Gospodine ministre, istorijski član, koji je skroman po podacima, nekompletan i, hronološki gledajući, s nelogičnim naslovom, svojim amandmanom sam preformulisao, dovodeći ga u nekakav logičniji sled istorijskih organizacionih dešavanja.
U svom obrazloženju Vlada je navela da se moj amandman "ne prihvata iz razloga što se njime dovodi u pitanje verodostojnost istorijskih činjenica'', jer ''se ne bi moglo reći da se još 19. novembra 1841. godine već osnovala Srpska akademija nauka i umetnosti pod nazivom Društvo srpske slovesnosti, nego se tek kasnije počelo da smatra da je ovo Društvo bilo jedna od dveju preteča današnje Akademije".
Vladin član 1. i ovo naknadno obrazloženje su naprosto nelogični, jer se, s jedne strane, ne dovode u vezu s Akademijom njeni prethodnici - Društvo srpske slovesnosti i Srpsko učeno društvo, a s druge strane, kao datum osnivanja SANU uzima se datum osnivanja Društva srpske slovesnosti. Ako se ide po principu kontinuiteta i diskontinuiteta institucije, onda je, prema tumačenju Vlade, pravi datum osnivanja SANU 1. novembar 1886. godine, a ne 1841. godine, kako mimo svega navedenog predlaže Vlada u svom članu 1.
I ja sam u svom amandmanu naveo da je Akademija simbolički osnovana 1841. godine pod nazivom Društvo srpske slovesnosti, kao što se i datumi osnivanja drugih srpskih, kulturnih i naučnih institucija simbolički uzimaju prema prvom organizacionom obliku te institucije koji u svom začetku ne liči mnogo na svog krajnjeg institucionalnog naslednika, kao što je, na primer, Velika škola, Licej i, na kraju, Beogradski univerzitet.
U načelnoj raspravi o ovom članu zakona i sam sam istakao, prilikom govora o slučaju Srbina iz Boke Kotorske Riste Kovačića, inače člana Srpskog učenog društva, određeni diskontinuitet između Srpskog učenog društva i Srpske akademije.
U raspravi sam istakao da je 1886. godine osnovana Srpska kraljevska akademija, dok je Srpsko učeno društvo, dotrajavajući još nekoliko godina paralelno, tek 1892. godine pripojeno Akademiji. Dakle, bilo je određenog diskontinuiteta.
Dalje, u Predlogu zakona datumi osnivanja novih Akademijinih organizacionih formi nisu precizirani. Prvi datum je u potpunosti preciziran, jer je u zakonu navedeno osnivanje Društva srpske slovesnosti po starom, julijanskom kalendaru 7. novembra 1841. godine i po novom, gregorijanskom 19. novembra 1841. godine. Kod Srpskog učenog društva u članu 1. stoji da je osnovano 29. jula 1864. godine i ne zna se da li je to stari ili novi kalendar. U stvari, navedeni datum je po starom kalendaru. Isto je i kod osnivanja Srpske kraljevske akademije, stoji samo novembar 1886. godine, ali se ne kaže da li je to stari ili novi kalendar.
Kada se već počelo sa istorijatom promene naziva, zašto se nije išlo do kraja, pa se navela i promena naziva Srpske kraljevske akademije 30. juna 1947. godine u Srpsku akademiju nauka? Očekivano je da su komunisti i republikanci izbacili monarhistički naziv, ali je to trebalo napisati u Predlogu zakona. Konačno, trebalo je napisati i datum današnjeg naziva SANU, odnosno datum kada je u naziv ubačena reč "umetnost". Očito se škrtarilo s rečima u ovom uvodnom istorijskom članu, ali je i sam obim zakona po meni skroman i nedorečen.
S ovim našim nadmudrivanjima najviše će biti zadovoljni Srbi anti-Srbi iz Čankove Lige, koji predlažu brisanje člana 1, odnosno istorijata Akademije iz zakona. Valjda će se sve više izučavati istorijat buduće Vojvođanske akademije nauke i umetnosti, koja, po svemu sudeći, već sada deluje kao nekakva inostrana akademija u srpskom narodu.
Gospodine ministre, postavljam pitanje – da li će se zakonskim putem osnovati potpuno nezavisna Vojvođanska akademija nauka i umetnosti, koja očito ne potpada pod odredbe ovog zakona? Da li će taj zakon izglasati ''narodna skupština Vojvodine'' i time postati vrhovno zakonodavno telo nove države Vojvodine?

Gospodine ministre, kao što znate, podneo sam amandman da se posle člana 2. doda član 2a koji glasi: ''Srpska akademija nauka i umetnosti u radu i delovanju je nezavisna od ideoloških i političkih uticaja''.
Podneo sam, dakle, jedan vrlo bitan amandman, jer su, posmatrajući istorijsku vertikalu ovih naših srpskih i jugoslovenskih prostora, istoričari mogli uočiti da su kroz istoriju 19. i 20. veka ideologija i politika sputavale slobodan i autonoman rad naučnika, dok je Srpska akademija bila često talac ideologije i politike.
Kako sam istakao u načelnoj raspravi o ovom predlogu zakona, srpski akademici, profesori fakulteta pa i naučnici i institutima bili su opterećeni pritiskom vladajuće ideologije u određenoj istorijskoj epohi i iz nje proistekle politike. Izražen pritisak na srpsku nauku počeo je u zadnjim decenijama 20. veka u formi novih istina, nametnutih od austro-vatikanske istoriografske škole falsifikata, preko austrofilskog režima Milana Obrenovića i tada vladajućih naprednjaka u Srbiji, konkretno od 1871. do 1887. godine.
Nažalost, nacionalni kabinet, odnosno vlada liberala Jovana Ristića morala je 1880. godine pasti zbog austrijskog pritiska na Srbiju. Ne treba zaboraviti da je kabinet Jovana Ristića pokušao da se oslobodi privredno-političke zavisnosti od Austrougarske i to otpočinjanjem privrednog carinskog rata. Međutim, dolaskom naprednjaka na vlast Austrija je Srbiji nametnula Tajnu konvenciju 1881. godine, kojom je Srbiji naloženo da se u potpunosti odrekne BiH i da joj se u tom smislu zabranjuje bilo kakva srpska propaganda u BiH.
U takvoj političkoj klimi srpski naučnici humanističkih nauka bili su u dobroj meri sprečeni da otkrivaju nacionalne istorijske istine. S druge strane, srpski naučnici pod vladavinom austrofila Milana Obrenovića bili su naprosto prisiljeni da pišu po nalogu austrijske istoriografske škole falsifikata, koja se u ono vreme borila protiv tzv. romantičara, a sa pozicije u to vreme popularnog tzv. kritičkog istoriografskog pozitivizma.
Nažalost, tadašnji srpski akademici su u određenom broju naseli na takve bečke falsifikate. Oni kandidati za zvanja akademika koji su se suprotstavljali takvim naturenim istorijskim tobožnjim istinama nikada nisu uspeli u svojim nastojanjima. Kovačićev primer pomenut u mojoj načelnoj raspravi o ovom predlogu zakona samo je dobra ilustracija kako je određeni strani ideološki i politički kurs prisilno uticao na srpsku nauku, pa tako i na naučnu delatnost u Akademiji u to vreme.
Da vidimo dalje kako se ideologija odražavala na rad SANU. S promenom ideološko-političke klime i s dolaskom karađorđevićevaca 1903. godine i time izazvanog zaokreta od cezaro-papističke Austrije ka liberalnoj Francuskoj, srpski delatnici u nauci počinju nastupati s izraženih jugoslovenskih pozicija u skladu s ideologijom francuskih liberala, odnosno masonerije, koja je imala izuzetan značaj u srpskom društvu, pa potom i u Kraljevini Jugoslaviji.
Od prvih decenija 20. veka Srbijom je, dakle, počela da dominira nova ideologija francuskog građanskog liberalizma, pod avangardnim vođstvom slobodnih zidara, koja je srpskim humanističkim naukama nametala novi nacionalni model jugoslovenstva. Treba ipak istaći da je u to vreme nova građanska ideologija pod masonskim vođstvom igrala pozitivnu ulogu u srpskom društvu zbog nametanja evropskih modernizacijskih procesa, ali i zbog izražene nacionalnooslobodilačke akcije u Balkanskim ratovima i Prvom svetskom ratu.
Ne treba zaboraviti da je između dva svetska rata slobodno zidarstvo imalo naročito jak ideološki uticaj na Srpsku kraljevsku akademiju i Beogradski univerzitet, pa se u najvišim srpskim i jugoslovenskim institucijama naučna misao usmeravala ka integralnom jugoslovenskom i antiklerikalnom pravcu borbe protiv Vatikana, ali i protiv novih nadirućih totalitarizama - nacizma, fašizma i komunizma.
Dakle, nauka je u dobroj meri bila u službi jedne ideologije i jedne politike. Opet je srpska nacionalna istorija trpela zbog naučno naručene priče bratstva i jedinstva preko jugoslovenstva kao spoja tri stara naroda i uzdizanja nacionaliteta jednog naroda, konkretno, u ovom slučaju, uzdizanja istoričnosti i starine Hrvata.
U vremenu okupacije 1941-1945. godine zna se u kakvim su uslovima ideološkog naci-fašističkog totalitarizma mogli delovati srpski akademici, koji su uglavnom bivali ispitivani, zatvarani, pa i ubijani od antiliberalnih nemačkih vojnih i policijskih formacija.
Mnogima iz intelektualnog miljea poznato je u kakvim teškim političkim uslovima cenzure su morali raditi srpski akademici od 1945. do 1989. godine. Krajem 80-ih godina konačno se Srpska akademija oslobodila tutorstva komunista i socrealističke ideologije i politike i progovorila jezikom neophodne nacionalne zaštite srpskog naroda i zaštitom tada postojeće jugoslovenske države. Zbog otkrivanja istine preko Memoranduma SANU o teškom i ponižavajućem političkom i ekonomskom položaju srpskog naroda, napad na akademike je bio žestok, pošto je, jednostavno rečeno, govorio jezikom istine i potisnute pravde za srpski narod.
