – opštenarodni, koji je vršio drugostepenu funkciju. Već je Ustav Knjaževstva Srbije iz 1838. godine, tzv. Turski ustav, predvideo formiranje primeriteljnih sudova, odnosno seoskih sudova, danas bi se reklo – opštinskih, prvostepenih i apelacionih sudova.
Već od tog vremena se stvara srpska sudska tradicija, koja se održala do današnjeg dana.
U postustavnoj fazi, u Kneževini Srbiji počeli su da se donose upravni sudski zakoni. Prema tadašnjim zapadnoevropskim uzorima, svaki sud u Srbiji dobio je poseban sudski zakon. Već 1839. godine, donesen je zakon o ustrojeniju državnog saveta, zapravo, upravnog suda. Godine 1840, doneseni su zakoni o ustrojeniju sudova okružnih, zakon o ustrojeniju apelacionog suda. Zakon o Vrhovnom sudu je donesen je 1846. godine.
Kako se ministar ekonomije pohvalila da je novi predlog budžeta urađen prema najboljim tradicijama Kraljevine Srbije, ja se opet pozivam na najbolju sudsku tradiciju Kneževine, odnosno Kraljevine Srbije. Današnji zakonopisci treba da se ugledaju na proverenu tradiciju Kraljevine Srbije.
Zakon o sudovima iz 1865. godine potvrdio je navedenu trostepenu mrežu sudova, uspostavljenu u periodu Obrenovića i ustavobranitelja. Interesantno je istaći da je ovaj zakon o sudovima iz 1865. ostao na snazi sve do 1929. godine.
Ustav iz 1877. godine potvrdio je trostepenost sudova i punu sudsku nezavisnost. U Srbiji su i dalje postojali prvostepeni okružni sudovi, apelacioni, kasacioni sud. U Kraljevini Jugoslaviji, mreža sudova ostala je, uglavnom, nepromenjena. Po prvom zakonu o sudovima iz 1929. godine, sudsku funkciju vršili su sreski, umesto opštinskih, zatim okružni, kao prvostepeni, apelacioni i kasacioni sud. Pored ovih redovnih sudova, postojao je trgovački sud, koji je sad ukinut, nažalost.
U socijalističkoj Jugoslaviji, Zakonom o sudovima iz avgusta 1945. godine predviđeno je formiranje sreskih, okružnih i vrhovnih sudova federalnih jedinica. Prethodno su, rešenjem od 13. avgusta 1945. godine, nažalost, ukinuti apelacioni i kasacioni sudovi Kraljevine Jugoslavije, kao i Državni savet, odnosno Upravni sud.
Prema zakonu o sudovima iz 1963. godine, sudove su delili na opštinske, umesto sreskih, okružne i vrhovne sudove. Prema zakonu o sudovima Republike Srbije iz 1974. godine, funkciju redovnih sudova vršili su opštinski i okružni sudovi i Vrhovni sud Srbije.
Prema zakonu o sudovima iz 1991, predviđeni su sudovi opšte nadležnosti, opštinski, okružni i Vrhovni sud Srbije. Zakonom iz 2001, predviđeno je osnivanje sudova opšte nadležnosti, opštinski, okružni, apelacioni, Vrhovni sud i posebni sudovi.
Prva petooktobarska vlada, o kojoj, inače, srpski radikali nemaju pozitivno mišljenje, donela je Zakon o sudovima, u novembru 2001. godine, koji je mnogo sistematičniji, pregledniji, jednostavniji od ovih predloga zakona koji su pred nama.
U ovom mom istorijskom pregledu mreže sudova, jasno je izražena tradicija srpskog sudstva, koja je do 1945. bila trostepena. Grubo rečeno, postojali su opštinski, okružni – prvostepeni, apelacioni kao drugostepeni, kasacioni kao sud trećeg stepena.
Kroz istoriju Srbije i Jugoslavije, može se reći da je pokrivenost teritorije sudovima bila dobro i ravnomerno raspoređena. Kneževina Srbija, ili današnja uža Srbija, imala je na stotine primeritelnih, odnosno seoskih sudova, koji su prerasli u opštinske. Kako ističe istoričar Ljušić, Srbija je bila preplavljena brojnošću primeritelnih sudova, svaka opština imala je po jedan sud, on navodi 1.251. Pošto je to neverovatna cifra, možda je štamparska greška, ali da ih je i 125, to je za malu Srbiju veliki broj sudova. Iz toga se može zaključiti da je Srbija bila dobro pokrivena mrežom sudova.
