Reč ima narodna poslanica Danica Bukvić.
Izvolite.

Zahvaljujem predsednice.

Danas bih postavila pitanje Vladi Republike Srbije, polazeći od činjenice da Srbija u poslednjih nekoliko godina ostvaruje značajan privredni rast koji se ogleda kroz veliki prilivi investicija, povećane budžetske prihode i poboljšanje standarda građana, smatram da u kontekstu dalje razvojne, a posebno populacione politike sada ima prostora da se posvetimo jednoj posebnoj grupi naših građana, a to su mladu stručnjaci i mladi bračni parovi.

Podaci govore da mladi sve kasnije stupaju u brak, sve kasnije formiraju porodicu i sve kasnije dobijaju prvo dete, zato postoji više razloga, ali su svakako zaposlenje i stambeno pitanje dva najprisutnija. U tom kontekstu Vlada, resorna ministarstva i ministarka bezportfelja zadužena za populacionu politiku preduzimaju brojne proaktivne mere, koje već daju značajne rezultate, međutim, još uvek je najveći problem za mlade nerešeno, teško rešivo stambeno pitanje u čije rešavanje se svakako mora uključiti Vlada, odnosno resorna ministarstva kako bi se zaustavio priliv kadrova i odlazak mladih iz zemlje.

4/1 GD/VK 10.45 – 10.55

U vezi sa tim želim da pitam Vladu da li se planira donošenje programskog dokumenta i zakona kojim bi se i mladim bračnim parovima i mladim stručnjacima omogućilo rešavanje stambenog pitanja, kao što je to učinjeno za pripadnike odbrambenih snaga Vojske i populacije kojima je omogućeno da svoje stambeno pitanje reše pod povoljnijim uslovima što, naravno, podržavamo? Hvala.

Zahvaljujem.
Reč ima narodni poslanik Aleksandar Marković.
Izvolite.

Zahvaljujem, predsednice.

Dame i gospodo narodni poslanici, sutra, 22. januara, se navršava 27 godina od jednog od najvećih zločina nad srpskim narodom, dakle masakra u Maslenici, poznatog kao i masakr u Ravnim Kotarima u severnoj Dalmaciji, tadašnjoj Republici Srpskoj Krajini.

U pitanju je druga agresija hrvatske vojske. Dakle, prva je bila napad na Miljevački plato nekoliko meseci pre toga. Ovo je bila druga agresija na deo tadašnje Republike Srpske Krajine, koji je bio zaštićeno područje UN, dakle pod zaštitom Unprofora.

Naime, hrvatska vojska je 22. januara 1993. godine prekršila primirje, kao i mnogo puta tokom rata, a koje je postignuto između vlada Hrvatske i Republike Srpske Krajine, kao i demarkacionu liniju koju je uspostavio Unprofor, a na osnovu Vensovog plana iz 1992. godine.

U ovoj agresiji, koja je trajala sve do kraja 1993. godine, poginulo je 348 srpskih vojnika i civila, među njima 35 žena i dece, kao troje dece uzrasta po 12 godina. U zbegovima, kao direktna posledica ove agresije stradalo je još 165 civila, tako da je ukupan broj stradalih 513. Ukupno je prognano oko 10.000 Srba sa ovog područja, dakle sa područja Ravnih Kotara, gde su Srbi inače vekovima bili apsolutna većina.

Potpuno su uništena sela Smoković, Kašić i Islam Grčki, kao i nekoliko mešovitih sela Murvica, Zrno, Zemunik, Poljica i Islam Latinski. Srbi su iz ovih podvelebitskih sela, koje hrvatske snage nisu ubile na licu mesta, potom odvođeni u zatvore i logore u Zadru i Splitu, po zlu čuveni logor „Lora“, gde su potom mučeni, a neretko i ubijani.

Naravno da je sva imovina Srba u ovim selima bila spaljena i uništena, a postradao je i veliki broj kulturnih spomenika, crkvi i grobalja, kao što su Dvori ili Kula serdara Stojana Jankovića sa Crkvom Svetog Georgija u Islamu Grčkom, u kojoj je sahranjen i književnik Vladan Desnica, a koja je podignuta još 1675. godine. Zatim, Crkva Svetog Georgija u Smokoviću iz 1567. godine i Crkva Svetog Ilije u Kašiću.