Usvajanjem ovog mog amandmana Akademija bi mogla slobodnije delovati u svim vremenima i svim političkim sistemima. Znam da je ovaj moj amandman pomalo utopijski, jer u svetu nema zemlje ili političkog sistema koji ne vrši ideološki i politički pritisak na oblast nauke. Prihvatanjem ovog mog amandmana srpska nauka bi se mogla pozvati na ovaj zakonski član, kako bi mogla da deluje što nezavisnije i slobodnije od nepovoljnih ideoloških i političkih uticaja.
Dakle, Akademija bi se oslobodila po srpsku tradiciju, naciju, državu štetnih ideoloških političkih uticaja. Ovakvim amandmanom sačuvao bi se integritet i ekskluzivnost Akademije, pa bi SANU ostao bastion zaštite nacionalnih istorijskih i kulturnih državnih interesa. Hvala.

Gospodine ministre, u vladinom obrazloženju na moj amandman na član 12. jednostavno se kaže da se amandman ne prihvata iz razloga što je predloženo rešenje u sadržinskom pogledu potpuno istovetno predlogu zakona, a jedina je razlika u redosledu nabrajanja ustanova koje imaju pravo predlaganja.
Međutim, poenta mog amandmana je upravo u redosledu. Naime, instituti su, po meni, stavljeni na nedostojno pretposlednje mesto institucija koje daju predloge za izbor akademika, dakle iza ogranaka Akademije, senata univerziteta, nastavno-naučnih veća, nastavno-umetničkih veća umetničkih akademija. Dakle, zato sam osetio potrebu da izmenim ovaj redosled kakav je u ovom predlogu zakona.
Inače, želim da kažem, naučnicima Instituta društvenih nauka u potpunosti je onemogućen pristup zvanju akademika. Postavljam pitanje – zar egzaktni naučni rezultati pojedinih institutskih naučnika nisu dovoljni za zvanje akademika?
Zar, na primer, jedan dr Branislav Gligorijević, koji je bio izuzetan istraživač i objavio preko 30 knjiga, nije zaslužio zvanje akademika? Koliko znam, samo je jedan akademik iz instituta, i to iz Balkanološkog instituta. Samo je prof. dr Tasić postao akademik, a to stvarno, po meni, govori sve u prilog ovog mog zahteva da se instituti drugačije tretiraju.
Zato ovde, u ovom uzvišenom domu, postavljam javno pitanje – da li je samo izuzetan naučni domet bitan za zvanje akademika ili se radi i o drugim, nama nevidljivim preporukama, u stvari ideološkim i političkim preporukama?
Naučnike izvan Akademije muči izvesna tajnovitost kod odabiranja budućih članova Akademije. Po naučnim kuloarima mogu se čuti priče da nije uvek presudan izvestan naučni kvalitet kandidata, već da uz određeni kvalitet kandidata odlučuje ideološka i politička opredeljenost kandidata, odnosno nekad zvana moralno-politička podobnost. Zahvaljujem.

Gospodo poslanici, gospodine ministre, kao što se zna, Vlada nije prihvatila ovaj moj amandman na član 95, s obrazloženjem da se ne prihvata iz razloga koji su navedeni u obrazloženju za neprihvatanje amandmana na član 95. koji je podneo poslanik Jojić. Dakle, to je čist administrativni odgovor pa o njemu ne bih šire raspravljao. Progovorio bih o nečemu drugom, vrlo važnom.
Naime, solidarisao bih se s protestom predsednika Odbora za prosvetu dr Zorana Šamija povodom sazivanja Odbora za prosvetu minut do dvanaest, tj. juče u 14.00 sati, radi razmatranja iznenadnog amandmana Ministarstva prosvete na član 88, nametnutog od pokrajinskih državnih vlasti Vojvodine koji nastoje čak i u oblasti učeničkog i studentskog standarda postići što veću samostalnost u odnosu na Ministarstvo prosvete u Beogradu.
Vrhovno zakonodavno telo, dakle, i dalje pokorno služi potpuno dominantnoj izvršnoj vlasti koja mimo svih skupštinskih propisa, ne poštujući određene rokove, nameće svoju volju preko neznatne skupštinske većine. Ipak, da sam bio na mestu predsednika Odbora, sigurno ne bih sazvao tako maltene telefonsku sednicu Odbora, pogotovu što je na njoj usvojen amandman koji sigurno nije interes srpske države i naroda. Međutim, kad smo se juče već bili sastali, mogli smo poboljšati zakon ubacivanjem odredbe o potrebi dodatnog zakonskog regulisanja naučnog rada u studentskim domovima kulture.
Ministarstvo je ipak prihvatilo moju inicijativu da se u član 22, koji reguliše delatnost učeničkog i studentskog kulturnog centra, ubaci reč ''naučno'', pa će u članu 22. stajati da su studentski kulturni centri ustanove koje obezbeđuju organizovanje i izvođenje programa u oblasti kulture, umetnosti i nauke, a radi podsticanja kulturnog, umetničkog i naučnog stvaralaštva učenika i studenata i zadovoljavanja njihovih kulturnih potreba.
Nauka je, dakle, stavljena tek na treće mesto, iza kulture i umetnosti. Predlagao sam da redosled bude obrnut, da nauka bude na prvom mestu. Dakle, trebalo je biti do kraja dosledan.
Na tako ishitreno sazvanom odboru ne bi nam mnogo oduzela vremena ni odluka da se u član 3. tačka 6) ubaci reč ''naučne'', pa bi tačka 6) glasila da student ima pravo na naučne, kulturne, umetničke, sportske i rekreativne aktivnosti i informisanje. Slično je i s članom 26, gde takođe po meni treba ubaciti odredbu ''naučni''. Smatram da bi se time postigla doslednost i do kraja popravio i poboljšao ovaj zakon. Hvala.

Gospodo poslanici, gospodine ministre i gospodo iz Ministarstva, prvo ću govoriti o Predlogu zakona o Srpskoj akademiji nauka i umetnosti. Kao istoričar zaposlen u Institutu za savremenu istoriju, počeću od formulacije istorijskog člana 1, koji je skroman po podacima i, hronološki gledajući, s nelogičnim naslovom. Svojim amandmanom sam preformulisao taj član, o čemu ću opširnije govoriti prilikom razmatranja amandmana na isti član.
Istoriografski gledajući, kroz 19. i 20. vek, Srpska akademija je bila talac ideologije i politike. Krajem 19. veka, na Akademiji rad pojačavaju strani, antisrpski ideološki uticaji. Tako je, na primer, krajem 19. veka, Akademija bila pod uticajem austrofilskih ''naprednjaka'', čiju kabinetsku tradiciju danas nastavlja jedna neformalna grupa građana u ovom parlamentu. Srpska nauka je u to vreme bila pod jakim austrijskim uticajem, pa su naučnici, pod vladavinom austrofila Milana Obrenovića, bili prisiljeni da pišu po nalogu austrijske istoriografske škole falsifikata, koja se u ono vreme borila protiv tzv. srpskih romantičara, a sa pozicija u to vreme popularnog tzv. kritičkog istoriografskog pozitivizma.
Kakva je u to vreme bila tzv. kritička škola, koja je suzbijala rad srpskih tzv. romantičara u istoriografiji, odnosno srpskih tradicionalista?
Istina je nametana dokumentarnim falsifikatima. Naime, svete rimokatoličko-austrijsko-vatikanske pseudoarhivske dokumentarne laži stvarale su virtuelnu istoriju balkanskih prostora i istoriju novih nacionalnih identiteta, npr. Bošnjaka, preko pravoslavnih hrišćana bogumila, pa tako i novi rimokatolički verski nacion Hrvata na srpskim prostorima.
Poznato je da su ozbiljni istoričari, kao Francuzi Mišle i Mišjels isticali skrivenu austrijsko-vatikansku istoriju, pa istorija habzburgovaca, kako ističe Mišjels, krunisanih inkvizitora, nije davala dovoljno podataka da se u punoj meri spozna. Tako su austrijski pozitivisti stvarali krivotvorene knjige, i to preko tzv. kritičke istoriografije dokumentarnih falsifikata. Nažalost, tadašnji srpski akademici su u određenom broju naseli na takve bečke falsifikate. Oni kandidati za zvanje akademika koji su se suprotstavljali takvim naturenim, tobožnjim istorijskim istinama, nikada nisu uspeli u svojim nastojanjima.
Karakterističan je slučaj Srbina iz Boke Kotorske Riste Kovačića, inače, člana Srpskog učenog društva, koji zbog svojih ozbiljnih naučnih istraživanja nikada nije postao član Srpske kraljevske akademije, koja je u to vreme bila pod dominacijom austrofilskih ''naprednjaka''. Njegova egzaktna naučna istraživanja nisu se svidela tadašnjim akademicima.
Naime, septembra 1884. godine, u italijanskoj pokrajini Molize, u kojoj je živela kolonija pred Turcima izbeglih smederevskih Srba, vredno je istraživao Kovačić, kao član Srpskog učenog društva. On je rezultate svojih arhivskih i bibliotekarskih istraživanja, kao i istraživanja metodom danas moderne "orao histori", objavio u Glasniku Srpskog učenog društva iz 1885. godine. Srpsko učeno društvo je prethodno bilo obećalo materijalnu potporu kojom bi se pomoglo očuvanje i razvijanje srpske nacionalne svesti u napuljskoj provinciji.