Kako ističe hroničar tog vremena, dakle, to je vreme 1840-1850. godina, tadašnje vlasti su nastojale da se za svaki sud obezbede sudnice, zatvor, krst, jevanđelje, propisi o sudu i Ustav iz 1838. godine. Svaki okrug, prema zakonu iz 1840. godine, imao je po jedan okružni sud. Beograd je od 1841. godine imao, čak, dva okružna suda, beogradski i okružni sud koji je obuhvatao i teritoriju Umke, Mladenovca, Lazarevca i Grocke, a taj drugi okružni sud beogradski zvao se i seljački sud.
U pretkumanovskoj Srbiji, u vreme stvaranja Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, bilo je, čak, 38 prvostepenih sudova, 19 u oblastima prisajedinjenim posle balkanskih ratova, znači, u Makedoniji i na Kosmetu.
Zakonom iz 1946. godine, propisano je postojanje 16 okružnih sudova u užoj Srbiji, šest u Vojvodini, na Kosmetu – četiri. Prema zakonu iz 1966. godine, bilo je 146 opštinskih sudova i 26 okružnih, dakle, mnogo više nego danas. Prema zakonu iz 1974. godine, bilo je 19 okružnih, 94 opštinska suda u užoj Srbiji, i, prema zakonu iz 1991. godine, bilo je 138 opštinskih i 30 okružnih sudova u celoj Srbiji, a danas je taj broj, nažalost, po ovom predlogu, sveden na 36 opštinskih i 26 okružnih.
Dakle, današnji predlog zakona nema potrebnu pokrivenost teritorije Srbije sudovima. Nema sudova – nema pravde.
Po mom mišljenju, Srbija bi trebalo da u potpunosti sačuva svoju bogatu pravosudnu tradiciju, da čuva sudske institucije koje su ranije utemeljene, naročito mrežu opštinskih i okružnih sudova koja treba ravnomerno da pokriva teritoriju Srbije.
Što se tiče udaljenosti sudova, mnogi su o tome govorili, sudovi moraju biti pristupačni građanima Srbije. Ako ostane ovakva mreža osnovnih i viših sudova, izazvaće se nezadovoljstvo kod građana, izazvaće se i nezadovoljstvo u državi, surevnjivost će postojati i između regija. Dakle, neće svi biti zadovoljni.
Zbog toga, predlažem da se ovaj predlog zakona o sedištima sudova povuče iz dalje skupštinske procedure i da se doradi, a isto se odnosi i na Predlog zakona o sudovima. Hvala.

Poštovani poslanici, javljam se po čl. Poslovnika 225. i 226. Obraćam se javnosti Republike Srbije, narodnim poslanicima zbog učestalih napada na ideologiju SRS, koju sprovode njeni bivši čelnici. Ideologija SRS je izražena u svojoj osnovnoj nacionalnoj ideji svesrpskog okupljanja i napadnuta je od nekadašnjih ''velikosrba'' Nikolića i Vučića. Sledbenici ideologije srpskog nacionalizma, koju je formulisao prof. Šešelj, nazivaju se militaristima, ratnohuškačima i drugim raznim imenima.
Bivši radikalski vođa, Tomislav Nikolić, tokom 2008. godine svesrpsku radikalnu ideologiju je okrenuo kulsko-srpskom nacionalnom pravcu. On je svoj ''malosrpski'' program javno ispoljio proletos kada je u medijima otvoreno izjavljivao da su granice na prostorima bivše SFRJ definitivne, međunarodno priznate. Mireći se sa nasilno nametnutim granicama i nasilno uspostavljenim nelegitimnim ''trabant'' državicama na prostorima istorijskih srpskih zemalja.
Međutim, Nikolić zaboravlja na stalnu promenljivost geopolitičkog prostora jugoistoka Evrope, koji je uvek zavisio od odnosa snaga vodećih sila. Govoreći o definitivnim srpskim granicama u isto vreme on se miri i sa definitivnim nestajanjem Srba sa prostora istorijskih srpskih zemalja. Čak su i hrvatski mediji bili vrlo iznenađeni Nikolićevim odstupanjem od ideologije ujedinjena srpskih zemalja i stvaranja velike Srbije. Dakle, Nikolićeve ''malosrpske'' ideje se suprotstavljaju osnovnoj ideologiji SRS, koja se, kao što je poznato, zalaže za opštesrpski program svesrpskog teritorijalnog i duhovnog ujedinjenja.