Ipak, najveći zločin dogodio se tog 22. januara na velebitskom planinskom prevoju Mali Alan. Da ironija bude veća, u neposrednoj blizini Unproforove osmatračnice na Velebitu, kada su hrvatske specijalne snage napale malu grupu pripadnika srpske vojske Krajine.

Naime, grupa od 30 srpskih vojnika je sa dva kamiona upala u zasedu. Osmoro njih je uspelo da pobegne i preživi, ostalih 22, među kojima i jedna medicinska sestra, je zarobljeno, zverski mučeno i najsvirepiji mogući način ubijeno. Napominjem, u neposrednoj blizini baze Unprofora. Nakon desetak dana, kada su tela poginulih dopremljena u Gračac, videlo se da su ti ljudi masakrirani do neprepoznatljivosti. Žrtve su bile potpuno unakažene, a sin jednog od masakriranih je oca prepoznao samo po kaišu. Po tome se ovaj zločin posebno ističe po brutalnosti i svireposti.

Odgovornost za ovaj napad snose hrvatski generali Janko Bobetko, Ante Gotovina, Ante Roso, Mirko Norac, Mladen Markač, kao i Albanac Agim Čeku, koji je tada bio u hrvatskoj vojsci načelnik artiljerije sektora Velebit, ali i Franjo Tuđman, koji je dao odobrenje za ovaj napad. Do danas niko nije odgovarao za zločine nad Srbima počinjene u ovoj akciji, ni pred domaćim ni pred međunarodnim sudovima.

Imajući ovo u vidu, gospođo predsedavajuća, postavljam pitanje Ministarstvu spoljnih poslova da li su do sada preduzete sve raspoložive mere prilikom susreta sa hrvatskim zvaničnicima, a u cilju procesuiranja odgovornih za ovaj zločin? Sve dok se ovo ne dogodi, sve dok se Hrvatska ne suoči sa svojom prošlošću, dok ne preuzme odgovornost, dok ne prestane sa rehabilitacijom ustaštva i dok ne prestanu sa svakodnevnim maltretiranjem i progonom i gaženjem osnovnih ljudskih prava Srba, Hrvatska ne može da pledira da postane demokratska i evropska država. Zahvaljujem.

Hvala.

Obaveštavam vas da je danas sprečena da sednici prisustvuje poslanica Stefana Miladinović.

Nastavljamo rad.

Prelazimo na zajednički načelni i jedinstveni pretres o predlozima zakona iz tačaka 9, 10. i 11. dnevnog reda.

Molim poslaničke grupe, ukoliko to već nisu učinile, da odmah podnesu prijave za reč sa redosledom narodnih poslanika.

Saglasno članu 157. stav 2. i članu 180. stav 1. Poslovnika Narodne skupštine, otvaram zajednički, načelni i jedinstveni pretres o Predlogu zakona o izmenama i dopunama Zakona o kulturi, Predlogu zakona o arhivskoj građi i arhivskoj delatnosti i Predlogu zakona o potvrđivanju Sporazuma između Vlade Republike Srbije i Vlade Ruske Federacije o predaji Peterburškog lista Miroslavljevog jevanđelja Republici Srbiji i slika Nikolaja Konstantinoviča Reriha Ruskoj Federaciji.

Da li ministar Vukosavljević, predstavnik predlagača želi reč? (Da)

Izvolite, ministre.

Zahvaljujem, predsedavajuća.

Evo, rekao bih samo uvodne stavove kada je reč o izmenama i dopunama Zakona o kulturi.

Zakon o kulturi je na snazi od septembra meseca 2009. godine, a počeo je sa primenom u martu 2010. godine. Njegovim usvajanjem tada stvoreni su preduslovi za donošenje drugih zakona koji su detaljno regulisali pojedine oblasti kulture, a koji su morali biti u skladu sa načelima utvrđenim u Zakonu o kulturi.

Prve izmene i dopune Zakona o kulturi izvršene su 2016. godine. Što se tiče izmene i dopune Zakona o kulturi koje se nalaze pred vama, izdvojio bih ukratko sledeće osnovne stvari.