Godine 1886. je osnovana Srpska kraljevska akademija, dok je Društvo, dotrajavajući još nekoliko godina, paralelno, tek 1892. godine pripojeno Akademiji. Međutim, samo osam članova Društva su postali akademici, među kojima nije bio Risto Kovačić, pa ni sam predsednik Društva Jovanović. Insistirajući na tzv. naučnom pozitivizmu, kako je zapazila slavista Vera Stanisavljević, a odbacujući ranije pristupe kao romantičarske i nenaučne, Akademija nije smatrala da je Kovačićev poduhvat dostojan njene nove pozitivističke misije, pa je potom zamrlo interesovanje Srbije za Srbe, samim tim i za samog Kovačića, koji je vremenom potpuno zaboravljen kao istaknuti naučnik.
Pošto je Srbija zaboravila svoje zemljake, Rimska kurija je iskoristila srpsku pasivnost, pa je italijanske Smederevce prvo pokatoličila, a potom prevela u Hrvate. Propaganda velikog hrvatstva, pod skutima Vatikana i habzburške Austrije, ubedila je naučne krugove u Evropi, pa tako i u Srbiji, da su molizejski Srbi, u stvari, Hrvati. Pod uticajem takvih jakih antisrpskih ideja, u nauku je sve više prodirala teza da je Srbima, kao nacionalni identitet, svojstveno samo pravoslavlje, dok su rimokatolički Srbi sve više ubeđivani da oni nisu Srbi, već rimokatolici Hrvati.
Kovačićev primer je samo dobra ilustracija kako je određeni strani ideološki i politički kurs negativno uticao na srpsku nauku, pa tako i na naučnu delatnost u Akademiji u to vreme.
Promenom ideološko-političke klime u Srbiji, dolaskom Karađorđevića, 1903. godine, i time izazvanog zaokreta cezaro-papističke Austrije ka liberalnoj Francuskoj, srpski delatnici u nauci počinju nastupati s izraženih srpsko-nacionalnih, potom jugoslovenskih pozicija, u skladu s ideologijom francuskih liberala, odnosno masonerije, koja je imala u to vreme pozitivan uticaj u srpskom društvu, potom u Kraljevini Jugoslaviji.
Između dva svetska rata, Srpska kraljevska akademija još uvek nije bila istraživačka ustanova u savremenom značenju te reči, jer nije raspolagala institutima u kojima bi radili stalno zaposleni naučnici.
U Brozovoj Jugoslaviji, Srpska kraljevska akademija, u skladu s novim republikanskim i komunističkim poretkom, zakonom od 30. juna 1947. godine promenila je ime u Srpska akademija nauka. Monarhistički termin je izbačen.
Mnogima iz intelektualnog miljea poznato je u kakvim teškim političkim uslovima cenzure su morali raditi akademici od 1945. do 1989. godine.
Krajem 80-ih godina, konačno se SANU oslobodila tutorstva komunista i socijalrealističke ideologije i politike i progovorila jezikom neophodne nacionalne zaštite srpskog naroda i zaštite tada postojeće jugoslovenske države. Zbog otkrivanja istine, preko Memoranduma SANU, o teškom i ponižavajućem političkom i ekonomskom položaju srpskog naroda, napad na akademike je bio žestok, pošto je govorio jezikom istine i potisnute pravde za srpski narod.
Tzv. nacionalno krilo Srpske akademije globalno je progonjeno i satanizirano za tzv. veliko srpstvo, preko optužbi u montiranim procesima Slobodanu Miloševiću i, danas, dr Vojislavu Šešelju, Radovanu Karadžiću i drugim zatočenim Srbima.
Akademici humanističkih nauka su nedovršenim memorandumom samo pokušali konačno formulisati srpski nacionalni program, koji, nažalost, u ovoj državi ni do danas ne postoji.
Dovoljno je samo podsetiti se vremena kada taj najbrojniji, prokazani narod nije imao svoju teritorijalnu jedinicu, dok su nove instant-nacije već imale oformljene republike, države na srpskoj teritoriji. S druge strane, narodu u samoj Srbiji nametnute su dve pokrajine sa secesionističkim rukovodstvom, koje su uvek glasale protiv svoje matične republike. Najbrojniji jugoslovenski narod je uvek imao minus jedan glas.
Takve i slične istine su bile deo teksta Memoranduma akademika. Od kraja 80-ih godina prošlog veka, konačno se mogao čuti glas akademika egzaktnih naučnika, koji su od neoliberala sve više dobijali etiketu nacionalističkih, režimskih, miloševićevskih akademika. Najvažnije je to što se konačno, bez cenzure i pritisaka, egzaktna naučna istina mogla predočiti srpskoj, jugoslovenskoj i svetskoj naučnoj javnosti. Konačno su akademici Milorad Ekmečić, Slavko Gavrilović i Vasilije Krestić mogli nesmetano progovoriti o mitologiji hrvatstva, podržavajući time i nas mlađe koji smo kritički pisali o virtuelnoj naciji hrvatstva, inače tabuiziranoj temi za mnoge istoričare.
U to vreme su se pojavila kapitalna dela i nove misli nacionalnih istoričara, akademika, neprevaziđenog Radovana Samardžića, Čedomira Popova, neumornog borca protiv vojvođanskih autonomaša, pokojnih Dejana Medakovića i Mihajla Markovića, naučno dominantnog pravnika prof. Koste Čavoškog, inače, doslednog borca protiv tiranije Haškog tribunala nad srpskim sužnjima.
Godinama je činjena nepravda prema velikom srpskom istoričaru i profesoru dr Dragoljubu Živojinoviću, koji je tek u poznim godinama života, pre godinu-dve, stekao uzvišenu titulu akademika, iako je autor više od 30 monumentalnih studija i monografija.
Zar prof. dr Branko Petranović… izvinjavam se… koji je stvorio svoju istoriografsku školu, preko svojih postdiplomaca, nije zaslužio da za života postane akademik? Pri tom je prof. Petranović napisao 50-ak studija i monografija i preko 80 članaka, kritika i polemika.
S druge strane, naučnicima Instituta društvenih nauka u potpunosti je onemogućen pristup zvanju akademika. Zar egzaktni naučni rezultati pojedinih institutskih naučnika nisu dovoljni za zvanje akademika?
Zato ovde, u ovom uzvišenom domu, postavljam javno pitanje – da li je samo izuzetan naučni domet bitan za zvanje akademika ili se radi o drugim, nama nevidljivim, preporukama?
Naučnika izvan Akademije muči izvesna tajnovitost od odabiranja budućih članova Akademije. Po naučnim kuloarima mogu se čuti priče da nije uvek presudan izuzetni naučni kvalitet kandidata, već da, uz određeni kvalitet kandidata, odlučuje njegova ideološka i politička opredeljenost, odnosno moralno-politička podobnost, kazano nekadašnjim komunističkim vokabularom.
Po mom mišljenju, manji uticaj ideologije i politike jačaće demokratičnost i pravičnost kod izbora kandidata za akademike, ali će smanjivati zatvorenost i tajnovitost te ustanove.
S vremena na vreme, srpska intelektualna javnost se iznenadi izborom kandidata, koji je vrlo daleko i od nauke i od umetnosti, ali koji ima izražene estradne kvalitete.
Na kraju, da istaknem da sam amandmanom predložio uvođenje novog člana 2a, u kome ističem da se SANU mora osloboditi ideologije i politike, odnosno permanentnog, presudnog uticaja ideoloških internacionala, kako bi mogla slobodno delovati, u skladu s kanonima humanističke nauke. Hvala.

Gospodo poslanici, deo budžeta posvećen prosveti, pisan je u uopštenoj formi, bez konkretiziranja pojedinih stavki prihoda i rashoda.
Na raspravi u Odboru za prosvetu, ministru Obradoviću sam postavio pitanje vezano za donacije od nevladinih organizacija, međunarodnih organizacija. Iz ovako uopšteno napisanog budžeta, ne vidi se koje su to nevladine organizacije, međunarodne organizacije. Da li one deluju sa antidržavnih pozicija ili sa antisrpskih pozicija? Ako takve organizacije deluju sa antidržavnih i antitradicijskih pozicija srpskog naroda, da li će njihove donacije uslovljavati prosvetnu politiku, koja neće ići u prilog državi i narodu?!
Ako se posmatra istorijska retrospektiva, ali i današnje stanje u nekim državama koje brinu o svom suverenitetu, uočljivo je da su u prosvetno zakonodavstvo ubacivane odredbe o potrebi nacionalnog vaspitanja, uspostavljanja državne ideje, ali i državnog i nacionalnog jedinstva.
Međutim, današnje srpsko prosvetno zakonodavstvo očišćeno je od takvih odredbi, pa se vodi pogubna politika prosvetnog liberalizma i nedozvoljene količine prosvetne autonomije, kada je u pitanju nacionalna državna strategija.
Udžbenici su naročito veliki problem u celom prosvetnom sistemu. Pretpostavljam da će ministar odgovoriti da Ministarstvo prosvete nije ovlašćeno za vršenje nadzora nad naučnim i stručnim radom visokoškolskih ustanova, odnosno da svaki fakultet autonomno nastupa i samostalno kreira svoj stručni i naučni profil i to je po meni u redu. Ali, ne treba zaboraviti da u ozbiljnim državama, ministarstvo mora da usmerava nacionalni i moralni rad profesora, nacionalno i moralno ponašanje studenata.
Na Odboru je gospodin ministar sam rekao, da već po pravilu, u periodu upisivanja godine, studenti koji nisu dovoljno radili, učili, organizuju štrajkove i to je u stvari istina. Postavlja se pitanje – da li je to moralna strana takvih studenata?
Što se tiče nacionalnog kursa na pojedinim fakultetima društvenih nauka, uočljivo je da se pojedini fakulteti amerikanizuju, odnosno mondijalizuju, verovatno pod pritiskom raznih ranije pomenutih donacija i donatora. Tradicionalna nauka se potiskuje. Egzaktna naučna, istina, zasnovana se na dokumentarnim istraživanjima, stavlja u drugi plan, pred agresivnom strategijom anacionalne mondijalizacije, znanja i saznanja.