Dok ne dođe vreme obnavljanja Republike Srpske Krajine, makar i kao ''korpusa separatuma'', izdvojenog tijela Republike Hrvatske, i bližeg teritorijalnog povezivanja srpskih zemalja, Crne Gore i Republike Srpske, SRS radi i radiće na ideološkom, duhovnom i kulturnom povezivanju srpskog naroda razbacanog diljem Balkana, Evrope i svijeta.
Borba SRS i profesora Šešelja za istorijska, nacionalna i državotvorna srpska prava su trn u oku zapadnih neoliberalnih demokratija, njihovog inkvizitorskog, ideološko-političkog suda, pa iz tih razloga se nastoji da se uništi SRS preko Nikolića i Vojislav Šešelj preko nametnutog advokata.
Sve je to trebalo da utiče na pristalice SRS, naročito na poslanike i odbornike SRS, da se okrenu u što većem broju Tomislavu Nikoliću, koji je trebalo da likvidira SRS i, što je naročito važno, ideologiju srpskog nacionalizma, preko isticanja socijalno-ekonomskih problema, koji postoje i kojima srpska država obiluje.
Ne treba zaboraviti da je SRS od svog osnivanja uvek isticala socijalno-ekonomske probleme i zalagala se za njihovo rešavanje.
Nikada nije zaboravljala svoju nacionalnu ideologiju svesrpskog jedinstva i svesrpskog okupljanja. SRS, jedina od svih stranaka u Srbiji pominje zaboravljenu Republiku Srpsku Krajinu, zaboravljeni krajiški narod, zaboravljene prekodrinske srpske žrtve, ne samo u Republici Srpskoj Krajini i Hrvatskoj, već i u BiH i na KiM.
(Predsednik: Vreme.)
Završavam. Iako rođen u Srbiji, Tomislav Nikolić, dok je bio vođa SRS nije zaboravljao stradanja krajiškog naroda, nije delio srpski narod, kao čelnici pojedinih tzv. demokratskih stranaka, na Srbijance i prekodrinske Srbe ili vojvođanske Srbe. (Aplauz.)

Poštovani poslanici, javljam se po čl. 225. i 226. Ova inertna srpska vlast pritisnuta suludom optužbom Republike Hrvatske u genocidu prisjetila se elementarne srpske nacionalne odbrane, odnosno protivtužbe protiv Republike Hrvatske.
Mi iz SRS godinama smo ukazivali na neophodnost podizanja optužnice protiv Republike Hrvatske za genocid. Kad već Srbija nije na vrijeme pokrenula tužbu protiv Hrvatske zbog spoznaje istine o zločinima nad Srbima, ipak je dobro što je Hrvatska pokrenula tužbu protiv Srbije. Zato sam ja zahvalan Hrvatskoj i uzvikujem: Danke, Kroacija! Istina, zakasnelom tužbom Srbija je izgubila inicijativu, a mogla je već 1992. godine kao SRJ da tuži Hrvatsku za razbijanje SFRJ i zločine nad Srbima tokom Drugog svjetskog rata i tokom 1991. godine. Kad je već Vlada prihvatila inicijativu SRS da tuži Hrvatsku, optužnicu treba proširiti pokretanjem niza državno-pravnih pitanja, kako bi se riješio spor s Hrvatskom i krenulo u svijetlu budućnost dobrosusjedskih odnosa.
Prije svega, treba insistirati na pokretanju mirovne konferencije vezane za ratove 1991-1995. godine. Građanski ratovi administrativnih jedinica bivše SFRJ, takozvanih republika, završeni su bez mirovnih ugovora, što predstavlja presedan u međunarodnom pravu.
Granice su povučene voljom Angloamerikanaca i njihovih evropskih satelita. Granice su, dalje, povučene nasilno, diktatom SAD i Britanije, koja je stvorila 1939. banovinu Hrvatsku a i s Josipom Brozom kreirala granice administrativnih republika, stvarajući pri tom veliku Hrvatsku. Brozova federalizacija Jugoslavije je bila fitilj za izbijanje budućih ratnih eksplozija. Naime, Srbi su, kao najbrojniji narod, stavljeni u republičke torove izdeljeni umjetnim granicama i to je već 1945. izazvalo nezadovoljstvo brojnih srpskih intelektualaca i naroda. Stvorene su umjetne države i nacije kakve u istoriji nisu postojale, osim Slovenaca.