Zakon o kulturi nema utvrđenu definiciju kulture i, shodno tome, okviri u kojima se kreće regulacija ovog akta su utvrđeni kroz definisanje sadržine kulture, to jest u formi nabrajanja oblasti kulture u okviru kojih se obavljaju navedene kulturne delatnosti. U tom smislu postoji velika zainteresovanost subjekata kulture da se upravo u ovom delu zakona precizno utvrde delatnosti koje sve zajedno predstavljaju predmet regulisanja ovog zakona, kao i da se shodno tome posebno naglasi koji od njih imaju karakter umetničkih delatnosti. Tako se, na primer, u Predlogu ovog zakona posebno dodaje delatnost umetničke fotografije, a pored toga, imajući u vidu uticaj tehnološkog razvoja u oblasti kulture i upotreba informacione i komunikacione tehnologije u kulturnoj delatnosti.

Dalje, naša zemlja je poznata po mnogobrojnim kulturnim manifestacijama i festivalima koji se održavaju u svim delovima Srbije i predstavljaju već prepoznatljiv brend koji prevazilazi značaj kulture i ulazi u domen drugih društvenih oblasti, poput turizma, privrede itd.

Zbog toga se ukazuje potreba da se u jednom aktu, kao što je Zakon o kulturi, uspostavi pravni osnov za dalje sistemsko uređenje ove materije, to jest za precizno utvrđivanje kriterijuma na osnovu kojih će se procenjivati značaj ovih događaja na centralnom, ali i na lokalnom nivou.

Dalje, imajući u vidu da je u međuvremenu donet novi Zakon o opštem upravnom postupku, ukazala se potreba da se Zakon o kulturi usaglasi sa ovim zakonom.

Dalje, donošenjem Zakona o kulturi 2009. godine po prvi put je u oblasti kulture uvedena praksa izbora direktora ustanova kulture na javnim konkursima.

Predloženim izmenama i dopunama uvodimo nova ograničenja koja će dovesti do prestanka zloupotrebe korišćenja ustanove vršilaca dužnosti direktora i shodno tome izbegavanje javnih konkursa za njihov izbor. Takođe, preciziramo uslove za izbor direktora ustanova kulture i tako prevazilazimo probleme koji su se pokazali u praksi.

Još samo par stvari, kao opšte objašnjenje smisla i razloga za ove izmene i dopune. S obzirom da je umetnička igra jedna od najtežih profesija koja sa sobom nosi kako veliko materijalno ulaganje samog umetnika, obrazovanje, oprema, zdravstvena zaštita, lečenje i slično, tako i rizik od povreda i profesionalnih oboljenja, neophodno je zakonski urediti specifičnost njihovog položaja. Ovim zakonom se po prvi put stvaraju uslovi za sistemsko regulisanje specifičnosti ove profesije.

Dalje, imajući u vidu zakonom utvrđenu obavezu vođenja registra reprezentativnih udruženja i lica koja samostalno obavljaju delatnosti u kulturi, ovim izmenama i dopunama se povećava njihova dostupnost zainteresovanim licima, shodno novim tehnološkim mogućnostima, vezanim za veoma aktuelan i sve više primenjiv projekat korišćenja e-uprave.

Još samo dve stvari osnovne. Deo Zakona o kulturi kojim se regulišu finansijske procedure potrebno je izmeniti, tako što će se postupci finansiranja i sufinansiranja programa i projekata u kulturi, ali i ustanova čiji su osnivači Republika Srbija, autonomna pokrajina i jedinice lokalne samouprave, precizirati i uskladiti sa drugim sistemskim zakonima iz oblasti finansija, što se, pre svega, odnosi na jasnija utvrđivanja obaveza osnivača i samih ustanova u ovoj proceduri.

Konačno, da bi Zakon o kulturi ostvario svoju osnovnu ulogu, koja se odnosi na uspostavljanje pravnog osnova za potpunu i efikasnu regulaciju u oblasti kulture, uvodimo u zakon i inspekcijski nadzor, jer je to najvažnija mera Ministarstva za obezbeđivanje pune primene ovog zakona u celoj državi.

Ovo su, dakle, opšte načelne napomene, koje se tiču motiva i smisla ovih izmena i dopuna i verujem da ćemo, ukoliko se ukaže potreba tokom rasprave, biti u prilici da odgovorimo na još neka pitanja ili dodatno objasnimo neke finese ovih predloženih izmena i dopuna. Hvala na pažnji.