Meni su se nedavno obratili studenti Fakulteta političkih nauka, njihov srpski politički forum, protestujući protiv, kako i oni sami kažu, amerikanizacije nastavnog i naučnog plana na Fakultetu političkih nauka. Slična je situacija na pojedinim katedrama Filozofskog fakulteta u Beogradu na kojima predavanja vrše anacionalni elementi prohrvatske orijentacije. Na pojedinim privatnim fakultetima, situacije je još gora, što se tiče nacionalnog i moralnog rada sa studentima.
U više navrata u Skupštini sam pominjao anacionalno stanje na Pravnom fakultetu univerziteta ''Union'', postavljao pitanja ministru Obradoviću, ali sam dobijao, više-manje administrativne odgovore. Univerzitet ''Megatrend'', na primer, ranije je direktno finansiran od ''Eksim banke'', Orlando – Florida, kako bi se u Srbiji osnovala američka obrazovna institucija.
Na kraju, postavljam pitanje – ko treba da štiti državotvorni, naučni i prosvetni suverenitet, ako ne Ministarstvo prosvete? Valjda neko u ovoj državi mora da vodi računa o antinacionalnim dešavanjima na fakultetima društvenih nauka. Ko je u Srbiji kontrolor nacionalnog i moralnog rada na fakultetima? Zakoni o visokom školstvu su po meni potpuno nedorađeni, zato predlažem ministru prosvete da razmišlja o izmenama i dopunama postojećeg Zakona o visokom obrazovanju. Zahvaljujem.

Amandmanom tražim da se briše član 64. kojim se bitne republičke naučne nadležnosti prenose  na buduću državu Vojvodinu. Stav SRS je da zakonodavstvo vezano za nauku mora biti jedinstveno za celu Srbiju. Aktiviranjem ovog člana Vojvodina će, na primer, dobiti svoje institute društvenih nauka, koji će stvarati temelje nove vojvođanske istorije, vojvođanskog jezika, vojvođanske književnosti, iz kojih će se u sve većoj meri izbacivati srpsko-vojvođanska obeležja, na uštrb stvaranja novog vojvođanskog mentaliteta.
U naučnim institutima, sa falsifikatima Vojvođanske akademije, promovisaće se nova evropska tzv. društvena istorija, a iz institutskih projekata izbacivaće se nacionalne i istorijske teme, dok će dubinska istorija ključnih ideologija i političkih pokreta biti jednostavno odbačena.
''Srpski ekstremi'', po proceni podobnih vojvođanskih istoričara, kao što je, na primer, srpski radikal Jaša Tomić, sklanjaće se iz vojvođanskih udžbenika istorije ili će dobijati potpuno negativno ideološko-političko određenje.
Prenošenjem niza ključnih državnih nadležnosti sa Republike na novu paralelnu državu u osnivanju stvoriće se opasna državno-teritorijalna asimetrija u Republici Srbiji. Podsetiću vas da su asimetrični državni i teritorijalni projekti zbog svoje neodrživosti samo donosili zlo stanovništvu Srbije i bivše Jugoslavije. Antisrpske internacionale su po pravilu stvarale nove teritorijalne, po potrebi nove državne tvorevine.
Tako su, na primer, britanski javni radnici i uticajni lordovi čuda činili u svojoj antisrpskoj kartografiji povlačeći granice između srpskih zemalja nekadašnje Kraljevine Jugoslavije, s obaveznim izdvajanjem Vojvodine iz Srbije i pripajanjem Hrvatskoj.
Britanski namesnik, knez Pavle, takođe sa svoje dve antijugoslovenske vlade stvorio je antisrpsku teritoriju – Banovinu Hrvatsku, koja je imala specijalno dominantan asimetrični položaj u odnosu na ostale delove kraljevine.
Dakle, vlada britanskog namesnika kneza Pavla realizovala je takve pogubne zamisli lordova i britanske vlade i stvaran je korpus separatum koji je u Kraljevini imao isti dominantni položaj kao što će ga imati i Vojvodina posle izglasavanja ovog statuta.
Na Vojvodinu, kao nekada na Banovinu Hrvatsku, prenose se brojne nadležnosti u finansijskoj, naučnoj, prosvetnoj, kulturnoj, sudskoj i drugoj oblasti. Kao posledica stvaranja Banovine Hrvatske, Brozovi britanski kartografi po banovinskim merama iz 1939. godine, 1945. godine kroje administrativne granice komunističke Narodne Republike Hrvatske. Poznato je da je model asimetrične konf….

Gospodo ministri, postavio bih ponovo poslaničko pitanje ministru prosvete, Žarku Obradoviću, pošto nisam zadovoljan prethodnim odgovorom.
Naime, na sednici Četvrtog vanrednog zasedanja Narodne skupštine postavio sam pitanje – kako je moguće da Pravni fakultet Univerziteta „Union“, kao prava antinacionalna institucija koja uništava tradicionalnu srpsku pravnu nauku, legalno djeluje u državi Srbiji.
Nažalost, ministar mi je samo dao jedan više administrativni odgovor o osnivanju, o ispunjenosti uslova za rad, nadležnostima i akreditaciji. Dalje je naveo da ta prosvjetno-naučna institucija obavlja delatnost u skladu sa zakonom, zagarantovanim principom akademskih sloboda, pod kojim se u skladu sa članom 5. zakona podrazumijeva sloboda naučno-istraživačkog rada i umjetničkog stvaralaštva, uključujući slobodu istraživanja i javnog predstavljanja rezultata i naučnih dostignuća, zatim slobodu izbora metoda i interpretacije nastavnih sadržaja i slobodu izbora studijskih programa.
Dakle, pod principom akademskih sloboda zakon ne omogućava slobodno, neodgovorno ugrožavanje državnog i nacionalnog temelja tradicionalne nauke, tradicionalnog morala.
Nekontrolisane tzv. akademske slobodu mogu naprosto doprinositi anarhiji u društvu. Zato je neophodna i povremena intervencija državne uprave, odnosno nadležnog ministra, koji u svom resoru treba da predstavlja najveći državni autoritet, a koji se ostvaruje, da podsetim, strogim pridržavanjem državnih zakona. Ministri bi trebalo da budu isključivo rukovođeni interesima službe i interesima državnog opstanka.
Prosvjetni rad može, naročito kod mladih ljudi, da razvija patriotski osećaj, koji preko nacionalnog vaspitanja jača državno jedinstvo. Ova država kao da je zaboravila elementarni nacionalni prosvjetni rad naletom mondijalnih evrocentrističkih stremljenja.
Član 4. zakona koji govori o principima visokog obrazovanja u tački 5. zahtjeva ublažavanje humanističkih i demokratskih vrijednosti evropske i nacionalne tradicije. Ta tačka u zakonu, nažalost, nije detaljnije obrazložena.
Međutim, upravo neuvažavanje nacionalne tradicije sprovodi Pravni fakultet Univerziteta „Union“. Pravni fakultet Univerziteta „Union“ je pravna institucija anacionalnih disidenata s državnih pravnih fakulteta, koje odlikuje neobuzdana i neprimjerena kritičnost prema srpskoj državi, tradicionalnim pravnim institucijama i tradicionalnim crkvama, naročito prema SPC.
Konstatujem da je djelovanje pomenutog privatnog fakulteta…
(Predsednik: Vreme. Prošlo je tri minuta. Nisam uspela da shvatim baš konkretno pitanje.)
Samo još jedna rečenica. Zato ponovo postavljam pitanje – kako je moguće da tako problematična visokonaučna ustanova slobodno može da vrši obrazovanje i vaspitanje u državi Srbiji?

Pošto ministar nije ovde, ipak bih sačekao odgovor. Ali, treba da istaknem da „Union“, nažalost, nije jedini anacionalni fakultet. I moj Filozofski fakultet, odeljenje za istoriju, također ima profesorski kadar koji često istoriju predstavlja sa neke mitološke, često velikohrvatske strane, tako da bi revizija istoriografskih saznanja trebalo što više da se primenjuje na fakultetima, pogotovo na fakultetima društvenih nauka.
Drugo ne bih imao ništa, nego samo da mi ministar na vreme odgovori na moje poslaničko pitanje.

Gospodine ministre, poštovani poslanici, u načelnoj raspravi na skupštinskom Odboru za Srbe van Srbije zahtevalo se da se u pobrojane zemlje koje nacrtom ovog zakona obuhvataju Srbe u regionu uvrste i Bugarska, Grčka, Turska i Republika Srpska. O tom problemu je već govorio moj kolega Branislav Đokić, pa ću skratiti deo moje priče na tu temu.
Što se tiče Grčke, treba poštovati istorijsku tradiciju srpskog srednjovjekovnog bitisanja na tim prostorima. Poznato je da se pominju Srbi Jezeriti u ranom srednjem vijeku. Ne treba zaboraviti nemanjićku tradiciju, naročito pohod cara Dušana i carske srpske zemlje Solunske Makedonije. U Grčkoj je, na kraju krajeva, i simbol srpskog svetosavskog pravoslavlja, Hilandar na Svetoj gori. Zbog svega ovoga nije mi jasno zbog čega je Grčka zaboravljena. Stavili ste je u onu svoju brošuru zemalja.
Zaboravljena je i srpska tradicija u Bugarskoj. Pošto su Srbi, u školama se zovu Slaveni, nastanjivali te prostore prije azijskog dijela današnjeg bugarskog stanovništva, koji su u poznatom osvajačkom stilu azijskih ratničkih naroda pod vođstvom Asparuha 680. godine zaposeli prostor današnje Bugarske i spojili se sa slavensko-srpskom većinom i od njih primili varijantu srpskog jezika, od nekadašnjeg čisto azijskog bugarskog plemena zajednički novonastali srpsko-bugarski narodni konglomerat preuzeo je bugarsko ime.