Na kraju, pošto mi vreme ističe, postavljam pitanje ministru inostranih poslova, a i ovde prisutnom predsedniku Odbora za inostrane poslove – da li planira pokrenuti pitanje sazivanja mirovne konferencije za teritoriju bivše SFRJ, koja bi riješila sve državno-pravne sporove, a naročito pitanje nasilno uspostavljenih granica između bivših administrativnih jedinica SFRJ? Hvala.

Poštovani poslanici, javljam se po članovima 225. i 226. Predsednik Vlade Republike Srpske Krajine i poslanik SRS Milorad buha je u više navrata pominjao skandaloznu presudu predsedniku Republike Srpske Krajine, Milanu Martiću.
Vlada i drugi državni organi jednostavno ćute i ne osvrću se na protest poslanika Milorada Buhe i srpskih radikala. Gospodo poslanici, zašto je osuđen Milan Martić? Meni nije jasno, a verujem i mnogim građanima Srbije i srpskih zemalja.
Milan Martić je samo branio teritorijalni integritet narodnim plebiscitom osnovane Republike Srpske Krajine, koja je bila pod međunarodnom zaštitom. Branio je pravo na samoopredeljenje srpskog naroda, koje je nažalost priznato svim novonastalim nacijama, ali ne i srpskom narodu. Na sjednici Drugog vanrednog zasedanja Narodne skupštine od 12. juna 2007. godine postavio sam poslaničko pitanje: što će Vlada Republike Srbije preduzeti povodom skandalozne presude Haškog tribunala izrečene Milanu Martiću i da li će preduzeti kontramjere?
U svom odgovoru Vlada se složila s mojim mišljenjem da je presuda izrečena Martiću u trajanju od 35 godina jedna od najtežih kazni koja je u praksi Tribunala izrečena.
Međutim, Vlada je ipak, sa određenim optimizmom, istakla da je presuda izrečena u prvom stepenu i da će preko žalbe u drugostepenom postupku verovatno biti umanjena. Vladin određeni optimizam, nažalost, nije ostvaren, pošto je potvrđena prvostepena presuda u trajanju od 35 godina.
U odgovoru na moje poslaničko pitanje Vlada se obavezala da će Martiću i njegovom pravnom timu pružati svu neophodnu pravnu pomoć prilikom suđenja, prikupljanjem dokumentacije potrebne za pripremanje odbrane, pružanjem materijalne pomoći optuženom Martiću i članovima njegove porodice, u skladu sa odlukom o uslovima za dobijanje materijalne pomoći optuženih pred međunarodnim tribunalom za krivično gonjenje lica optuženih za teška kršenja međunarodnog humanitarnog prava počinjena na teritoriji bivše Jugoslavije od 1991. godine i članovima njihovih porodica.
Opet postavljam pitanje Vladi: da li je Vlada uopšte pružala pravnu pomoć tokom suđenja i potom tokom drugostepenog žalbenog postupka?
Dalje, postavljam pitanje: koje će mere Vlada preduzeti posle izricanja drugostepene presude Martiću, koja je nažalost konačna? Očekujem odgovor. Hvala.

Poštovani poslanici, javljam se po Poslovniku, čl. 225. i 226.        
Prošloj vladi, odnosno ministru pravde, postavio sam pitanje – zašto Srbija nije pokrenula tužbu protiv Hrvatske za zločine genocida koje je izvršila tokom 20. veka?
Kao što je poznato, zločin genocida ne zastareva. Vlada do sada nije ništa preduzela. Duga je lista zločinačkih radnji nad Srbima od strane rimokatolika Hrvata.
Sve je krenulo od 1895. godine, kada je izvršen pogrom zagrebačkih Srba, samo zato što su istakli srpsku pravoslavnu zastavu na Pravoslavnu crkvu, da bi odali počast njihovom caru Francu Jozefu. Dalje, 1902. godine je bio stravični napad i na zagrebačke Srbe u Vlaškoj ulici. Onovremeni hroničar je nazvao taj događaj "arnautluk u Zagrebu". Sam taj naziv govori kakve su radnje preduzimane protiv Srba.
Dalje, od 1914. godine, stravični su zločini u Prvom svetskom ratu. Prvi pravi genocid se desio u Mačvi, u Šapcu, kada su rimokatolici Hrvati počinili brojne zločine nad civilnim srpskim stanovništvom. U istom periodu, Šuckori u Bosni, Hrvati i muslimani, u austrijskoj specijalnoj jedinici, likvidirali su brojne Srbe. O tome je poznati istoričar Vladimir Ćorović napisao knjigu koja se jednostavno zvala "Crna knjiga".