Zahvaljujem.
Da li izvestioci nadležnih odbora žele reč? (Ne.)
Prelazimo na predsednike, odnosno ovlašćene predstavnike poslaničkih grupa.
Ko želi prvi da govori?
Reč ima Nada Lazić.
Izvolite.

Poštovana predsedavajuća, poštovane kolege narodni poslanici, ja bih želela da se osvrnem na Zakon o arhivskoj građi i arhivima. To bi bio nekako moja osvrt.

Arhivska građa kao kulturno dobro ima prvorazredni značaj da autentično svedoči o delovanju u životu i radu njenih stvaralaca, državnih organa, privrednih i kulturnih subjekata, znamenitih ličnosti, kao i političkim, društveno-ekonomskim i kulturno-istorijskim prilikama.

Želim da se osvrnem, pre svega, na arhive u Vojvodini. Na teritoriji AP Vojvodine najstariji je Arhiv Vojvodine, koji je osnovan 1926. godine i bio je druga ustanova te vrste, pored državne arhive u Beogradu, današnjeg Arhiva Srbije. Osnovan je radi prikupljanja arhivske građe bivših županija sa područja današnje Vojvodine, to je bačko-bodroške, torontalske i tamiške, a koje datiraju od perioda od kraja 17. veka do 1918. godine.

Danas Arhiv Vojvodine čuva oko devet hiljada dužnih metara arhivske građe, a koje sačinjava građa kako bivših država koje su postojale na teritoriji današnje Vojvodine, to je bila Habzburška monarhija, pa onda Austrougarska, zatim Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca i na kraju Jugoslavija, tako i ustanova organa vlasti nastalih od Drugog svetskog rata do danas.

Pored Arhiva Vojvodine, zaštitu arhivske građe u Vojvodini obavljaju arhivi u Novom Sadu, Sremskoj Mitrovici, Zrenjaninu, Pančevu, Subotici, Somboru, Kikindi, Senti i Beloj crkvi. Ukupna količina arhivske građe koja se čuva u ovim arhivima je preko 50 hiljada dužnih metara. Građa datira krajem i sredinom 19. veka i pisana je jezicima administracije, latinskim, nemačkim, mađarskim i srpskim.

Na ovaj zakon, koji je danas na raspravi, čekalo se od 1994. godine, kada je donet Zakon o kulturnim dobrima. Za razliku od zaštite drugih vrsta kulturnih dobara, zaštita arhivske građe mora da prati društveno-političke promene. Iz tog razloga, od 1994. godine do danas, kao posledica privatizacije i, nažalost, događanja iz perioda devedesetih godina, propadanje privrednih subjekata, bespovratno je nestala arhivska građa nastala u socijalističkom periodu.

Izazovi elektronskog poslovanja i digitalizacije u kulturi nisu imali uporišta u postojećem zakonu, iako je bila obaveza države da se i u pogledu zaštite arhivske građe usaglasi sa evropskim pravnim okvirom.

Odlaganje donošenja ovog zakona nagomilalo je još više problema za koje predlog zakona, po našem mišljenju, ne nudi rešenja. Prvenstveno se misli na obezbeđivanje prostora za smeštaj arhivske građe, što je jedan od gorućih problema.

Položaj Arhiva Vojvodine, kao matičnog arhiva za teritoriju AP Vojvodine datira od prvih zakona koji su regulisali položaj arhiva i zaštite arhivske građe.

Uloga i značaj Arhiva Vojvodine ogleda se u unapređenju stručnog rada, praćenju stanja arhivske delatnosti i ustanova u Vojvodini, organizovanju stručnih ispita za zaposlene i arhivima na teritoriji AP Vojvodine, ali i razvijenoj izdavačkoj delatnosti.

Finansiranjem od strane pokrajinske zajednice kulture i nekadašnjih SIZ-ova za kulturu Vojvodine, Arhivu Vojvodine je obezbeđen smeštaj u adaptiranoj zgradi zatvora, gde se i danas nalazi. Permanentno je vršeno istraživanje arhivske građe koja se čuva u arhivima u inostranstvu sedamdesetih i osamdesetih godina 20. veka, u Mađarskoj, Čehoslovačkoj, Rusiji i Rumuniji. Arhiv je redovno mikrofilmovao građu koju čuva, kao i građu koja se čuva u drugim arhivima, a koja se odnosi na istoriju Vojvodine.