Mi iz SRS tražimo samo da se srpska istorijska tradicija njeguje preko srpske manjine u Bugarskoj u dogovoru s Bugarskom državom, a bez ikakvih drugih političkih ili ne daj bože teritorijalnih aspiracija. Hoćemo da se istina o srpskom narodu na tom prostoru ne zaboravi.
Slična istorijska priča je i sa Turskom. Prema nekim podacima, danas u Turskoj srpskim jezikom govori oko tri miliona Turaka. Taj podatak dodatno može povezati dvije države, i to naročito njegovanjem zajedničke istorijske tradicije na prostorima Balkana.
Ne treba zaboraviti brojne janjičare koji su nastali iz srpskog nacionalnog jezgra i koji su islamizacijom prevedeni u elitne turske ratnike. Nesretni i okrutni danak u krvi, ili dervišma, kada su srpski mladići prisilno odvođeni u Tursku, danas iz ove perspektive može biti faktor spajanja dva nekad neprijateljska naroda.
Otkrivanjem istorijske istine o modernoj, liberalnoj i u dobroj meri laicističkoj Turskoj, kod dijela turskog stanovništva ''janjičarskog porijekla'' može dodatno da izazove bliskost sa stanovništvom današnje Srbije. Ratne sjekire su, hvala bogu, davno zakopane. Vidite kako je i košarka u današnjoj Turskoj vrlo kvalitetna. Zbog čega? Upravo zbog srpskog porijekla mnogih turskih reprezentativaca. (Malo šale ne škodi.)
Pitam dalje gospodina ministra zašto Republika Srpska nije posebno apostrofirana kao zemlja regiona, s kojom Srbija inače ima specijalne veze. Već taj podatak ukazuje na specifičnu problematiku odnosa Republike Srpske u odnosu na hrvatsko-bošnjačku federaciju. Izostavljanjem Republike Srpske iz spiska zemalja koje obuhvataju Srbe u regionu ugrožavaju se izvorne državotvorne odredbe Dejtonskog sporazuma. Naime, izostavljanjem Republike Srpske mi jačamo unitarnost BiH i time opet ugrožavamo Dejtonski sporazum.
Postavljam i pitanje šta je sa Srbima u regionu ili dijaspori zaboravljene, izbrisane Republike Srpske Krajine, koja je upravo osnovana narodnim plebiscitom, kao i nasilno odvojene republike međunarodno priznate države Jugoslavije. Legitimno opredeljenje Srba u Republici Srpskoj Krajini trebalo je u međunarodnim odnosima da ima potpuno isti tretman. Tako je i bilo u ratnim godinama, kada je područje Krajine bilo specijalna zaštićena zona UN. Nažalost, današnja vlast doprinosi sklanjanju problema Srba iz Republike Srpske Krajine pod tepih.
Međutim, u ovom uzvišenom skupštinskom domu postoje pojedinci koji izruguju ideju ujedinjenih srpskih zemalja, koji govore o agresivnoj radikalskoj nacionalnoj politici. Hajde, neka neko u Hrvatskom saboru progovori protiv današnjih granica ''velike Hrvatske'', protiv velikohrvatske okupacije srpskih zemalja, protiv Hrvatske koja je stvorena agresivnom i zločinačkom politikom imperijalnih sila. Takav se svakako ne bi dobro proveo, bio bi bar procesuiran.
Ali u Srbiji, u srpskom parlamentu, pojedinci mogu istupati protiv nacionalnih tradicionalnih i državnih temelja srpskog naroda bez ikakvih posledica. Tako, na primjer, odvjetnik ''velike Hrvatske'' gospodin Batić šegači se sa zlojavim nacionalistima koji pominju granicu Karlobag-Ogulin-Karlovac-Virovitica.
Anacionalni elementi indirektno napadaju i tekst himne "Bože pravde", koja se pjeva u srpskim zemljama i u Srpskom Brodu. Pljuje se, dakle, po nacionalnoj istorijskoj tradiciji i nikom ništa.
Gospodinu Batiću ne treba mnogo ni zamjeriti. On je dosledan u svom antisrpstvu. Zbog takve doslednosti ga i poštujem. Takvih Kominterninih duhovnih nastavljača, nažalost, ima dosta u Srbiji, i to je fakat. Gospodin Batić je na jednoj skupštinskoj sjednici branio gospođu Pešić kada sam ja pomenuo u raspravi srpske istorijske granice na simboličnoj liniji istorijskog srpskog rasprostiranja Peroj - sjeverna Istra - Srpske Moravice - Gorski Kotar i Žumberak, u kome i danas žive Srbi grkokatolici ili unijati.
Jedan od takvih je i publicista iz Njemačke Nikola Živković, koji nastupa sa srpskih pozicija. Tada je gospodin Batić sa čuđenjem uzvikivao: "Kakve Moravice? Jesu li to Moravice u Češkoj?"
Dakle, on može slobodno da vređa, da mentoriše istorijske teme, iako nije istoričar. Ja sam ipak istoričar i nikako ne pričam napamet. Kad sam iznosio podatke o zapadnim srpskim zemljama iz moje knjige "Srbi rimokatolici takozvani Hrvati", ja sam se koristio austrijskom demografijom, austrijskim preciznim popisima stanovništva iz 1846. i 1850. godine. U njima se precizno matematički navodi da su Srbi dominirali u zapadnim i centralnim predjelima zapadnog Balkana.
Tako je zapisano da je u Istri i na Kvarnerskim otocima bilo 134.555 Srba rimokatoličke i pravoslavne vjere. Dakle, vrlo precizan podatak. Dalje, oko 60.000 Italijana Latina i oko 30.000 Slovenaca, bez ikakvog pominjanja Hrvata i hrvatskog imena. Prema tom popisu iz 1850. godine, u Dalmaciji je bilo oko 330.000 Srba rimokatolika i oko 70.000 Srba, bez pominjanja Hrvata. U Slavoniji pravoslavnih Srba i rimokatoličkih Šokaca bilo je preko 250.000, opet bez pominjanja Hrvata.
Dr Batić me, dakle, ne iznenađuje. Međutim, dojučerašnji tzv. velikosrpski nacionalisti iz naprednjačke političke formacije odjednom se zadovoljavaju malosrpskim programom i preoblače u nekakvu socijalnu stranačku formaciju. Oni se danas takođe šegače s pojmom ''velikog srpstva''. Pored dr Šešelja, i ja se osjećam prozvanim od ideologa malosrpskog programa bivših radikala, gospodina Tomislava Nikolića i Vučića, pošto sam u više navrata govorio o zapadnim srpskim istorijskim zemljama, koje idu pomenutom linijom Peroj - Srpske Moravice - Žumberak. Gospodin Nikolić nam drži lekcije o besmislu pominjanja okupiranih zapadnih srpskih zemalja. On nas malodušno pita - koje je rešenje? On se drži nasilno uspostavljenih brozovsko-angloameričkih granica. Te granice su i uspostavljene ratnom agresijom 1991. godine, ali su one nasilnim liberalnokomunističkim projektom ostvarene 1945. godine, preko Đilasove komisije i Josipa Broza. Danas kada Tomislav Nikolić izjavljuje da su postojeće granice između Srbije i Hrvatske međunarodno priznate, on tom izjavom priznaje ...
(Predsednik: Gospodine Žutiću, izvinite pošto je 14.00 časova uobičajeno vreme za pauzu...) Dobro, imam samo još pet minuta.
(Predsednik: Hoćete tih pet minuta da iskoristite kada počnemo u 15.00 časova?) Bolje sada da ih iskoristim. (Predsednik: Dobro, izvolite.)
Čak su i hrvatski mediji bili iznenađeni i, pri tome, vrlo zadovoljni takvom izjavom gospodina Nikolića o Srbiji. Nikolić i Vučić, dalje, govore da militarni radikali hoće ratom da ostvare svoje velikosrpske ciljeve, upravo kao što su nekad demokrate njega nekada optuživale da svojom demagogijom gura Srbiju i srpsku djecu u krvave ratove, pa niko od radikala ne forsira ratnu opciju, već samo poštovanje međunarodnog prava i poštovanje istorijske tradicije.
Od koga mi Srbi treba da tražimo dozvolu da možemo pričati istorijsku istinu o srpskom istorijskom rasprostiranju u srpskim istorijskim zemljama? Gospodin Nikolić vjerovatno misli da je istorija jedan ljudski život, da je istorija konzervirano stanje jednog života.
Ranije sam govorio za skupštinskom govornicom da nam Jevreji moraju biti primjer što se tiče upornosti kod njegovanja nacionalne tradicije. Upravo su Jevreji mitološku priču o Palestini kao jevrejskoj zemlji realizovali posle više hiljada godina, a naša istoriografski dokumentovana priča, koja govori o srpskim zemljama od pre 150 godina, stavlja se na stub srama.
Gospodin Nikolić se, dalje, zajedno sa Vučićem odriče zapadnih srpskih zemalja, otvoreno napadajući koncept velike Srbije. Gospodin Vučić ismijava nacionalnu ideologiju SRS-a kao nerealnu, ratnohuškačku, te proziva radikale da spremaju rat za Zadar, Split, Šibenik. Po njemu bi, izgleda, trebalo zaboraviti srpsku prošlost tih gradova. Kao što sam rekao, u Dalmaciji se srpska nacionalna tradicija gubi postepeno tek od druge polovine 19. vijeka, i to preko prihvatanja hrvatskog imena od djela Srba rimokatoličke vjere.
Niko normalan, dakle, ne želi rat, a najmanje Srbi, koji su kao topovsko meso tokom 20. vijeka ginuli za interese velikih, naročito zapadnih liberalnih zemalja. Radikalska ideja velike Srbije u sadašnjem trenutku je zapravo ideja nacionalnog istorijskog i duhovnog osvješćivanja naroda, a to nije nikakav militaristički program.