Vrlo je bitno da Kraljevina Jugoslavija, a ni kralj Aleksandar, nikada nisu procesuirali zločine u ime nove ideologije liberalnog jugoslovenstva, odnosno liberalnog bratstva. Čak je kralj Aleksandar mnoge austrijske oficire preveo u srpsku vojsku.
Genocid u NDH iz 1941. godine opisan je u brojnim monografijama. Dobro je poznat, inače, našoj javnosti. Navešću samo logore u kojima se vršilo masovno likvidiranje Srba, Jevreja, Roma, ali i Hrvata Jugoslovena. To je, pre svega, ustaški sistem logora "Jasenovac", zatim, ustaški sistem logora "Gospić", koji je obuhvatao grad Gospić, Velebitske jame, pre svih, područja Jadovnog, a zatim Karlobag, logor "Slano" na Pagu.
Čudi me zašto Jevreji do sada nisu podneli tužbu protiv Hrvatske za zločine genocida nad jevrejskim narodom?
U NDH su Srbima punjene brojne jame, na stotine jama na području bivše NDH je ispunjeno Srbima. Zatim su Srbi bacani u bunare, septičke jame.
Komunističke vlasti Josipa Broza oprostile su ustaške zločine, u ime srpskog naroda. On nikada nije posetio Jasenovac.
Likvidacija Srba posle rata, odnosno obračuni sa tzv. narodnim izdajnicima, 1945. godine, bili su brojni. Dalje, likvidacije Srba na Golom otoku 1948. godine, u ime komunističke vlasti Josipa Broza, odnosno dalje zločine nad Srbima, 1991. godine, opet su prvi započeli Hrvati – pojedinačnim ubijanjem srpskih porodica u urbanim sredinama, napadom na kasarne, likvidacijom srpskih rezervista...
(Predsedavajući: Vreme.)
Samo minut, na primer, slučaj Koranski most itd.
Zbog beznadežnog položaja zapadnih Srba, usledila je akcija regularnih jugoslavenskih snaga protiv hrvatskih pobunjenika. Dakle, prosto je neverovatno da Hrvatska pokreće tužbu protiv srpske države i naroda, koji je najviše stradao od ratnih zločina i zločina genocida u 20. veku.
Postavljam pitanje – misli li ova vlada da pokrene tužbu protiv Hrvatske za ratne zločine i zločine genocida koji su počinjeni tokom 20. veka?
(Predsedavajući: Govorite četiri minuta.)
Očekujem odgovor. Hvala.

Poštovani poslanici, više puta u skupštini govorio sam o antiustavnom stanju u sudstvu, nepostojećoj mreži sudova u Srbiji koji su predviđeni ili nisu predviđeni Ustavom, ali i Zakonom o sudovima iz 2001. godine, koji, opet, nije bio usklađen sa Ustavom iz 1991. godine.
Govorio sam o rogobatnom nazivu za Vrhovni kasacioni sud koji nije usklađen sa srpskim, ali i evropskim tradicijama. Koliko je u socijalističkoj prošlosti ove države i narodna mreža sudova bila nepotpuna, dvostepena i nedovršena, ova sad izaziva zabunu kod pravnika, ali i kod nas koji nismo pravnici.
Nova terminologija se u nazivima sudova pojavljuje prvi put u istoriji srpskog sudstva. Na primer, spominju se osnovni sudovi i viši sudovi. Sudovi nemaju konkretno ime prema teritoriji za koju su nadležni, već im se daje naziv prema hijerarhiji na lestvici sudova po značaju.
Po ugledu na period samoupravnog socijalizma opet se uvode privredni sudovi, koji će biti ustanovljeni umesto trgovačkih sudova. U Predlogu zakona brišu se srpski tradicionalni nazivi za niže i više sudove, opštinske i okružne, koji su uvreženi u narodu, ali i u stručnoj i naučnoj javnosti, koji predstavljaju pravno-administrativnu tradiciju srpske države.
U svom govoru sam mislio govoriti detaljnije, već od Ustava Srbije iz 1838. godine koji je predvideo formiranje seoskih sudova, zatim, prvostepenih okružnih i apelacionih sudova. U postustavnoj fazi u Kneževini Srbije počeli su se donositi upravni i sudski zakoni. Svi ovi zakoni iz državnopravne tradicije Kraljevine Srbije i Kraljevine Jugoslavije doneti su sredinom 19. veka. Kraljevina Srbije imala je izuzetnu pravnu tradiciju.