Autonomna pokrajina Vojvodina, preko nadležnog organa za poslove kulture, preuzela je osnivačka prava i obaveze nad Arhivom Vojvodine, osnovanom radi prikupljanja zaštite i čuvanja arhivske građe i registraturskog materijala organa i organizacija, odnosno ustanova AP Vojvodine od 2002. godine, po stupanju na snagu Zakona o utvrđivanju određenih nadležnosti AP Vojvodine.

Od tada se kontinuirano nastoji da se u skladu sa mogućnostima pokrajinskog budžeta unapređuju uslovi rada u ovoj ustanovi, servisiraju sve zakonske obaveze, vrši stručno usavršavanje zaposlenih i uvećava broj zaposlenih shodno potrebama razvoja ustanove, uvećavaju sredstva za realizaciju programa ustanove, osavremenjuje rad unapređenjem uslova za rad zaposlenih i nabavkom nove opreme i obezbeđuje proširenje međuinstitucionalne saradnje Arhiva Vojvodine sa srodnim ustanovama u zemlji i u regionu.

Arhiv Vojvodine u kontinuitetu sprovodi stručni nadzor nad mrežom javnih arhiva u AP, tj. devet gradskih i međuopštinskih arhiva.

O stručnom nadzoru redovno se podnosi sumarni izveštaj Arhivu Srbije, kao centralnoj arhivskoj ustanovi i Pokrajinskom sekretarijatu za kulturu, javno informisanje i odnose sa verskim zajednicama, a navedeni izveštaji se i javno prezentiraju svim arhivima u AP Vojvodini, medijima i dostavljaju jedinicama lokalne samouprave kao osnivačima lokalnih arhiva.

U Arhivu Vojvodine od 2003. godine u okviru matičnih funkcija organizuje se i sprovodi polaganje stručnog ispita za zaposlene u arhivima AP Vojvodine.

Pokrajinski sekretarijat za kulturu podržao je inicijativu Arhiva Vojvodine za formiranje konzervatorsko-restauratorske laboratorije, koja je zvanično počela sa radom 2016. godine, a što je posebno značajno jer je to pored laboratorije koje poseduju Biblioteka Matice srpske i Muzej Vojvodine i jedina laboratorija koja vrši konzervaciju i restauraciju kulturnih dobara na teritoriji AP Vojvodine.

Sredstvima AP Vojvodine obezbeđena je adaptacija bivše kasarne u Senti za potrebe smeštaja Istorijskog arhiva Sente. Autonomna pokrajina Vojvodina je finansijskim sredstvima pomagala osposobljavanje poslovnog prostora Arhiva Bela crkva, Kikinda i Sombor za potrebe arhivske delatnosti.

Ono što je problem u ovom zakonu, prema odredbama ovog zakona, nadležnosti se prenose na Republiku, odnosno ove odredbe zakona nisu poštovale nadležnosti AP Vojvodine u oblasti kulture, osim kod osnivačkih prava prema Arhivu Vojvodine, tj. Arhiv Vojvodine ostao je u nadležnosti AP Vojvodine. Svi ostali arhivi su prešli po predlogu ovog zakona u nadležnost Republike.

Odredbama Predloga zakona predviđa se da osnivačka prava nad arhivima vrši Republika i postavljamo pitanje – da li je ova vrsta centralizacije adekvatna da odgovori zahtevima koje postavlja zakon u pogledu digitalizacije i mikrofilmovanja? Da li postoji plan Vlade Republike Srbije za spremanje i osposobljavanje zaposlenih za obavljanje ovih poslova, s obzirom da je utvrđen rok od 10 godina za mikrofilmovanje celokupne arhivske građe? Arhivi su bili dužni da utvrde prioritete za digitalizaciju.

Posebno želim da istaknem i da podržim amandman koji je podneo kolega Žarko Mićin kada se radi o Arhivu grada Novog Sada, jer je ovaj arhiv posebno značajan za sam grad, jer obuhvata građu iz perioda od 1748. godine do 2016. godine. U ovom arhivu se čuvaju dokumenti, odnosno nalaze dokumenti o razvoju grada i okoline, kao i pojedinih organa i organizacija, pravnih i fizičkih lica.