Ja sam, kao istoričar, u svojim javnim nastupima volio podsjetiti javnost gdje su bile granice zapadnog srpskog rasprostiranja i na šta su se one svele zahvaljujući antisrpskim i antipravoslavnim akcijama Vatikana, Habzburgovaca, Kominterne, nacista i Angloamerikanaca.
Gospodine ministre, ova moja istorijska priča ima za cilj da i Ministarstvo počne više razmišljati o silom uništenoj dijaspori Republike Srpske Krajine, da podrži istorijsku istinu o zapadnom srpskom rasprostiranju, da se ta istina medijski popuni, kao što to radi hrvatska televizija, koja svakim danom objavljuje gebelsovske laži o mirotvornim Hrvatima i srpskim agresorima.
Dakle, da se vratim konkretno i na zakon. Imao sam primedbe, kako sam pomenuo, na član 42, o nacionalnim priznanjima. Naime, htio bih dopuniti vrste nacionalnih priznanja. Predložio bih nacionalno priznanje za matematiku i astronomiju, koje bi nosilo naziv - nagrada Milutin Milanković.
Istorijska nauka, kao temelj humanističkih nauka, po meni je zapostavljena u ovom nacrtu zakona, jer nije predviđeno nikakvo priznanje za naučna dostignuća iz istoriografije. Zato predlažem da se obrazuje nacionalno priznanje za istoriju pod nazivom - nagrada Radovan Samardžić.
Komisija koja je zadužena za kategorije nacionalnih priznanja može odrediti i drugog istaknutog istoričara, ali je bitno da se ustanovi priznanje iz oblasti istoriografije.
Dakle, u popisu nacionalnih priznanja očito je zapostavljena istoriografija u odnosu na, na primer, oblasti jezika i književnosti za koju su predviđena dva nacionalna priznanja - Dositej Obradović i Miloš Crnjanski.
Još bih dao samo jedan predlog, koji se odnosi na pravnu nauku koja je takođe zapostavljena i nije predviđeno nikakvo nacionalno priznanje, da se dodijeli nagrada koja bi nosila ime - Slobodan Jovanović ili Laza Kostić. Evo toliko i zahvaljujem.

Gospodine ministre, poštovani poslanici, ova konačna verzija nacrta zakona o dijaspori i Srbima u regionu potpunija je od prethodne, prvenstveno zbog razlikovanja pojmova Srbi u dijaspori i Srbi u regionu.
Naime, mi iz SRS smatramo da je potpuno drugačija problematika s kojom se susreću Srbi u dijaspori i Srbi u regionu i zato pozdravljamo odluku Ministarstva da ova dva pojma u nacrtu zakona razdvoji.
S druge strane, smatram da u članu 2. nije data potpuna definicija pojma Srbi u regionu. Po meni, taj pojam trebalo je istorijski precizirati, odnosno napisati da se on odnosi na Srbe u nekadašnjim srpskim istorijskim zemljama koji su uglavnom previranjima, odnosno prozelitizmom asimilirani u određenu novu naciju ili ratnom silom, odnosno agresijom, odstranjeni sa područja nekadašnjih srpskih zemalja.
Ne treba zaboraviti da su pokrajine eks-Jugoslavije, bez Slovenije i Hrvatskog Zagorja, bile domicilne zemlje srpskog naroda. I naša himna „Bože pravde“ pominje zaboravljene srpske zemlje i srpski rod. Treba ili poštovati ili mijenjati tekst himne prema kojem se današnja vlast ne odnosi s potrebnim poštovanjem.
U načelnoj raspravi na skupštinskom Odboru za Srbe van Srbije zahtijevao sam da se u pobrojane zemlje koje nacrtom obuhvataju Srbe u regionu, a to su Slovenija, Hrvatska, BiH, Crna Gora, Makedonija, Rumunija, Albanija i Mađarska, uvrste i Grčka, Bugarska, Turska i Republika Srpska. U naknadnoj diskusiji ću detaljnije obrazložiti moje zahtjeve pošto sada neće biti vremena , u predviđenih pet minuta.
U načelnoj raspravi sam istakao totalnu zapostavljenost Narodne skupštine Republike Srbije i njenog odbora u odnosu na iseljeničku i regionalnu problematiku Srba u regionu. Proučavajući nacrt zakona, zaključio sam da je Narodna skupština u potpunosti zapostavljena kao ključna institucija parlamentarne demokratije. Ona se ne pominje ni u osnovnoj strategiji jačanja odnosa sa dijasporom. U prvom planu je samo Vlada, član 12.
Predstavnika Skupštine i skupštinskog odbora nema ni u sastavu Skupštine dijaspore i Srba u regionu. U nacrtu se navodi da u radu te skupštine učestvuju Vlada, ministri, predstavnici Srpske pravoslavne crkve, Akademije, Privredne komore, pa čak i predstavnici Stalne konferencije gradova i opština, a najvišeg zakonodavnog demokratskog tela, jednostavno, opet nema.
Narodne skupštine nema ni u Savetu za odnose sa Srbima u regionu.
U članu 12, koji određuje sastav Saveta, navode se kao članovi Saveta predsednik Republike, nadležni ministri, ali se navodi i institucija predsednika Izvršnog veća Vojvodine, čime se svakako podupire državnost Vojvodine u odnosu na ostale dijelove Srbije, koji su prosto diskriminisani, a Srbija predstavljena kao asimetrična federacija.
Srpska radikalna stranka je, inače, zauzela generalni stav da se striktno odvoje Skupština dijaspore i Skupština Srba u regionu pošto Srbe u regionu prati sasvim drugačija problematika i problemi u svakodnevnom životu.
Budžetiranje i finansiranje iseljeništva poseban je problem, naročito za Srbe u regionu, pa zato, po meni, treba odvojiti budžetski fond za dijasporu i posebno budžetski fond za Srbe u regionu.
Na kraju sam imao primjedbe na član 42, o nacionalnim priznanjima. Naime, htio sam dopuniti vrste nacionalnih priznanja. Nemam ništa protiv navedenih nacionalnih priznanja, ali bih gospodinu ministru sugerisao da priznanjem obuhvati neke ključne naučne oblasti koje nisu pomenute.

Gospodo poslanici, osvrnuo bih se na kandidate Visokog saveta sudstva koje su predložili pravni fakulteti, akademika profesora doktora Slobodana Perovića, profesora doktora Zorana Tomića, koji su kandidati pet državnih fakulteta, i profesora doktora Momčila Grubača koji je bio kandidat četiri privatna fakulteta. Već podatak da su prva dvojica kandidati državnih pravnih fakulteta daje im naučno-stručnu prednost u odnosu na profesora Grubača. Dobro je, kao što je već i kolega Krasić rekao, da je profesor Grubač povukao svoju kandidaturu.
Ipak treba predstaviti Grubača kao kandidata privatnih fakulteta i o njemu treba progovoriti, jer taj slučaj ilustruje kakvog kandidata predlaže indirektno i DS. Profesor Grubač je doktorirao u punom naponu Kardeljeve samoupravne doktrine o podruštvljavanju svega i svačega, pa tako i prava i države.
Naime, doktorirao je 1973. u Ljubljani, s temom "Prenošenje krivičnih pravosudnih funkcija s države na društvo". To je vreme tzv. samoupravne decentralizacije i razdržavljenja federalizovane savezne države Jugoslavije. Sprovodi se dezintegracija države, pa samim tim i dezintegracija sudstva. Osnivaju se vrhovni sudovi Vojvodine i Kosmeta. Stvaraju se, dakle, države u državi.
U tim sedamdesetim godinama, fatalnim po Srbiju i srpski narod, profesor Grubač je bio na visokim zakonodavnim i prosvetnim funkcijama. Bio je prodekan novosadskog Pravnog fakulteta od 1975. do 1977, 1979. i 1980. i dekan istog fakulteta. Verovatno je radio na jačanju državnopravne konstitutivnosti Vojvodine u jugoslovenskoj federaciji. Naime, on je bio član zakonodavnopravnih komisija u skupštinama Srbije i Vojvodine.
Krajem devedesetih počinje Grubačev haški ideološko-politički angažman. Naime, posle 5. oktobra 2000. inicirao je suđenja za ratne zločine; 5. novembra 2000. među prvima je izjavio da SRJ mora sarađivati sa Haškim tribunalom. U to vreme, za sudstvo iz vremena Miloševića je govorio da je to politički dirigovano sudstvo koje je osluškivalo šta misli politička vlast, jer je čekalo naređenje te vlasti, a nije se rukovodilo zakonom. Zaključio je da zbog toga nije bilo procesa vezanih za ratne zločine. Bio je veliki optimista po pitanju nezavisnog sudstva posle 2000. godine, jer je bio glorifikator novog demokratskog doba u kome je, po njemu, pravosuđe odvojeno od političkog uticaja, nezavisno od nečije političke volje i strogo u skladu sa zakonom.
U prilog svojoj prohaškoj kampanji 2001. godine objavio je knjigu "Hag pred očima Beograda", a iste godine raspravljao u Opatiji o procesno-pravnim pitanjima koja se javljaju u postupku pred Haškim tribunalom. Za antisrpski list "Vreme" 9. novembra 2000. daje intervju pod naslovom "Haški sud je nepristrasan". Tim povodom kaže sledeće: "Sudu se ne mogu staviti političke primedbe. Sud je garant objektivnosti, nezavisnosti i nepristrasnosti. U njegov sastav ušle su vrhunske, elitne sudije, nekompromitovane u svojim nacionalnim sudstvima. One dolaze iz stabilnih demokratskih pravnih poredaka u kojima je odavno prečišćeno pitanje sudske nezavisnosti. Njihov autoritet je toliki da se ne može posumnjati u njegovu objektivnost i nepristrasnost njihovih presuda". Post festum svi smo se uverili kakve je sudske presude donosio Haški sud u odnosu na Srbe, a kakve u odnosu na muslimane, Šiptare i Hrvate.