U Kraljevini Jugoslavije mreža sudova ostala je uglavnom nepromenjena, kao što je bilo i u Kraljevini Srbije. U socijalističkoj Jugoslaviji zakonom o sudovima iz 1945. godine predviđeno je formiranje sreskih, okružnih i vrhovnih sudova federalnih jedinica. Dakle, imamo, ipak, jednu državnopravnu tradiciju, ali ovaj najnoviji zakon o sudovima briše taj deo – formiranje viših i osnovnih sudova.
Pošto nemam mnogo vremena, da zaključim. Po meni, Srbija bi trebalo u potpunosti da sačuva svoju bogatu pravosudnu tradiciju čuvanjem sudskih institucija koje su i ranije utemeljene. Kao istoričar pitam se – kako će se u budućnosti pisati jubilarne monografije o bogatoj pravosudnoj istoriji, o srpskim opštinskim i okružnim sudovima, kada se oni ovim zakonom ukidaju, postaju terminološki bezlični, osnovni i viši sudovi. Hvala.

Poštovani poslanici, novosadski kantautor bi zapevao "Ko te ima, taj te nema" vezano za ove virtualne budžetske troškove. Za nepostojeće sudske institucije moglo bi se zapjevati "Ko te nema, taj te ima". Nema upravnog suda i apelacionih sudova, ali se traže novci za te institucije, tobože za plate zaposlenih, socijalna davanja i druge prinadležnosti.
Više puta u Skupštini govorio sam o antiustavnom stanju u sudstvu, o nepostojećoj mreži sudova u Srbiji koji su predviđeni ili nepredviđeni Ustavom i Zakonom o sudovima iz 2001. godine.
Zakon i Ustav idu po onoj narodnoj "Ko u klin, ko u ploču". Nije mi jasno zašto vi koji ste obnašali vlast punih osam godina niste doneli evropske, pravosudne zakone.
Da krenemo od Ustava Srbije iz 2006. godine. U članu 143, koji govori o vrstama sudova, istaknuto je da sudska vlast u Republici Srbiji pripada sudovima opšte i posebne nadležnosti, bez isticanja imena tih sudova. Imenski se ističe samo Vrhovni kasacioni sud kao najviši sud u Republici Srbiji.
Zašto se toliko škrtarilo na riječima jer mi nije jasno jer se radi o samo par naziva sudova? Odredbe Ustava o sudovima su nedorečene, skromne i što je najgore one su i dan-danas, posle dvije godine, u dobroj meri pravno provizorne.
Naime, propisano je formiranje Vrhovnog kasacionog suda. Koliko je meni poznato danas postoji samo Vrhovni sud Srbije koji silom prilika, pošto ne postoji drugostepena sudska distanca, ne postoji apelacioni sud, obavlja sudeću i ništeću funkciju presuđivanja. Zbog toga je normalno Vrhovni sud Srbije zatrpan brojnim neriješenim predmetima.
Po Ustavu dakle nije posebno apostrofirano formiranje okružnih i apelacionih sudova, niti upravnog suda. Zakon o sudovima iz 2001. godine u mnogo većoj meri je odustao da poštuje tradicionalnu državno-pravnu istoriju Kraljevine Srbije i Kraljevine Jugoslavije, jer navodi potrebu osnivanja okružnih apelacionih sudova, upravnog suda i Vrhovnog suda Srbije.
Zakon iz 2001. o sudovima uopšte ne pominje vrhovni kasacioni sud, a i zašto bi kad postoji apelacioni sud kao vrhovna sudeća vlast. Njime je zadovoljena i nužna, neophodna trostepenost suđenja, kao demokratska tekovina evropskog pravnog modernizma. Dakle, po meni, Srbija bi trebalo u potpunosti da sačuva svoju bogatu pravosudnu tradiciju čuvanjem sudskih institucija koje su utemeljene pre više od 160 godina.
Da podsetim, Vrhovni sud je osnovan daleke 1846. godine. Godine 1855. on menja ime u Vrhovni kasacioni sud. Pošto su onovremeni pravni eksperti, pisci zakona, uvidjeli da je to pomalo rogobatan naziv, 1858. godine obnarodovan je Zakon o Kasacionom sudu koji je obnašao trećestepenu sudsku funkciju. Dakle, naziv vrhovni je bio suvišan, pošto je vrhovnu sudeću vlast vršio apelacioni sud, koji je osnovan daleke 1840. godine.