Grad Novi Sad je upravo, prepoznajući ovaj značaj, ovu potrebu, zajedno sa Pokrajinom investirao u izgradnju objekta, odnosno zgrade najsavremenije za smeštaj arhivske građe. Nažalost, ovim zakonom sada su oduzeta ta osnivačka prava i sve prelazi u ruke Republike, kao da u lokalu prosto nemate ljude koji će brinuti o onoj građi i o onom materijalu koji se prikuplja na teritoriji toga grada, odnosno te opštine.

Zakon sadrži takođe i jednu diskriminatorsku odredbu, jer predviđa da recimo doktori istorijskih nauka ne moraju da polažu stručni ispit, a analizom doktorskih studija istorije na univerzitetima u Srbiji dosadašnjih nižih nivoa studija, kao i dosadašnjeg programa za polaganje stručnog ispita došlo se do zaključka da se oni ne podudaraju.

Želim da postavim pitanje – zašto se u prelaznim odredbama stidljivo nagoveštava da privatizovana preduzeća mogu sadržati arhivsku građu ako im je potrebna u daljem radu godinu dana, odnosno do momenta kada arhivi budu u mogućnosti da je preduzmu? Da li to znači da možemo očekivati da arhivi preuzmu arhivsku građu NIS-a, fabrike cementa „Beočin“, Aerodroma „Beograd“ i drugih privatizovanih preduzeća, a do momenta privatizacije preduzeća, a do momenta privatizacije da li je opšti interes Republike Srbije da se građa u državnoj i društvenoj svojini preuzme odmah?

Znači, ono što bi moglo da se sumira, možda je ovo jezik većini nerazuman, odnosno nerazumljiv, ali intencija celog zakona da se sve opet centralizuje po modelu iz mnogih drugih oblasti nije dobra i prosto smatramo da se nešto na tom planu mora promeniti, da ovako kako je sada ne može da bude prihvatljivo, pogotovo što recimo na teritoriji AP Vojvodine imate i nacionalne manjine, pa treba pružiti mogućnosti nacionalnim zajednicama da brinu o svojim arhivima, ako pogotovo mogu da obezbede i sredstva da se ti arhivi uspostave, odnosno da se održavaju i da se ta građa koja beleži postojanje nekakve nacionalne zajednice na nekom mestu, na nekoj teritoriji da se to sačuva, da se ne dogodi da se prosto zagubi, da se o tome ne brine, jer je neophodno da ostavimo trag za sobom.

Nažalost, teritorija Vojvodine i uopšte cela Srbija stalno beleži pad broja stanovnika. Bojim se da ako ovako nastavimo da brinemo i svojoj arhivskoj građi, odnosno i o svojoj istoriji koju smo ostavili za sobom da ćemo doći u situaciju da iza nas ne ostane ni zabeleženi pisani trag. Zato mislim da nije dobra ovakva centralizacija, da nije dobro da se oduzmu osnivačka prava i uopšte mogućnost brige o arhivima samo u ruke Republike, a pogotovo kada su u pitanju odobrenja za sredstva, donatorska sredstva i tome slično. Koliko vidim, po zakonu će se odobrenja, odnosno saglasnost za neke od tih donatorskih sredstava i investiranja ići pre svega u ruke Republike pa onda odlučivati o tome da li koji arhiv kada je u pitanju neki od opštinskih može da investira u neke svoje aktivnosti i obnovu svoga rada. Hvala lepo.

Reč ima ministar, gospodin Vukosavljević.

Izvolite.

Zahvaljujem.

Mi smo sada prešli na drugu tačku. Prvo sam dao uvodne napomene o izmenama i dopunama Zakona o kulturi, ali nisam dao uvodne napomene o Zakonu o arhivima, a vi ste odmah prešli na Zakon o arhivima.

(Predsedavajući: Gospodine ministre, objedinjena je rasprava o svim tačkama dnevnog reda.)

U redu. Onda da kažem redom.