Ne treba zaboraviti da je profesor Grubač 26. juna 2001. godine, kao ministar pravde, predao Okružnom sudu u Beogradu zahtev Haškog tribunala da se Slobodan Milošević izruči tribunalu. U skladu sa anacionalnim ideološko-političkim radom, od 2005. postaje profesor Pravnog fakulteta Univerziteta "Union", privatnog fakulteta koji je pravna institucija anacionalnih disidenata sa državnih pravnih fakulteta, a koje odlikuje kritičnost prema srpskoj državi, tradicionalnim pravnim institucijama, tradicionalnim crkvama, naročito prema SPC. Međutim, "Unionovi" anacionalni pravni eksperti u medijima satanizuju srpski narod. Bivši dekan tog fakulteta prof. dr Vladimir Vodinelić poziva Srbe da se suoče sa svojom prošlošću, valjda zločinačkom, a pri tome ne poziva svoje sunarodnike Hrvate da se suoče sa svim zločinima koje su počinili nad Srbima tokom 20. veka.
Nekolicina profesora fakulteta "Union" su aktivisti nevladine organizacije Centar za unapređenje pravnih studija, osnovane 1998. godine. Taj centar nekažnjeno i dalje državu Srbiju, Srbe i druge građane Srbije vređa i satanizuje. Oni su pokrenuli pravničke projekte vezane za pravno savladavanje prošlosti, preko zakona o lustraciji, zakona o otvaranju dosijea Službe državne bezbednosti itd. Poznato je da je prof. dr Kosta Čavoški lustraciju jednostavno nazivao običnom čistkom.
Želim da istaknem da je Centar za unapređenje pravnih studija član Koalicije protiv diskriminacije, u kojoj su i švedski Helsinški odbor za ljudska prava, Gej strejt alijansa, Inicijativa mladih za ljudska prava, Labris, Antitrafiking centar i drugi. Ta koalicija je 6. marta 2009. poručila Vladi da hitno usvoji nepromenjen Zakon o zabrani diskriminacije.
Dalje, taj centar, čiji su aktivisti pojedini profesori Pravnog fakulteta "Union", a verovatno i profesor Grubač, zajedno sa "Ženama u crnom" traži da Srbija prihvati standarde EU koji se odnose na osporavanje ratnih zločina i holokausta, kako bi same Srbe optužili da osporavaju genocid u Srebrenici. Pri tom, nijednom rečju ne pominju zločine nad Srbima u Sarajevu, Tuzli, Srebrenici, pre Srebrenice, Krajini i drugde. Dalje, Centar za unapređenje pravnih studija, zatim, Fond za humanitarno pravo, "Žene u crnom", Helsinški odbor za ljudska prava, Inicijativa mladih za ljudska prava i drugi zahtevali su da se 11. jul u Srbiji prihvati kao dan sećanja na genocid u Srebrenici.
Akademika Slobodana Perovića, takođe kandidata za Visoki savet sudstva, koga je predložilo pet državnih pravnih fakulteta, upravo kritikuje Grubačev kolega sa "Uniona", bivši sudija Vrhovnog suda Srbije prof. dr Zoran Ivošević, koji kaže da je kandidatura prvog čoveka Kopaoničke škole prirodnog prava krajnje sporna, jer, tobož, nije politički nezavisan. Ivošević verovatno zaboravlja da u ovoj zemlji ima vrlo malo sudija koji su politički nezavisni.
Gospodo poslanici, Vrhovni savet sudstva je, kao što svi znamo ovde, vrlo moćna institucija.
Kao što vam je poznato, ona bira i razrešava sudije, odlučuje o prestanku sudijske funkcije, o njihovom premeštaju, u postupcima vrednovanja rada sudija i predsednika suda, imenuje sudije porotnike, odlučuje o imunitetu sudija i članova saveta, predlaže Skupštini izbor i razrešenje predsednika Vrhovnog kasacionog suda i sudija i drugo. Zbog svega prethodno navedenog, profesor Grubač, u slučaju da je bio izabran, vodio bi, dakle, kadrovsku politiku postavljenja sudija problematičnog ideološko-političkog profila po državne i nacionalne interese. Ali, pošto je Grubač povukao svoju kandidaturu, ostaju dvojica kandidata. Vladina većina treba dobro da razmisli koga će izabrati u ovo moćno telo. Zahvaljujem.

Poštovani narodni poslanici, Vlada je u obrazloženju obrazložila da se amandman ne prihvata jer nije u skladu sa svrhom zakona i nepotrebno ograničava zaštitu od diskriminacije, vezujući je samo za sudove i organe javne vlasti. Predlagač upravo ovim zakonom uvodi haos u naš pravni sistem, jer ne mogu svi na efikasan način da se bave zaštitom od diskriminacije. Ko to, pored sudova, može da zaštiti građane i pravna lica od diskriminacije?
U načelnoj raspravi istakao sam da uticajni pojedinci srpskog i nesrpskog porekla, svojim agresivnim vokabularom u medijima upravo izazivaju, vređaju pripadnika većinskog naroda, ponižavajući njegovu istoriju, državne institucije, državne simbole, tradiciju i kulturu. Sudovi ne procesuiraju pojedince, koji javno diskriminišu državu.
Bili smo svedoci izjava Čanka, koji javno promoviše republiku, koji traži ustav. Diskriminaciji se, na primer, izlaže i srpska zastava, jer se pored nje pri javnim državnim proslavama, na državnim zgradama Vojvodine, izlaže i nekakva vojvođanska zastava. Diskriminiše se i srpska tradicionalna himna „Bože pravde“.
Ponižava se njen tekst omalovažavanjem i vređanjem svih onih koji govore o zapadnim srpskim zemljama, o srpskom rodu. Zaboravlja se da dijelovi himne pominju zaštitu srpskih zemalja i srpskog roda. Diskriminaciju provode mediji, na primer „Politika“ u broju od 17. marta, u tekstu „Radikalska reanimacija velike Srbije“ - Bože spasi, bože brani srpske zemlje i srpski rod. Svi oni koji kritikuju ideju sjedinjenja srpskih zemalja, vređaju navedeni tekst državne himne.
Diskriminišu se veliki dijelovi srpskog naroda zbog odobrene posete Ive Sanadera, koji je reprezentant hrvatske nacifašističke emigracije. Dalje, diskriminišu se srpski jezik i književnost, prisvajanjem i otimanjem od strane novih nacija - Hrvata, Bošnjaka, Crnogoraca. Kako je krenulo, možda ćemo imati i novi vojvođanski jezik. Diskriminacija se dešava i ovih dana. Ova neovlašćena skupina koja je primila...

Poštovani poslanici, gospodine ministre, na osnovu člana 147. Poslovnika Narodne skupštine Republike Srbije, podneo sam amandman na Predlog zakona o zabrani diskriminacije.
Amandman glasi – u članu 1. stav 1. posle reči ''zabrana'', reč ''diskriminacije'' i reč ''kao'' brišu se. Prvi stav Predloga zakona glasi doslovno: ''Ovim zakonom uređuje se opšta zabrana diskriminacije, oblici i slučajevi diskriminacije, kao i postupci zaštite od diskriminacije.''
Kada se izbrišu navedene riječi, on glasi: ''Ovim zakonom uređuje se opšta zabrana, oblici i slučajevi diskriminacije, i postupci zaštite od diskriminacije.'' Dakle, takva je varijanta zakona kada se izbrišu sporne riječi.
Ovaj prvi stav, dakle, jezički i pravopisno je rogobatan. Ima li nadležno ministarstvo bilo kakvog lektora ili se ovi zakoni jednostavno prepisuju iz evropskih zakonskih uzora? Navedene riječi se jednostavno moraju izbaciti, bez obzira što je autor amandmana jedan radikal.
Dalje, u obrazloženju amandmana naveo sam sledeće. Amandmanom se predlaže izmena navedenog člana Predloga zakona kako bi se osnažila ustavna odredba iz člana 21. Ustava Republike Srbije o zabrani diskriminacije. Odredbe Ustava čitam zbog građana Srbije prvenstveno: ''Pred Ustavom i zakonom svi su jednaki. Svako ima pravo na jednaku zakonsku zaštitu, bez diskriminacije. Zabranjena je svaka diskriminacija, neposredna ili posredna, po bilo kom osnovu, a naročito po osnovu rase, pola, nacionalne pripadnosti, društvenog porijekla, rođenja, veroispovesti, političkog ili drugog uverenja, imovnog stanja, kulture, jezika, starosti...
(Predsedavajuća: Dva minuta, zahvaljujem narodni poslaniče.)
Samo da kažem da je ovaj amandman toliko opravdan i logičan da očekujem da će ga ipak Vlada na kraju prihvatiti.

Poštovani poslanici, gospodine ministre, prvo bih se osvrnuo na član 24. koji reguliše diskriminaciju nacionalnih manjina.
Poznat je tolerantan stav srpske države i naroda prema nacionalnim manjinama. Nacionalne manjine se nesmetano razvijaju, pa i umnožavaju. Njihova status je zaštićen prema najvišim evropskim standardima.
Kroz istoriju su od Srba stvarane nove nacionalne formacije, od kojih se posle stvaranja novih država u Srbiji stvarane i nacionalne manjine, kao što su danas hrvatska, slovenačka, muslimanska ili bošnjačka nacionalna manjina.
Treba istaći i činjenicu da su Srbi sačuvali stare nacionalne i verske manjine upravo zbog liberalne verske politike Kraljevine Srbije i Kraljevine Jugoslavije, SPC i Srba uopšte.