Srbija je normalno imala i upravni sud, koji je osnovan takođe 1840. godine. Svi navedeni sudovi djelovali su do 1945, kada se ukidaju od strane jugoslavenskih komunističkih vlasti. Poznato je da je apelacioni sud ukinut negde u septembru 1945. godine. Državni savjet je ukinut takođe te godine i umesto njega su formirani upravni sudovi.
Kasacioni sud je ukinut, a umjesto njega je formiran Vrhovni sud Srbije kao drugostepena sudska distanca.
Dakle, nestala je tekovine Kraljevine Srbije i Kraljevine Jugoslavije o trostepenosti sudskog postupka. Nažalost, tako je bilo i u postbrozovoj miloševićevskoj eri, ali i u današnjoj petooktobarskoj demokratiji. Dakle, de jure predviđeno je obnavljanje sudske srpske tradicije, ali de fakto i dalje imamo nedemokratski dvostepeni sistem suđenja bez potpune sudske mreže.
Zakon, dakle, predviđa osnivanje apelacionih sudova i upravnog suda, ali ti sudovi, kao što sam rekao, naprosto ne postoje. Međutim, Vladinim budžetlijama to ne smeta, već upravo nerazumno traže novce za nepostojeće virtuelne sudove. Tvorci ovog dodatnog budžeta uopšte se ne osvrću na opravdani amandman gospođe Judite Popović iz LDP-a, ne prihvataju ovaj amandman, iako je u obrazloženju amandmana istaknuto da su novci određeni za nepostojeće sudove.
Koleginica Judita Popović na kraju logično predlaže da se novčana sredstva namenjena nepostojećim apelacionim sudovima i upravnom sudu namijene za troškove vezane za osnivanje budućih apelacionih sudova. Istina, u obrazloženju amandmana Vlada ističe, citiram - mogućnost izvršavanja aproprijacija kako bi se stvorili uslovi za početak rada ovih sudova.
U Predlogu zakona trebalo je dakle napisati da se traže sredstva za osnivanje novih sudova, a ne da se traže pare za plate zaposlenih, doprinose i drugo, pošto zaposlenih nema. Dakle, ovo je jedna čista virtuelna kategorija.
Na kraju, dakle, ja sam za obnovu srpske pravosudne tradicije, obnavljanje apelacionih sudova, upravnog suda. Da podsetim na Zakon o Skupštini iz 1858. godine, koji ovih dana proslavljamo kao jubilej. Zanimljivo je da u tom zakonu, u prvom paragrafu piše - Skupština narodna se sastoji iz narodnih poslanika, prezidenta Kasacionog suda, dva prezidenta apelacionih sudova itd. Dakle, Skupštinama su i u to vreme prisustvovali predstavnici visokih srpskih sudova. Nažalost, takvi sudovi danas uopšte ne postoje.
Na kraju, jedna intervencija vezano za skupštinski život. Mi smo već iz neznanja proslavili 150-godišnjicu prvog zakona 28. oktobra 2008. godine. Skupštinski zakon je stvarno datiran na 28. oktobar 1858. godine, međutim, on je datiran po starom Julijanskom kalendaru. Dakle, pravi datum promovisanja prvog zakona o skupštini je 9. novembar po Gregorijanskom kalendaru.
Dakle, mi bi trebalo 9. novembra proslaviti taj dan. Dobro, mi smo ga jednom proslavili, imali smo dobar koktel, sad imamo šansu za još jedan koktel. Hvala.

Poštovani poslanici, gospodine ministre, na osnovu člana 145. Poslovnika Narodne skupštine podneo sam amandman na Predlog zakona o strancima, i to na član 67. stav 2, u kome se riječi "ministar nadležan" zamenjuju se riječima "ministarstvo nadležno".
U obrazloženju amandmana naveo sam da bi u pravnom sistemu Republike Srbije samo državni organi trebalo da imaju pravo da donose propise kojima se uređuje ostvarivanje određenih prava, izgled i sadržaj javnih isprava, dok to pravo ne bi trebalo da pripadne rukovodiocima tih organa.
U obrazloženju, Vlada ne prihvata ovaj amandman jer je po Zakonu o državnoj upravi ministar ovlašćen da donosi propise po Ustavu, međutim institucija donosi propise. Koleginica Vjerica Radeta je već detaljno obrazložila antiustavnost ovog zakona o državnoj upravi, pa ne bih šire obrazlagao taj deo.