Samo da se osvrnem kratko na ovo što ste rekli, vrlo kratko, pa ću reći i ove uvodne napomene. Jedan deo citirajući član 46. niste do kraja citirali kako piše. Javne arhive osniva, odnosno osnivačka prava vrši Republika Srbija, što je nesumnjivo tačno, međutim, zarez, osim arhiva Vojvodine i Istorijskog arhiva Beograda, čiji su osnivači AP Vojvodina i grad Beograd.

Što se tiče prostora, osnivači članom 47, osnivači iz člana 46, osim obaveze jedinica lokalne samouprave itd. dužni su da obezbede sredstava u svom budžetu za finansiranje objekata, odnosno prostora za prijem i čuvanje arhivske građe, tako da je na ovaj način predviđeno kako će se obezbeđivati sredstva za te svrhe.

Iskoristio bih priliku da dam uvodne napomene. Trudiću se da to ne bude predugačko.

Srbija je kao samostalna država imala svoj Zakon o arhivima, nazovimo ga tako, 1898. godine. To je bilo pre 120 godina. Sada je donošenje ovog Zakona o arhivima, odnosno eventualno njegovo usvajanje zapravo neka vrsta istorijskog događaja kada je reč o arhivistici u Srbiji. U međuvremenu su ovu oblast regulisani neki drugi zakoni, kao Zakon o kulturnim dobrima i slično. Ovim Predlogom zakona uređuje se sistem zaštite arhivske građe, uslov i način korišćenja, organizacija, nadležnost i delatnost arhiva.

Kao što rekoh, Republika Srbija je do sada bila jedna od retkih zemalja u svetu koja nema zakon kojim se sveobuhvatno uređuje zaštita arhivske građe. Sadašnji zakonski okvir, tj. Zakon o kulturnim dobrima delimično je zastareo i ne uređuje brojna pitanja. Zakonsko uređivanje je obaveza stvaralaca i imalaca arhivske građe i dokumentarnom materijala u elektronskom obliku, evidenciju stvaralaca i imalaca arhivske građe itd.

Ciljevi koji se donošenjem, odnosno usvajanjem ovog zakona postižu su – 1. stvaranje zakonskog okvira koji će obezbediti potpunu zaštitu i očuvanje arhivske građe bez obzira na obliku u kojem nastaje i gde se nalazi. To je jedan od osnovnih ciljeva koji će se postići donošenjem ovog zakona. Uređivanje ove materije zakonom će uticati na razvoj svesti o važnosti očuvanja arhivske građe i za buduće generacije, odnosno svesti da se najvažniji dokumenti moraju zaštiti od uništenja jer arhivski dokument predstavlja svojevrsno materijalno svedočanstvo o postojanju, organizaciji i funkcionisanju jedne države i društva iz čega proizilazi i značaj koju ova vrsta dokumenata imaju za nauku i kulturu.

Dva, utvrđivanje arhivskog fonda Republike Srbije kao dela nacionalnog i svetskog kulturnog nasleđa, kao i njegova dopuna dokumentima koji predstavljaju delo kulturnog nasleđa Republike Srbije, a nalaze se van njene teritorije, kao i dokumentima i kopijama dokumenata stranih izvora koji se odnose na istoriju Srbije i srpskog naroda.

Tri, zaokruživanje pravne regulative koja se odnosi na arhivsku građu izvornu nastalu u elektronskom obliku i to na način koji će garantovati njeno preživljavanje kroz vreme, odnosno očuvanje podataka koje ona sadrži.

Četiri, uređivanje rokova dostupnosti, uslova i načina korišćenja arhivske građe. Pet, poboljšanje uslova za rad arhiva kako bi mogli da preuzimaju arhivsku građu sa područja svoje nadležnosti, registraturske sredi i arhivistički obrade, mikrofilmovi digitalizuju, oštećenu građu konzerviraju i restauriraju, odnosno kako bi mogli da obavljaju svoju delatnost.

Šest, jasno definisane obaveze osnivača arhiva. Sedam, regulisanje matične funkcije arhiva. Osam, uređivanje stručnih zvanja u arhivskoj struci. Devet, pooštravanje kaznene politike koja će doprineti zaštiti i očuvanju arhivske građe. To bi bile osnove namere, odnosno ciljevi koji se ostvaruju donošenjem ovakvog zakona, a biće prilike u raspravi da se osvrnemo i neke od stavova koje ste izneli. Hvala.