Međutim, u drugim novonastalim državama iz okoliša, naročito u Sloveniji i Hrvatskoj, drugi narodi osmim datog novostvorenog državnog i političkog naroda, skoro su nestali zbog prozelitske politike crkava, politike nacionalne asimilacije srpskog i drugih naroda, zbog politike ratnog terora progona Srba.
Slovenija je, na primer, maltene očišćena od Srba, Roma ali i Mađara. Srbi su izbrisani iz državnog spiska naroda u Sloveniji. Pošto su manjine zaštićene, ponekad i prezaštićene, zbog izuzetnog javnog uticaja pojedinaca iz redova verskih nacionalnih manjina, predlažem da se donese zakon o zaštiti srpsko-pravoslavne nacionalne većine od neoliberalnih ideoloških grupacija, a to su vladajuće i nevladajuće političke stranke, strane nevladine organizacije koje diskriminišu većinski narod lažima o srpskom hegemonizmu, velikosrpskoj politici, srpskom fašizmu itd.
Uticajni pojedinci srpskog i nesrpskog porekla, svojim agresivnim vokabularom u medijima, upravo izazivaju i vređaju pripadnike većinskog naroda, ponižavajući njegovu istoriju, državne institucije i dr. Sami mediji takmiče se u srozavanju srpskog nacionalnog i istorijskog ugleda.
Smatram da hitno treba zaštiti tradicionalne, kulturne i verske vrednosti od antievropskih i neoliberalnih ideja. Neoliberalna ideologija ide upravo u antievropskom pravcu negiranja suštinskih evropskih, moralnih, nacionalnih, kulturnih i verskih vrednosti. Razara tradicionalne crkve i verske organizacije, organizuje sekte, razara tradicionalne narode iz kojih stvara nove euronacije, stvara svu kulturu tobožnjeg avangardnog modernističkog novoevropskog značaja.
Član 21. ovog zakona, koji je uzburkao javnost, donekle je ublažen posle protesta klasičnih crkava i verskih zajednica. Naime, brisana je odrednica o rodnom identitetu, a ostala je odrednica o slobodnoj seksualnoj orijentaciji.
Gospodo poslanici, crkve i verske zajednice, i pored svojih antagonističkih verskih dogmi, ovaj put su se solidarisali.
Svedoci smo stanja da zbog agresivnog nastupa ateističkih i neoliberalnih grupacija dolazi do određenog ekumenskog zbližavanja, inače ekstremno suprotstavljenih crkava, kakve su na primer SPC i Rimokatolička crkva.
U borbi za zajednički opstanak, njihove tradicionalne verske nacionalne i političke doktrine koje su kroz istoriju bile suprotstavljene zbog vatikanske prozelitske politike vekovnog prebrojavanja pravoslavnih Srba i stvaranja Hrvata, nastoje se ekumenski zbližiti, bar određene frakcije u SPC. Poznato je da su te frakcije boravile u Raveni 2007. godine i pregovarale sa vatikanskim predstavnicima oko budućeg ekumenizma.
Srpska pravoslavna crkva je kroz istoriju, kao i jevrejska Mojsijeva vjera, dijelila sudbinu svog naroda. U mirnim vremenima bila je nevidljiva, dok se budila u vremenima golog opstanka srpskog naroda, kao što je to bilo 1937. godine, Konkordatska kriza, 1941. godine, 1991. godine i 1999. godine, a i danas povodom donošenja ovog zakona o diskriminaciji.
Država naprosto treba da štiti tradicionalni položaj srpske crkve u srpskoj državi, kakav je bio tokom 19. i 20. vijeka. Niko od nas se ne zalaže za teokratski odnos države i crkve, odnosno za stvaranje srednjevjekovne crkvene države.
Državotvorci u Kneževini, odnosno Kraljevini Srbiji, SPC odredili su poziciju državne crkve, prema brojnosti srpskog stanovništva koja je u vreme Kraljevine Srbije iznosila preko 90%.
U Kraljevini Jugoslaviji crkve i verske organizacije bile su u poziciji javnopravne korporacije, odnosno jugoslavenska država je bila u obavezi da preko svojih resora vrši nadzor i kontrolu nad organizacijom i radom crkava i materijalno ih subvencioniše.
Današnji aktuelni pravni položaj crkava i verskih zajednica vrlo je sličan nekadašnjoj poziciji u liberalnoj Kraljevini Jugoslaviji. Naime, crve faktički nisu odvojene od države, kako to piše u Ustavu. Taj odnos je ipak malo suptilniji nego što nam se čini.
Gospodo narodni poslanici, pod svodovima ovog socrealističkog zdanja moglo se čuti od pozicije i opozicije da je crkva odvojena od države. Kao što sam rekao, to nije tačno. Ovaj naš u nekim dijelovima nedorečeni Ustav to navodi, ali ostavlja mogućnost da država upravno komunicira sa crkvama preko Ministarstva vera. Zakon o crkvama i verskim organizacijama predviđa osnivanje Ministarstva vera, odvajanje crkve od države.
Dakle, ako su crkve u Republici Srbiji u poziciji javnopravne korporacije, odnosno ako su upravno povezane s državom, onda država mora ozbiljno razmotriti mišljenje crkve i zato je po meni intervencija crkava u ovom slučaju bila u potpunosti opravdana.
U ovom zakonu provejava tendencija izražene radikalne neoliberalne vjerske politike njegovih tvoraca. Zato ovaj zakon, naročito član 21, javno kritikuju predstavnici crkava. Nadbiskup beogradski Stanislav Hočevar se obara na zakon i optužuje ga da diskriminiše judeohrišćansku tradiciju. Crkve su, uz pravdanje da nisu bile pozivane na javnu raspravu, kao razlog za svoje nezadovoljstvo, navodile i neprecizne formulacije koje bi mogle da ugroze slobodu ispovijedanja njihove vjere, kao i mogućnost da ovakav tekst na mala vrata uvodi prava kojima se vrijeđaju javni moral i osnovni etički odnos objektivne vrednosti.
Nadbiskup Hočevar upozorava da bi donošenje ovakvog zakona crkve mogle doći u poziciju da im se sudi ako bi, na primer, zabranile homoseksualcima da budu svećenici, iako bi odbile da venčaju istopolni par.
U poslednje vreme medijski je vrlo zastupljen bivši dekan i profesor Pravnog fakulteta Union Vladimir Vodinelić, koji podučava srpsku državu i crkvu, a i ostale tradicionalne crkve, kakvu vjersku politiku treba da promoviše država. Profesor dr Vodinelić prepotentno kritikuje i vlast i crkve zbog povlačenja ovog zakona. Navodi ih kao gubitnike, a kao dobitnika navodi javnost koja se zbog, citiram, nezakonitog povlačenja zakona uvjerila da su crkve i vlast u ovoj zemlji nesolidne kao institucije. Čini mi se da je Vodinelić vjerovatno i radio na ovom zakonu, kao i na drugim zakonima o zaštiti ljudskih prava.
Po profesoru Vodineliću, najveći su gubitnici homoseksualci i transseksualci, ''jer gube još dio nade da ubuduće neće biti građani drugog reda''.
Pa, zašto bi homoseksualci postali građani drugog reda? I bez ovog zakona oni nisu građani drugog reda, oni kao i heteroseksualci mogu da ispoljavaju svoje nacionalne ili antinacionalne osećaje, imaju pravo na rad ili nerad, imaju pravo na školovanje, usavršavanje, imaju pravo na osobeno kulturno ispoljavanje.
Homoseksualci su, da ne zaboravimo, često visoko obrazovani pojedinci, uspešni u svom poslu, ali problem nastaje kada određene nevladine organizacije i političke stranke neoliberalnog ideološkog usmerenja počnu koristiti homoseksualce za ostvarenje svog političkog cilja, ostvarenje njihovog ideološkog cilja, a to je uništavanje nacije i tradicije. Zato se forsiraju javne manifestacije i marševi homoseksualca.
Čemu to javno manifestiranje? Pa seksualnost heteroseksualca, transseksualaca i homoseksualaca, koliko nam je poznato, traži intimu, spontanost, zatvorenost.
Homoseksualci, kao i heteroseksualci, imaju različita vjerska, nacionalna, ideološka i politička uverenja. I jedni su poštovaoci različitih vjerskih, političkih i ideoloških opcija. Ima ih državotvornih homoseksualca, nacionalnih i antinacionalnih, mondijalnih, klerikalnih i sekularnih, vjernika i nevernika, ali koji ne idu na gej parade.
Suština je u tome da neoliberalne nevladine organizacije hoće transseksualce i homoseksualce podvesti pod jedan ideološki politički kišobran, što je vid prisile i diskriminacije prema onim homoseksualcima koji neće da se pridruže njihovim organizacijama.
Zašto svi homoseksualci moraju biti pod skutima antisrpskih nevladinih organizacija, koje vrše političko organizovanje istih? Sve te antisrpske nevladine organizacije se povezuju i u horu ističu diskriminaciju koju sprovodi Vlada, crkve i fašistički velikosrbi.
Pošto mi vreme ističe, neću da pominjem direktno koje su to organizacije, samo bih pomenuo organizacije Labris, Udruženje za promociju ljudskih prava seksualno različitih Pride. Zatim, sa njima zajedno nastupaju "Žene u crnom", Feministička grupa 94. Oni nam svi zajedno otkrivaju da se Srbija nalazi u dubokoj krizi, političkoj i socijalnoj, iz koje će teško pronaći izlaz ukoliko se ne oslobodi ratnohuškačkog nasleđa i ne isporuči ratne zločince Haškom tribunalu. Vidite dokle ide ta grupacija, ta formacija koja se, tobož, zalaže samo za seksualna prava.
Na kraju, SRS će glasati protiv ovog zakona koji, kao što sam rekao, poništava tradicionalne srpske, ali i evropske moralne vrednosti, tradiciju, etiku, a može se reći i estetiku.