U državnopravnoj praksi Kraljevine Srbije i Kraljevine Jugoslavije, u Zakonu o ustrojeniju centralne državne uprave iz 1862. godine i Zakonu o vrhovnoj državnoj upravi iz 1929. godine uglavnom se ministarstvo navodi kao nadležno da donosi podzakonske akte.
Inače, stav SRS je da se i u sadašnjem državno-pravnom stanju Srbije institucije odnosno ministarstva zaštite u odnosu na pojedinca-ministra. U prethodnom zakonskom predlogu Vlade Vojislava Koštunice od 27. decembra 2007. godine, broj 8776, stajala je odredba da je ministar nadležan da donosi propise.
Moram istaći da je ovaj prijedlog zakona o strancima vlade Cvetković-Dačić u potpunosti istovjetan zakonskom predlogu prethodne Vlade dr Vojislava Koštunice, jedina izmena je u ministrima, predstavnicima Vlade u Skupštini.
Naime, ranije kao predstavnik Vlade je bio određen ministar Jočić, a danas je to ministar Ivica Dačić, drugi je sastav Vlade, a zakonski predlozi su istovjetni potpuno.
Dakle, ovo nije zakonski prijedlog vlade Cvetković-Dačić, već zakonski prijedlog Vlade dr Vojislava Koštunice. Sve navedeno govori da ova Vlada nije radila ovaj zakonski prijedlog i on se ne može uvrstiti u Vladino djelo. Vjerovatno je istovjetan slučaj i sa ostalim prijedlozima zakona bivše vlade koji su skinuti sa skupštinskog dnevnog reda posle raspuštanja prethodne vlade Vojislava Koštunice u rano proljeće 2008. godine.
Ova silna produkcija zakonskih prijedloga koji se moraju usvojiti po hitnom postupku nije zasluga sadašnje vlade Cvetkovića, već prethodne Koštuničine vlade, pa povodom jubilarnih 100 dana rada ovog ministarskog savjeta, Vlada ne može sebi pripisati autorstvo za ovaj prijedlog zakona, kao i vjerovatno za mnoge prijedloge zakona prethodne vlade koje je ovaj ministarski savjet samo prepisao.
S druge strane, vladini mediji ističu kako je Vlada u skupštinsku proceduru uputila 70 prijedloga zakona, dok je Skupština usvojila samo 14 zakona. Opet ničim izazvan atak na Skupštinu za nerad.
Nedavno je premijer, povodom 100 dana rada Vlade, opet istakao ovih 70 famoznih zakona, koje ova Vlada ipak nije izradila ili je izradila nekolicinu.
Da se vratim pitanju položaja ministarstva i ministara u Vladi, što je i predmet razmatranja ovog mog amandmana. Ako se ovaj moj amandman i usvoji, ministri mogu dobiti ovlašćenja kao nekada Luj XIV koji je govorio - država, to sam ja. A ministri će, ako ovakva formulacija ostane, moći uzvikivati - ministarstvo, to sam ja, ili čak - zakonodavac, to sam ja.
U prethodnom skupštinskom sazivu kritikovao sam Prijedlog zakona o spoljnim poslovima. Po prethodnom Zakonu o inostranim poslovima Srbije i Crne Gore izbrisan je institucionalni osnov uređenja spoljnih poslova jer u naslovu tog zakona nema institucije Ministarstva spoljnih poslova.
Ova država, kao i nekada Srbija i Crna Gora, ima zakon o spoljnim poslovima, u kojem je institucija Ministarstva spoljnih poslova stavljena u drugi plan. Ako se ovako nastavi preti nam odumiranje srpske države, odnosno odumiranje njenih državnih institucija. Institucije vrhovne državne uprave gube značaj u istoriji moderne srpske države. Koliko vidim, ide se na podruštvljavanje institucija, podruštvljavanje državnog sistema, kao nekad u samoupravnoj socijalističkoj Jugoslaviji.
Koliko god da je ovaj moj amandman opravdan i svrsishodan i na korist srpskog naroda i države, kao i amandman na član 15, on će se odbaciti zato što je to amandman SRS.
Dakle, amandmani SRS ne tretiraju se sa uvažavanjem od ove ideološko-politički raznorodne, nespojive i vrlo klimave koalicije. Zahvaljujem.